Olimpiada szachowa: Różnice pomiędzy wersjami

W okresie zimnej wojny dochodziło kilkakrotnie do incydentów powodowanych polityką. Najpoważniejszym był bojkot olimpiady w izraelskiej Hajfie w 1976 roku przez kraje tzw. bloku socjalistycznego oraz grupę państw nieuznających Izraela, które zorganizowały konkurencyjny turniej w Trypolisie. Pokojowa idea olimpiady bywała w tych czasach dość często zniekształcana, zdarzały się przypadki odmowy wpuszczenia niektórych reprezentacji do kraju organizatora, czy też rezygnacji w trakcie turnieju na znak protestu. Sportowo olimpiady były wyraźnie zdominowane przez reprezentację ZSRR (później Rosji), która dała się wyprzedzić tylko raz, w 1978 roku przez Węgry pod wodzą [[Lajos Portisch|Lajosa Portischa]] (dwukrotnie ZSRR nie startował w turniejach). W drużynie radzieckiej startowali wszyscy kolejni mistrzowie świata: [[Michaił Botwinnik]], [[Wasilij Smysłow]], [[Michaił Tal]], [[Tigran Petrosjan]], [[Borys Spasski]], [[Anatolij Karpow]] i [[Garri Kasparow]]. W latach 1958–1964 Rosjanie przysyłali na olimpiadę czterech mistrzów świata w jednej drużynie. Wielkie boje z radziecką koalicją toczył amerykański mistrz świata [[Bobby Fischer]]. Przez lata do najsilniejszych drużyn należały także Jugosławia, Węgry i Anglia. W pierwszych powojennych olimpiadach pierwszoplanową rolę odgrywała również Argentyna.

Znaczne ożywienie przyniósł rok 1992, w którym zamiast ZSRR po raz pierwszy na olimpiadę przybyło aż dziesięć narodowych drużyn z krajów postradzieckich. Sześć z nich zajęło miejsca w pierwszej dziesiątce. Również Jugosławia, w której szachy zawsze stały na wysokim poziomie, została zastąpiona przez Bośnię i Hercegowinę, Słowenię ioraz Chorwację. Zmiany umożliwiły występ na olimpiadzie wielu utalentowanym szachistom, którzy do tej pory nie mieli szans zakwalifikowania się do reprezentacji ZSRR czy Jugosławii i w widoczny sposób podniosły ogólny poziom turnieju.