Bitwa pod Askalonem: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Blason sicile famille Hauteville.svg|20px]] [[Tankred (regent Antiochii)|Tankred z Hauteville]]

|dowódca2 = [[Plik:Icone-Islam.png|20px]] [[Al-Afdal]]

|straty1 = nieznane, najpewniej bardzo znikome

}}

{{I wyprawa krzyżowa}}

 

== Przed bitwą ==

 

Po osiągnięciu głównego celu krucjaty i zajęciu miasta, przywódcy wyprawy ogłosili [[Gotfryd z Bouillon|Gotfryda z Bouillon]] nowym władcą Jerozolimy. Nie chciał on jednak przyjąć tytułu [[król]]a<ref>Gotfryd uważał, że nikt nie powinien być królem w mieście, w którym Jezus Chrystus nosił koronę cierniową.</ref> i na jego prośbę przyznano mu miano Obrońcy Grobu Świętego ([[Łacina|łac.]] ''Advocatus Sancti Sepulchri'')<ref>Wilhelm z Tyru, IX, 2, t. I, cz. 1, s. 266-367.</ref>. Wkrótce po objęciu władzy, do Gotfryda przybyło poselstwo egipskie z żądaniem natychmiastowego opuszczenia [[Palestyna|Palestyny]]. Po stanowczej odmowie, do Jerozolimy dotarły wieści o zbliżaniu się armii egipskiej pod osobistym dowództwem wezyra [[Al-Afdal]]a. Gotfryd pospiesznie zebrał wojska oraz wysłał gońców do [[Tankred (regent Antiochii)|Tankreda]] i swego brata Eustachego z Boulogne prosząc ich, by zdobyli informacje o ruchach nieprzyjaciela. Obaj baronowie udali się w kierunku Ar-Ramli, po drodze biorąc do niewoli kilku [[Rozpoznanie (wojsko)|zwiadowców]] egipskich, od których zdobyli informacje o liczebności i położeniu armii [[muzułmanin|muzułmańskiej]]. Dowiedzieli się też, że Al-Afdal czeka aktualnie na flotę z dodatkowym zaopatrzeniem i nie spodziewa się ataku krzyżowców. Wysłali do Gotfryda wiadomość naglącą go do wymarszu. Władca Jerozolimy zebrał własne siły, po czym zwrócił się do pozostałych przywódców krucjaty o dołączenie do wyprawy. Do jego armii od razu dołączył [[Robert II Jerozolimski|Robert z Flandrii]], a nieco później także [[Robert II Krótkoudy|Robert z Normandii]] i [[Rajmund IV z Tuluzy|Rajmund z Tuluzy]] - obaj dopiero po potwierdzeniu sytuacji przez własnych zwiadowców<ref>''Gesta Francorum'', X, 39, s. 209-210.</ref>.

 

 

== Przebieg bitwy i jej skutki ==

Krzyżowcy zdobyli w bitwie ogromne łupy. Większość w nich przypadła w udziale oddziałom Roberta z Normandii, którego żołnierze zdobyli cały dobytek wezyra z jego obozu. Głównym następstwem zwycięstwa było jednak umocnienie pozycji chrześcijan w [[Ziemia Święta|Ziemi Świętej]] i przejęcie kontroli nad większością Palestyny. Dla Fatymidów porażka w bitwie okazała się bardzo dotkliwa nie tylko z powodu strat, ale przede wszystkim dlatego, że przekreśliła szanse na łatwe odzyskanie Jerozolimy i innych ziem utraconych na rzecz krzyżowców. Gotfrydowi wymknęła się jednak z rąk szansa na zdobycie samego Askalonu, którego załoga była świadoma, że nie zdoła stawić oporu zjednoczonym wojskom krzyżowym. Ale mając w pamięci rzeź w Jerozolimie oraz fakt, że przeżyli wówczas tylko ci spośród obrońców, którzy poddali się Rajmundowi, muzułmanie oświadczyli, że oddadzą miasto tylko [[hrabia|hrabiemu]] [[Tuluza|Tuluzy]]. Jednak Gotfryd nie przystał na takie warunki obrażony postawą Rajmunda, który od początku całej wyprawy uważał się za najznamienitszego spośród krzyżowców. Z kolei zawistne zachowanie władcy Jerozolimy oburzyło pozostałych przywódców krucjaty, którzy opuścili jego obóz. W tej sytuacji, Gotfryd był zmuszony zrezygnować z oblężenia Askalonu, gdyż bez ich pomocy miał za mało wojsk, aby zdobyć miasto<ref>Radulf z Caen, CXXXVIII, s. 703; Albert z Akwizgranu, VI, 51, s. 497-498.</ref>.

 

 

{{Przypisy}}

 

 

[[Kategoria:Bitwy I wyprawy krzyżowej]]

[[Kategoria:Bitwy Fatymidów]]