W komórkach tworzących naczynia zanikły poprzeczne ściany komórkowe oraz nastąpiło obumarcie [[protoplast]]u{{r|Szweykowska-2003}}. Ścianki końcowe członów naczyń nazywane są płytkami. jeśliJeśli w ściance końcowej występuje tylko jeden otwór jest to płytka o perforacji prostej, jeśli otworów jest więcej płytka o perforacji złożonej. Ze względu na kształt i ułożenie otworów wyróżniane są płytki o perforacji złożonej: drabinkowe o otworach ułożonych jeden nad drugim, siatkowe o dużej ilości otworów tworzących siatkę i eferoidalne z grupą otworów kolistych{{r|Hejnowicz-1980}}. W regularnych odstępach rurki naczyniowe przedzielane są nieprzedziurawioną ścianą poprzeczną stanowiącą granicę pomiędzy kolejnymi naczyniami. Długość pojedynczego naczynia jest różna u poszczególnych gatunków roślin, najczęściej wynosi około 5 cm{{r|Malinowski-1978}}. W miejscu gdzie stykają się dwa naczynia występują również perforacje w ścianie bocznej{{r|Hejnowicz-1980}}.[[kapilara|Kapilarny]] charakter naczyń umożliwia wydajny transport wody i soli mineralnych od [[korzeń|korzenia]] w kierunku [[liść|liści]] rośliny bez nakładów energetycznych. Ściany naczyń niektórych roślin wzmacniane są przez spiralne zgrubienia odkładana na ściankach wtórnych{{r|Malinowski-1978}}. Zgrubienia mogą mieć także kształt obrączkowy w protoksylemie, bądź siatkowaty i jamkowaty w metaksylemie.
