Laetitia Casta: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: dodanie daty do szablonu fakt na podstawie edycji http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Laetitia%20Casta&diff=prev&oldid=10665465 |
|||
Linia 31:
Laetitia urodziła się w [[Pont-Audemer]] jako drugie z trojga dzieci Dominique’a Casty i Laury Blin.
Karierę w modelingu rozpoczęła w 1995 roku w [[Paryż]]u. Jeszcze w tym samym roku znalazła się w: [[Londyn]]ie, [[Mediolan]]ie i [[Nowy Jork|Nowym Jorku]]. Była twarzą takich firm jak: [[L’Oréal]], [[Christian Dior|Dior]] i [[Chanel]]. Na wybiegu prezentowała kolekcje: [[Vivienne Westwood]], [[Yves Saint Laurent|Yves’a Sainta Laurenta]], [[Lolita Lempicka|Lolity Lempickiej]], [[Jean-Paul Gaultier|Jeana-Paula Gaultiera]] i [[Chanel]]<ref>[http://www.fashionmodeldirectory.com/models/Laetitia_Casta] Profil modelki w FMD.</ref>. Pojawiła się na okładce katalogu [[Victoria's Secret]] (1996) oraz magazynów „[[Elle]]”, „[[Vogue (czasopismo)|Vogue]]”, [[Cosmopolitan]], [[Glamour]], [[Harper’s Bazaar]] i [[Marie Claire]]. Brała udział w kampaniach reklamowych jeansów marki [[Guess?]] oraz firmy odzieżowej [[Tommy Hilfiger]]. Ponadto trzy razy z rzędu pojawiła się w wydaniu bikini pisma „[[Sports Illustrated]]” (1997–1999) oraz na okładce dwutygodnika „[[Rolling Stone]]”, który ogłosił ją mianem „najgorętszej modelki roku”{{fakt|data=
Magazyn „[[Time (tygodnik)|Time]]” nazwał ją jedną z dziesięciu najbardziej wpływowych osób roku{{fakt|data=
W 1998 została rzeczniczką firmy kosmetycznej [[L’Oréal]]. W 1999 rząd francuski zdecydował, że Casta będzie pozować do odlewu popiersia [[Marianna|Marianny]], symbolu [[Francja|Republiki Francuskiej]], której popiersie stoi we wszystkich urzędach miejskich we Francji. Tym samym została następczynią projektantki [[Inès de La Fressange]]. Wkrótce po tym zdarzeniu wśród Francuzów wybuchło niemałe zamieszanie po ujawnieniu informacji, że Casta przeprowadziła się do [[Londyn]]u. I chociaż modelka broniła się, że jej decyzją powodowały wyłącznie motywy zawodowe, tygodnik „[[Le Point]]” doniósł, że chciała ona uniknąć wysokich podatków, „pociągając za sobą 250 tysięcy innych zamożnych Francuzów, którzy wyemigrowali do Wielkiej Brytanii”.
| |||