Wojna o panowanie w Ameryce Północnej: Różnice pomiędzy wersjami

Jednak Równina Abrahama, a raczej pofałdowany teren jakim jest do dzisiaj<ref group=uwaga>Dzisiejsza Równina to miejski park nad brzegiem Rzeki Świętego Wawrzyńca; teren niemal bezdrzewny, ale dość mocno – szczególnie w pobliżu zachowanych murów miejskich – pofałdowany; prawdopodobnie w XVIII wieku rozciągał się znacznie dalej na północ, ale obecnie zajmuje te tereny śródmieście Quebecu.</ref>, znacznie różniła się od tej z września poprzedniego roku. Tam, gdzie wówczas rosła trwatrawa, teraz zalegały połacie topniejącego śniegu, a miejscami metrowe zaspy. Murray, rozstawiwszy swą piechotę i artylerię winien był czekać na francuski atak, ale – jak we wrześniu Montcalmowi – zabrakło mu cierpliwości. Widząc, że francuskie oddziały na jego prawym skrzydle idą naprzód i rozwijają kolumny w linie, postanowił zaatakować{{odn|Borneman|2007|s=236}}. Początkowo atak wydawał się oznaczać zwycięstwo, ale głęboki śnieg i zalegające pod nim bezdenne błoto spowolniło postępy Brytyjczyków i pozwoliło Francuzom na odpowiedź. Ich oddziały wyszły z lasu Sillery i uderzyły na prawe skrzydło Murraya, zmuszając je do zmiany frontu i wchodząc pomiędzy linie brytyjskie, a mury Quebecu. Ponieważ Murray wolał iść naprzód niż stać na pozycjach równoległych z artylerią, ta ostatnia zamilkła, bowiem musiałaby strzelać w plecy własnych żołnierzy. Przeciągnięcie dział przez śnieżne zaspy okazało się, mimo prób, niewykonalne{{odn|Gipson|1949|s=438}}. „Działa stały się bezużyteczne” – narzekał jeden z oficerów – „nie dało się ich przetoczyć po miękkim gruncie i trzystopowych zaspach”{{odn|Gipson|1949|s=339–340}}.