Pavle Đurišić: Różnice pomiędzy wersjami

W grudniu 1942 roku, zaniepokojeni możliwością lądowania aliantów, Niemcy rozpoczęli ofensywę przeciwko partyzantom w Bośni i Hercegowinie. Wielkość ofensywy antypartyzanckiej wymagała zaangażowania Włochów i kolaborantów chorwackich, Włosi wystawili do operacji czetników, w tym Đurišića<ref>Milazzo, Matteo J. (1975). The Chetnik Movement & the Yugoslav Resistance. Baltimore: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-1589-8. s. 113-116</ref>. Raport Đurišića z dnia 13 lutego 1943 roku informuje o masakrze muzułmanów w powiatach Čajniče i Foča w południowo-wschodniej Bośni i Hercegowinie. Na początku stycznia 1943 roku, dowództwo czetników nakazało Đurišićowi eksterminację muzułmanów w Bjelo Polje w Sandżaku. 10 stycznia 1943 roku, czetnicy Đurišića spalili 33 wiosekwioski, zamordowali 400 żołnierzy samoobrony muzułmańskiej (również wspieranej przez Włochów) a ponadto zamordowali 1000 muzułmańskich kobiet i dzieci. W połowie lutego oddział dopuścił się kolejnych czystek etnicznych. W Pljevlja, Čajniče i Foča. w raporcie do Mihailovica z 13 lutego, Đurišić pisał o tym że zamordował 9200 muzułmanów, w tym 1200 członków samoobrony i około 8000 kobiet, dzieci i osób starszych<ref>Tomasevich, Jozo (1975). War and Revolution in Yugoslavia, 1941–1945: The Chetniks. Stanford: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-0857-9. s. 258-259</ref><ref>Mojzes, Paul (2011). Balkan Genocides: Holocaust and Ethnic Cleansing in the 20th Century. Plymouth: Rowman and Littlefield Publishers. ISBN 978-1-4422-0663-2. s. 97</ref>. W marcu zamordował on w Goražde około 500 osób, głównie kobiet, dzieci i osób starszych, kilka kobiet zostało zgwałconych. Całkowitą liczbę ofiar eksterminacji Đurišića między styczniem a lutym szacuje się na 10000 osób. Liczba ofiar mogłaby być większa gdyby nie to że część muzułmanów na początku rzezi uciekła do Sarajewa<ref>Tomasevich, Jozo (1975). War and Revolution in Yugoslavia, 1941–1945: The Chetniks. Stanford: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-0857-9. s. 258–259</ref>. W nagrodę za kolaborację, 11 października 1944 roku, niemiecki generał [[Wilhelm Keiper]] w imieniu Hitlera wręczył mu [[Żelazny Krzyż]] drugiej klasy<ref>Cohen, Philip J. (1997). The World War II and Contemporary Chetniks: Their Historico-Political Continuity and Implications for Stability in the Balkans. Zagreb: CERES. ISBN 978-953-6108-44-2 s. 34</ref>.

Po zajęciu Sandżaku i Serbii przez siły komunistyczne J. B. Tity w połowie 1944 roku, brał udział w odprawie czetnickich dowódców w wiosce [[Crni Vrh]], na której zdecydowano o wycofaniu oddziałów za [[Grčk]]. 28 grudnia oddziały czetnickie zostały przeorganizowane w dywizje i pułki. Rozpoczęto formowanie trzech dywizji, omladińskiego pułku, batalionu sztabowego i innych mniejszych pododdziałów. 14 lutego 1945 roli P. Đurišić spotkał się we wsi [[Kožuhe]] z płk. D. Mihailoviciem.