Muzyka renesansu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
są lepsze |
m Wycofano edycje użytkownika 31.183.192.56 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Rybulo7. |
||
Linia 3:
Kwestia określenia ram chronologicznych [[renesans]]u zaistniała na początku XIX w., czyli od momentu, w którym zaczęto interesować się tym okresem. Pojawiały się nawet koncepcje niewyodrębniania w muzyce takiego okresu jak renesans.
[[August Wilhelm Ambros]] był pierwszym historykiem, który
* na czasy Niderlandczyków
* muzykę angielską i niemiecką w XVI w.
Linia 45:
Zmianom podlegały wszystkie elementy języka muzycznego. Różnorodne, nierzadko jaskrawe "brzmienie gotyku" wypierała jednorodna polifonia wokalna o pełnym brzmieniu. Tercje i seksty stały się najważniejszymi interwałami w budowie akordów, zastępując w roli konsonantów kwinty i kwarty. Ideałem stała się śpiewna, płynna melodia. Pojawiło się dążenie do naturalności wyrazu, a nawet do naśladownictwa dźwiękowego, szczególnie wyraźnego w [[madrygał]]ach.
== Chronologia kompozytorów renesansowych ==
{{Chronologia kompozytorów renesansowych}}
== Muzyka renesansu w Polsce ==
{{Dopracować|sekcja|źródła=2008-12}}
Kulturę renesansu cechowało odkrycie greckich i rzymskich ideałów. W muzyce dominowała religijna, wokalna [[muzyka polifoniczna]] a cappella (chór bez towarzyszenia instrumentów). Istotą [[polifonia|polifonii]] jest równoczesne prowadzenie kilku równorzędnych głosów wokalnych lub instrumentalnych. Wszystkie głosy są równie ważne. Zwiększenie liczby głosów do czterech i więcej sprawiło, że rozwinęły się takie formy jak: [[motet]], [[msza]] i [[madrygał]] (świecka pieśń polifoniczna). Obok form wokalnych zaczęły się pojawiać formy instrumentalne pisane na lutnię i [[organy]].
Wraz z rozwojem wielogłosowości (co miało miejsce już pod koniec średniowiecza) nastąpił też rozwój teorii muzycznej. Ustalono tercjową budowę akordów (tercja - trzy)i wyszczególniono tzw. triadę harmoniczną, czyli trzy najważniejsze akordy:
T - tonika, zbudowana na I st. gamy (najważniejsza spośród trójdźwięków triady)
S - subdominanta (inaczej 'dolna dominanta'), zbudowana na IV st. gamy
D - dominanta, zbudowana na V st. gamy
Należy jednak podkreślić, iż w renesansie korzystano ze skal kościelnych, tzw. modi. Obecnie używany system dur-moll wykształcił się dopiero w baroku.
Czołowi przedstawiciele:
* [[Mikołaj Gomółka]]
* [[Mikołaj z Krakowa]]
* [[Wacław z Szamotuł]]
* [[Jerzy Liban]] z Legnicy
* [[Mikołaj Zieleński]]
* [[Sebastian z Felsztyna]] (tj. Sebastian Herburt)
* [[Marcin Leopolita]]
== Literatura ==
| |||