Serafin (Aleksandrow): Różnice pomiędzy wersjami

 

== Życiorys ==

 

W 1914, po śmierci żony, złożył [[Postrzyżyny mnisze|wieczyste śluby mnisze]]. 14 stycznia 1914 w [[Orenburg]]u miała miejsce jego chirotonia na biskupa kustanajskiego, wikariusza eparchii orenburskiej. W 1916 jego tytuł uległ zmianie na ''biskup czelabiński'', służył jednak nadal w tej samej eparchii. Od marca do listopada 1917 zarządzał jako ''[[locum tenens]]'' [[eparchia jekaterynburska|eparchią jekaterynburską]], po odsunięciu od niej biskupa [[Serafin (Gołubiatnikow)|Serafina (Gołubiatnikowa)]], który nie uznał legalności Rządu Tymczasowego. Wziął udział w [[Sobór Lokalny Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (1917-1918)|Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego]] w latach 1917–1918. W 1918 został wyznaczony na biskupa połockiego i witebskiego. Wobec podpisania [[traktat brzeski|pokoju brzeskiego]] teren jego eparchii znalazł się jednak pod niemiecką okupacją, co najprawdopodobniej uniemożliwiło mu wyjazd do [[Witebsk]]a. Już 22 kwietnia tego samego roku Serafin (Aleksandrow) został biskupem starickim, wikariuszem [[eparchia twerska|eparchii twerskiej]]. W 1919 wyznaczono go na ordynariusza tejże eparchii. W 1922 otrzymał godność arcybiskupią. Od 1921, za zgodą i wiedzą patriarchy [[Tichon (patriarcha Moskwy)|Tichona]] prowadził rozmowy z reprezentantami [[Odnowicielstwo|Żywej Cerkwi]], dążąc do ugody między ruchem odnowicielskim a kanonicznym Kościołem. W okresie [[wojna domowa w Rosji|wojny domowej w Rosji]] był kilkakrotnie zatrzymywany przez bolszewickie organy represji: w 1920 przez [[Czeka]] w [[Twer]]ze (zwolniony po kilku dniach), w 1922 w [[Moskwa|Moskwie]] (za „sprzeciwianie się [[konfiskata majątku Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w 1922|konfiskacie kosztowności cerkiewnych]]”). Przebywał w więzieniu na Butyrkach od czerwca 1922 do lutego 1923. Po uwolnieniu w 1923 otrzymał zakaz powrotu do eparchii twerskiej. W 1924 otrzymał mimo tego godność metropolity, pozostając ordynariuszem eparchii twerskiej. W roku następnym wrócił do Tweru i został tam na krótko zatrzymany. Aresztowany ponownie w kwietniu 1926, odzyskał wolność po podpisaniu zobowiązania o pozostaniu w Twerze, skąd w listopadzie 1926 wywieziono go na sześć miesięcy do [[Jekaterynburg|Swierdłowska]].

 

 

W okresie zarządzania przez Serafina eparchią kazańską kontynuowana była akcja zamykania świątyń i prześladowań duchowieństwa przez władze radzieckie. Sam hierarcha został aresztowany w 1936 i w roku następnym skazany na trzy lata zsyłki do [[Kazachstan]]u. W miejscu stałego osiedlenia, jakim miał być [[Kustanaj]], został kilka miesięcy później aresztowany i skazany na śmierć przez [[rozstrzelanie]]. Wyrok wykonano 2 grudnia 1937.