Eleuteriusz (Bogojawleński): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne, poprawa linków
→‎Biskup: poprawa linków
Linia 60:
21 sierpnia 1911 w [[Sobór Trójcy Świętej w Petersburgu (Ławra Aleksandra Newskiego)|soborze Trójcy Świętej]] w [[Ławra Aleksandra Newskiego w Petersburgu|Ławrze św. Aleksandra Newskiego]] miała miejsce jego chirotonia biskupia, której przewodniczył arcybiskup fiński i wyborski [[Sergiusz (patriarcha Moskwy)|Sergiusz (Stragorodski)]]<ref name="ortho"/>. Eleuteriusz został wówczas biskupem [[Kowno|Kowna]], wikariuszem [[eparchia wileńska i litewska|eparchii wileńskiej i litewskiej]]<ref name="ortho"/>. Wyjechał z Kowna po wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]], uciekając w 1914 przed frontem. Wyjeżdżając z Litwy, zabrał z Wilna relikwie [[męczennicy wileńscy|męczenników wileńskich]]<ref name="ortholt">{{cytuj stronę| url = http://www.orthodoxy.lt/index.php/where,history;sub,arhier;sub3,196| tytuł = Митрополит Елевферий (Богоявленский)| data dostępu = 2010-03-28| język = ru}}</ref>. Do 1917 przebywał w [[Monaster Doński|monasterze Dońskim w Moskwie]]<ref name="ortho"/>. W czerwcu tego roku wyznaczony ''[[locum tenens]]'' eparchii wileńskiej i litewskiej, gdy dotychczasowy metropolita Wilna [[Tichon (patriarcha Moskwy)|Tichon (Bieławin)]] został wybrany na metropolitę moskiewskiego i kołomieńskiego<ref name="zarubieże"/>. Uczestniczył w [[Sobór Lokalny Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (1917-1918)|Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w latach 1917–1918]]<ref name="zarubieże"/>. Po zakończeniu jego prac wrócił do Wilna<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Mironowicz| imię = Antoni| autor link = Antoni Mironowicz| tytuł = Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku | strony = 85}}</ref>. Tam 24 maja 1920 wziął udział w spotkaniu z przedstawicielami polskiego Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, którzy rozważali powierzenie mu zarządu diecezji chełmsko-warszawskiej, a w przyszłości udzielenie poparcia w staraniach o autokefalizację Kościoła w Polsce. Ostatecznie jednak za lepszego kandydata uznany został drugi duchowny uczestnik spotkania – biskup białostocki [[Włodzimierz (Tichonicki)]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Mironowicz| imię = Antoni| autor link = Antoni Mironowicz| tytuł = Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku | strony = 87}}</ref>.
 
28 czerwca 1921 patriarcha Tichon wyznaczył go na zwierzchnika eparchii wileńskiej i litewskiej z tytułem arcybiskupa. Hierarcha tradycyjnie łączył urząd z godnością przełożonego [[Monaster ŚwiętegoŚw. Ducha w Wilnie|monasteru Świętego Ducha w Wilnie]]<ref name="ortho"/>. Po [[bunt Żeligowskiego|buncie Żeligowskiego]] podległa mu struktura została przedzielona granicą państwową. Wilno znalazło się początkowo na [[Litwa Środkowa|Litwie Środkowej]], następnie zaś zostało włączone do Polski. W efekcie hierarcha nie miał w pierwszych dwóch latach zwierzchnictwa nad eparchią żadnego wpływu na to, co działo się na jej ziemiach pozostających w granicach Litwy kowieńskiej; cała jego działalność do 1923 skupiała się na sprawach Kościoła prawosławnego w II RP.
 
=== Działalność w niepodległej Polsce ===