Teatr Ateneum w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

{{Inne znaczenia|teatru w Warszawie|[[Teatr Ateneum]]}}

__NOTOC__

'''Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w [[Warszawa|Warszawie]]''' – założony w [[1928]] teatr.

 

== Czasy powojenne ==

Po drugiej wojnie światowej Teatr odbudowano wg projektu Wiktora Ballogha z uwzględnieniem dawnego wystroju. Uroczystość otwarcia nastąpiła 22 lipca 1951 r. inauguracyjną premierą „Interwencji” L. Sławina. Teatr przyjął nazwę: Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza. Część ulicy Czerwonego Krzyża przemianowano na ulicę Stefana Jaracza.

Powojenne Ateneum to epoka Janusza Warmińskiego. Trwała aż do śmierci dyrektora w 1996 roku. Przez czterdzieści cztery lata Janusz Warmiński konsekwentnie budował zespół i markę Teatru Ateneum. Powołując się na ideę Stefana Jaracza „teatru żywego, aktualnego, użytecznego” nadał repertuarowi Ateneum współczesny charakter. Dawał prapremiery najciekawszych i najnowszych dzieł dramaturgii polskiej i światowej, wystawiał polską i obcą klasykę, jeśli miała odniesienie do współczesności, prezentował muzyczne spektakle autorów tego gatunku. Dokonywał również przeglądu awangardowej dramaturgii dwudziestolecia międzywojennego i jej wojennych kontynuacji. W 1960 r. stworzył Scenę 61 – pierwszą w Polsce scenę en rond, w 1986 r. scenę Kabaretu Literackiego – Scenę na Dole. Inne jego inicjatywy: Estrada Poetycka (1954 r.), scena „Studio” (Studio Dramatyczne dla młodych pisarzy nagrodzonych w dorocznych Konkursach Debiutu Dramatycznego, 1970), nocna scena „Atelier” (1974 r.) były eksperymentami artystycznymi wynikającymi z poszukiwania nowych metod inscenizacyjnych, próbami rozszerzania kanonów przestrzeni scenicznej oraz pragnienia wyjścia poza krąg autorów już znanych.