Aleksander Załęski: Różnice pomiędzy wersjami

W Wojsku Polskim od lutego 1919 roku, oficer łącznikowy Naczelnego Dowództwa WP z [[Dowództwo Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi|Dowództwem Okręgu Generalnego "Łódź"]]. Dowódca 12 Pułku Strzelców Polskich w Armii gen. [[Józef Haller|J. Hallera]]. 28 maja 1919 roku został mianowany dowódcą [[XII Brygada Piechoty (II RP)|XII Brygady Piechoty]]<ref>Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 68 z 21 czerwca 1919 roku, poz. 2174.</ref>. Zweryfikowany jako pułkownik z 1 czerwca 1919. W 1921 roku ukończył kurs wyższych dowódców i do 1925 roku [[dowódca piechoty dywizyjnej]] [[14 Wielkopolska Dywizja Piechoty|14 Dywizji Piechoty]] w Poznaniu (od października 1922 roku, z powodu choroby, zastępował go płk SG [[Franciszek Kleeberg]]<ref>''Żołnierz Wielkopolski'' Nr 24 z 11 października 1922 roku, s. 9.</ref>). 1 grudnia 1924 roku awansował na generała brygady ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 31. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 3 grudnia 1924 roku został mianowany dowódcą [[29 Dywizja Piechoty (II RP)|29 Dywizji Piechoty]] w Grodnie<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 132 z 20 grudnia 1924 roku, s. 747.</ref>. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w [[stan spoczynku]]<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 70.</ref>. Na emeryturze osiadł w Poznaniu<ref>''Rocznik Oficerski 1928'', Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 881.</ref>. W 1935 roku wystąpił publicznie w obronie honoru munduru bezczeszczonego przez niektórych wojskowych w sprawie brzeskiej. Sądzony przez Oficerski Sąd Honorowy.

 

 

== Ordery i odznaczenia ==