Wilczy Szaniec: Różnice pomiędzy wersjami

 

== Kwatera po wojnie ==

==== pierwsze ====

Zniszczoną kwaterę w dniu [[27 stycznia]] [[1945]] zajęły wojska 31 Armii gen. Piotra Szafranowa, a w dniu [[14 lutego]] [[1945]] przybył tu pełnomocnik [[NKWD]] przy 3 Froncie Białoruskim gen. [[Wiktor Abakumow]]. Po podejściu 31 Armii pod Szaniec do działania przystąpili saperzy sowieccy. Rozpoznali i rozminowali arterie komunikacyjne na obiekcie i pozostawili Wilczy Szaniec nierozminowanym. W trakcie rozminowania nie stwierdzono min wewnątrz obiektu. Cały teren ok. 15 km² ogrodzony był przebiegającym w dwóch rzędach wysokim płotem z drutu kolczastego, wzmocniony drucianymi zasiekami. Na płotach powieszone były miny sygnalizacyjne. Przestrzeń między płotami o szerokości średnio 150 m na prawie całym obwodzie była zaminowana minami przeciwpiechotnymi, na kierunkach dostępnych dla czołgów – minami przeciwpancernymi. Rozpoznano na terenie obiektu 9 rodzajów min, z czego tylko 4 należały do typowego uzbrojenia niemieckiego. Pozostałe to miny kombinowane. Przeważały miny typu „S”, Stockmine, Schutzmine, TMi-42 i RMi-43<ref name="Bar">{{Cytuj książkę | nazwisko = Barszczewski | imię = Zdzisław| tytuł = Przywrócone życiu. Rozminowanie ziem Polski | strony = 316-318}}</ref>. Gęstość minowania była bardzo duża, praktycznie niemożliwe było pokonanie przez piechura pasa 100-130 m, aby nie nastąpić na minę (do II wojny światowej nie było pola minowego o takiej gęstości<ref name="Bar" />). Miny ustawione były w systemie mieszanym. Zapora minowa składała się z [[mina (wojskowość)|min]] [[mina przeciwpiechotna|przeciwpiechotnych]] i [[mina przeciwpancerna|przeciwpancernych]]. Część min była nierozbrajalna, a miny w opakowaniu szklanym były niewykrywalne urządzeniami saperskimi. Z tego powodu rozminowywanie było bardzo niebezpieczne, podczas którego zdarzały się wypadki śmiertelne i poważne zranienia. Z tych względów do likwidacji pola minowego użyto materiałów wybuchowych. Nie znano skomplikowanego systemu minowania, miny zamaskowane były wysoką trawą, roślinnością i krzakami. Oprócz tego cały obwód obiektu broniony był bronią maszynową, umieszczoną w schronach żelbetowych i drewnianych, oraz ogniowymi środkami przeciwlotniczymi. Wokół kwatery, poza linią lasu, ustawione były 6-metrowe wieżyczki strażnicze, ukryte pod siatkami maskującymi. Pierwsze rozpoznanie i prace wstępne przy rozminowaniu byłej kwatery Hitlera rozpoczął [[46 Batalion Saperów (LWP)|46 batalion saperów]]<ref name="Bar" />. W lipcu 1945 na polecenie dowódcy 15 DPiech. gen. K. Kontryma, dowódca kompanii por. Zdzisław Gruszecki oraz chor. Łaszkiewicz z drużyną saperów dokonali rozpoznania zaminowania kwatery i rozpoznania pochówku jeńców francuskich w kwaterze (mogił jeńców nie stwierdzono). W 1945 r. nie przystąpiono jednak do rozminowania kwatery. Ważniejsze w tym czasie było sprawdzenie pól uprawnych i oczyszczanie zakładów przemysłowych. Rozminowania [[pole minowe|pola minowego]] (długości około 10 km, szerokości 80-100 m) otaczającego kwaterę dokonali polscy [[wojska inżynieryjne|saperzy]]. W 1954 rozminowywaniem kierował przedwojenny [[oficer (wojsko)|oficer]], późniejszy [[pułkownik]] [[Edmund Józefowicz]] (1913–1997) z Mazurskiej Brygady Saperów, który był absolwentem Szkoły Podchorążych Inżynierii z 1937, uczestnikiem [[bitwa pod Kockiem (1939)|bitwy pod Kockiem]] i więźniem [[obóz koncentracyjny|obozu koncentracyjnego]] w [[Stutthof (KL)|Stutthofie]] (złapany po ucieczce z [[oflag]]u). Przy rozminowaniu ze zmiennym powodzeniem działały: 46 bsap z Olsztyna w 1946 i 1947 r. i po dwuletniej przerwie w latach 1950-1951, [[1 Batalion Saperów (LWP)|1 bsap]] 1 DP od strony północnej i [[4 Batalion Saperów (LWP)|4 bsap]] 3 DP od strony południowej oraz [[75 Batalion Saperów (LWP)|75 bsap]] z Giżycka, a także w 1952 i 1953 r [[47 Batalion Saperów (LWP)|47 bsap]] z Gdańska.