Ludwik II Wittelsbach: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Adam123456 (dyskusja | edycje) →Biografia: Korekta |
Adam123456 (dyskusja | edycje) →Biografia: Drobne |
||
Linia 38:
== Biografia ==
Ludwik II urodził się w pałacu [[pałac Nymphenburg|Nymphenburg]] nieopodal [[Monachium]] jako pierwsze dziecko [[Maksymilian II (król Bawarii)|Maksymiliana II]] i księżniczki [[Prusy (państwo)|pruskiej]] [[Maria Fryderyka Pruska|Marii]]. Na chrzcie otrzymał imię Ludwik na cześć dziadka [[Ludwik I Wittelsbach|Ludwika I]]. Dzieciństwo wraz z bratem Ottonem urodzonym w 1848 roku spędzał pod okiem wychowawców na [[Zamek Hohenschwangau|zamku Hohenschwangau]], natomiast letnie wakacje w specjalnie wybudowanej willi [[Berchtesgaden]].<ref>Heinz Häfner: ''Ein König wird beseitigt, Ludwig II. von Bayern''. C.H.Beck, München 2008.</ref>
Wstąpił na tron po śmierci ojca, w wieku 18 lat. Za jego panowania [[Bawaria]] została włączona do [[Rzesza|Rzeszy Niemieckiej]], czemu był osobiście niechętny. Podpisał on co prawda wystosowany z inicjatywy [[Otto von Bismarck|Bismarcka]] list do [[Wilhelm I Hohenzollern|Wilhelma I]], w którym jako najpotężniejszy po królu pruskim władca niemiecki wezwał go do objęcia tronu cesarskiego, ale zdecydowały o tym względy finansowe (zadłużony Ludwik za swoją zgodę przyjął od Bismarcka 6 milionów marek w złocie).<ref>Hanna Adamkowska: ''Ludwik ze smutnej bajki'', [w:] ''Focus Historia'' nr 12/2012.</ref>
Od początku swego panowania Ludwik II zaangażowany był w promocję sztuki, zwłaszcza muzyki kompozytora [[Richard Wagner|Ryszarda Wagnera]]. Dzięki hojnemu mecenatowi i przy jego „duchowym” współudziale powstawały kolejne dzieła mistrza ''[[Śpiewacy norymberscy]]'' w 1868, ''[[Złoto Renu]]'' w 1869 czy ''[[Walkiria (dramat muzyczny)|Walkiria]]'' w 1870 roku. Od 1872 roku król coraz bardziej stroniący od ludzi kazał grywać sobie poszczególne utwory przy pustej widowni. Walnie przyczynił się poprzez kolejne dotacje na rzecz Wagnera do budowy wielkiego teatru operowego, umożliwiającego realizację wizji muzycznych i dramaturgicznych swojego ulubionego kompozytora. Ludwik II pozostał przyjacielem Wagnera aż do jego śmierci, choć nigdy nie były to relacje łatwe i proste.
| |||