Ted Bundy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 8:
|miejsce urodzenia = [[Burlington (Vermont)|Burlington]]
|data śmierci = [[24 stycznia]] [[1989]]
|miejsce śmierci = [[
|przyczyna śmierci = Egzekucja na [[krzesło elektryczne|krześle elektrycznym]]
|zawód =
Linia 17:
}}
'''Ted Bundy''', właśc. '''Theodore Robert Bundy''' (ur. [[24 listopada]] [[1946]] w [[Burlington (Vermont)|Burlington]], [[Vermont]], zm. [[24 stycznia]] [[1989]] w [[
Był jednym z najkrwawszych seryjnych morderców w historii USA. W latach 1974-1978 zabił wiele młodych kobiet, zwykle przy użyciu tępego narzędzia, czasami przez [[Uduszenie gwałtowne|uduszenie]]. Często [[Molestowanie seksualne|wykorzystywał seksualnie]] swe ofiary, przed [[Zabójstwo|morderstwem]] i po morderstwie, dopuszczając się [[Nekrofilia|nekrofilii]]. Po ponad dekadzie usilnego wypierania się, w końcu przyznał się do ponad 30 zabójstw (na terenie 6 stanów), jednak ich całkowita liczba jest nieznana. Dwukrotnie udało mu się uciec z budynków wymiaru sprawiedliwości. Został [[Kara śmierci w Stanach Zjednoczonych|skazany na śmierć]] i stracony na [[krzesło elektryczne|krześle elektrycznym]].
Linia 58:
Następną ofiarą Bundy’ego była dwudziestojednoletnia '''Lynda Ann Healy''', również studentka tego samego uniwersytetu. Po północy 31 stycznia 1974 włamał się do jej sypialni, pobił dziewczynę do nieprzytomności, ubrał w dżinsy i koszulę, zawinął w prześcieradło i wyniósł z pokoju. Dopiero ponad rok później znaleziono jej [[Czaszka|czaszkę]] i [[Żuchwa|żuchwę]] (wraz ze szczątkami kilku późniejszych ofiar) w górach na [[wschód]] od miasta [[Issaquah]].
12 marca 1974 w [[Olympia (Waszyngton)|Olympii]] ([[Stolica|stolicy]] stanu Waszyngton) Bundy uprowadził i zamordował dziewiętnastoletnią studentkę [[Evergreen State College]], '''Donnę Gail Manson''', zmierzającą na koncert [[jazz]]owy odbywający się na terenie [[
17 kwietnia osiemnastoletnia '''Susan Elaine Rancourt''' zniknęła z kampusu [[Central Washington University|Central Washington State College]] w [[Ellensburg]]u i już więcej nie widziano jej żywej. Dwie inne studentki zeznały niezależnie od siebie, że spotkały (jedna w noc zniknięcia Susan, druga trzy dni wcześniej) człowieka z ramieniem w gipsie, który prosił je, by pomogły mu zanieść książki do volkswagena „Garbusa”.
Linia 72:
Po tych zdarzeniach policji udało się uzyskać dokładny opis podejrzanego i jego brązowego garbusa. Niektórzy świadkowie powiedzieli, że Ted mówił jak gdyby [[Brytyjska odmiana języka angielskiego|brytyjską odmianą języka angielskiego]]. Wkrótce w rejonie Seattle rozkolportowano ulotki ostrzegawcze. Rysopis został przedstawiony w lokalnej prasie i w wiadomościach telewizyjnych. Kilka osób, w tym dawna współpracowniczka A. Rule, dawny profesor psychologii, jak i ówczesna dziewczyna Bundy’ego<ref>Wspomina ona w swojej książce, że w sierpniu 1974 zawiadomiła anonimowo policję. Jesienią wykonała drugi telefon, tym razem dodatkowo zgodziła się dostarczyć zdjęcie Bundy’ego. Świadkowie jednak nie rozpoznali go jako sprawcy (za R. Bell).</ref>, wskazały go jako możliwego podejrzanego. Policja nie zwróciła jednak specjalnej uwagi na te zgłoszenia, ponieważ dziennie otrzymywała do 200 informacji w tej sprawie, a Theodore Bundy był porządnym studentem prawa.
Na szczątki J. Ott i D. Naslund przypadkowo natknęli się myśliwi 7 września 1974, w lesie niedaleko jeziora Sammamish, w pobliżu [[
=== 1974 i 1975 – zbrodnie w stanach Idaho, Utah i Kolorado ===
Linia 85:
18 października kolejną ofiarą była siedemnastoletnia '''Melissa Anne Smith''', która wyszła z pizzerii w [[Midvale (Utah)|Midvale]]. Bundy zgwałcił ją [[Seks analny|analnie]], a następnie udusił. Okazało się, że Smith była córką szefa miejscowej policji. Jej ciało znaleziono 9 dni później, a [[sekcja zwłok]] wykazała, że żyła jeszcze przynajmniej 5 dni od swego zniknięcia.
Następną ofiarą Bundy’ego stała się '''Laura Aime''', również siedemnastolatka, która zniknęła po opuszczeniu [[halloween]]owej zabawy w miejscowości [[Lechi|Lehi]], 31 października 1974. Jej nagie ciało zostało odkryte miesiąc później przez wędrowców w [[Dzień Dziękczynienia|Święto Dziękczynienia]], na brzegu rzeki w górach [[Wasatch]]. Została pobita tak, że nie można jej było rozpoznać, zgwałcona, a następnie uduszona własną skarpetką.
8 listopada w małym miasteczku [[Murray (Utah)|Murray]], osiemnastoletnia '''Carol DaRonch''' ledwo uszła z życiem ze spotkania z Tedem. Bundy nawiązał z nią kontakt w centrum handlowym, podszywając się pod oficera policji o nazwisku ''Roseland''. Powiedział jej, że ktoś próbował włamać się do jej samochodu i poprosił ją, aby poszła z nim na posterunek policji. Bundy zwabił ją do swojego samochodu, ale DaRonch odmówiła zapięcia pasa bezpieczeństwa. Bundy ruszył, ale wkrótce szarpnął i zaatakował oraz usiłował zatrzasnąć na jej rękach kajdanki. W trakcie szamotaniny, szczęśliwie dla zaatakowanej dziewczyny, udało mu się to zrobić zamykając obie obręcze tylko na jednym przegubie. Bundy wydobył swój łom i zadał cios w głowę DaRonch, ale dziewczynie udało się złapać go w powietrzu. Otworzyła drzwi samochodu i wyskoczyła w biegu na ulicę, wychodząc z incydentu jedynie z zadrapaniami i guzem na głowie od ciosu ciężkim narzędziem, zadanego przez niedoszłego mordercę. Była drugą ofiarą Bundy’ego, która przeżyła napaść. Z jej ubrania policja uzyskała próbkę krwi napastnika<ref>(Bell)</ref>. Za to porwanie został później skazany, po raz pierwszy jako dorosły, na 15 lat pozbawienia wolności.
Linia 111:
Po 14 napadach (12 ofiar śmiertelnych) w 1974 oraz 5 napadach (5 ofiar śmiertelnych) w 1975, 16 sierpnia 1975, aresztowanie przerwało ''rajd śmierci'' Bundy’ego po północnym-zachodzie i centrum USA. Ciał trzech ofiar z 1974 (D. Manson, N. Wilcox, D. Kent) oraz czterech ofiar z 1975 (J. Cunningham, D. Oliverson, L. Culver i S. Curtis) nie odkryto do dzisiaj. Społeczeństwu wydawało się, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane, jednak przyszłość miała pokazać, że Bundy jako morderca nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.
W wyniku trwającego tydzień procesu 1 marca 1976 Bundy został skazany za porwanie C. DaRonch na 15 lat pozbawienia wolności w więzieniu stanowym Utah, bez możliwości [[
[[Plik:Pitkin County Courthouse.jpg|330px|thumb|Budynek sądu [[Hrabstwo Pitkin (Kolorado)|hrabstwa Pitkin]], w [[Aspen]]. 7 czerwca 1977 Bundy wyskoczył z drugiego okna od lewej na pierwszym piętrze i zbiegł]]
[[Plik:Aspen CO downton.jpg|260px|thumb|Miasto Aspen i [[Góry Aspen]], w których ukrywał się przez 6 [[Doba|dób]] Ted Bundy]]
Linia 118:
22 października 1976 Bundy został oskarżony o zamordowanie C. Campbell. Przekonany o nieudolności swoich obrońców, postanowił bronić się sam. Uzyskał zgodę na korzystanie z biblioteki sądowej. 7 czerwca 1977, w trakcie przygotowań do przesłuchań w sprawie C. Campbell, został zabrany do sądu [[Hrabstwo Pitkin (Kolorado)|hrabstwa Pitkin]], w mieście [[Aspen]]. Podczas przerwy w obradach sądu otrzymał zgodę na skorzystanie z biblioteki sądowej. Podczas wizyty w czytelni wyskoczył z okna pierwszego piętra, uszkadzając sobie jedynie kostkę prawej nogi, i zaczął uciekać. Był wolny. Początkowy bieg zamienił w swobodny spacer w [[Góry Aspen]]. Niewykryty dotarł na ich szczyt, gdzie w opuszczonej chacie myśliwskiej odpoczywał przez 2 dni. Później przez kolejne 2 dni wędrował bez celu w koło po górach, ponieważ stracił zdolność rozpoznawania kierunków. Przegapił 2 trasy prowadzące z gór w dół, do miasteczka [[Crested Butte (Colorado)|Crested Butte]], do którego zamierzał dotrzeć. Na swojej drodze spotkał się z uzbrojonym mężczyzną, który był jednym z przeczesujących góry w poszukiwaniu Bundy’ego, udało mu się jednak wyłgać i uniknąć zagrożenia. 13 czerwca ukradł samochód, który napotkał w górach przy jakiejś chatce. Pomimo zmęczenia, niewyspania i bólu skręconej kostki, wrócił samochodem do Aspen. Udałoby mu się uciec, gdyby jego [[cadillac]] nie został zauważony przez policjantów, ponieważ jechał bez świateł i nie utrzymywał się na swoim pasie ruchu. Policjanci zatrzymali wóz Bundy’ego, rozpoznali go i zabrali z powrotem do więzienia. Bundy przebywał na wolności 6 [[Doba|dób]].
Bundy przetrzymywany był w więzieniu w miasteczku [[Glenwood Springs]], gdzie oczekiwał na kolejny proces i opracowywał kolejną ucieczkę. Mimo podwyższonych środków bezpieczeństwa Bundy podjął kolejną próbę oswobodzenia się. Zdobył [[piła (narzędzie)|piłkę]] do metalu i gotówkę w wysokości 500 dolarów (później twierdził, że piłę otrzymał od innego osadzonego, a pieniądze zostały przemycone do zakładu przez odwiedzających go znajomych). Przez ponad 2 tygodnie wycinał spawy w suficie swojej celi, dzięki czemu utworzył niewielki otwór. Po odchudzaniu i zmniejszeniu gabarytów ciała był w stanie przecisnąć się przez ten otwór i czołgać się w przestrzeni nad sufitem. Jeden ze współwięźniów poinformował strażników, że słyszał, jak Bundy porusza się i hałasuje w swojej celi przez kilka nocy przed ucieczką, jednak niczego nie odkryto. 23 grudnia 1977 została wyznaczona data rozpoczęcia i miejsce procesu w sprawie zamordowania C. Campbell. Miało to nastąpić 9 stycznia 1978 w [[Colorado Springs]], co oznaczało że Bundy wkrótce zostanie przetransportowany do innego więzienia. W nocy, 30 grudnia 1977, Bundy ubrał się ciepło, a na swoim łóżku ułożył książki i segregatory, które nakrył swoim kocem, by wyglądało, jakby spał. Wypełzł przez otwór i przepełzł do miejsca, które znajdowało się dokładnie nad składzikiem bielizny naczelnika więzienia. Szczęśliwie dla Bundy’ego tego wieczoru naczelnika i jego żony nie było w domu. Wskoczył do ich mieszkania, by następnie opuścić więzienie przez drzwi. Był poza murami więzienia, lecz pieszo, w środku zimowej nocy. Ukradł z parkingu uszkodzony samochód marki [[MG]] i odjechał, jednak silnik zgasł w górach. Bundy utknął na poboczu [[Autostrada międzystanowa nr 70|autostrady międzystanowej nr 70]], jednak jakiś kierowca zabrał go do miasteczka Vail. Tam złapał autobus do [[Denver]], gdzie wsiadł na pokład samolotu linii [[Trans World Airlines|TWA]], odlatującego o 8:55 rano do [[Chicago]] w stanie [[Illinois]] (użył pieniędzy od przyjaciół odwiedzających go w więzieniu). Ucieczka wydała się dopiero 17 godzin później, gdy Bundy był już na północnym-wschodzie USA, w Chicago, prawie 2000 km od więzienia.
Bundy przebywał odizolowany od społeczeństwa przez ponad 28 miesięcy. Teraz jednak znowu był na wolności i jak pokazały wydarzenia, które miały nastąpić, znowu był bardzo niebezpieczny.
Linia 131:
8 lutego 1978 Bundy pojechał do [[Jacksonville (Floryda)|Jacksonville]], prowadząc skradzionego [[van]]a, który był własnością Florida State University. Po drodze, na parkingu supermarketu, wytypował następną ofiarę. Nawiązał znajomość z czternastoletnią Leslie Parmenter, przedstawiając się jako ''Richard Burton'' ze straży pożarnej, ale zostawił dziewczynkę w spokoju i odszedł, gdy przyszedł jej starszy brat. Bundy dojechał do [[Lake City (Floryda)|Lake City]]. Następnego dnia, 9 lutego 1978, uprowadził ze szkoły [[Lake City Junior High School]], zgwałcił i zamordował swoją najmłodszą i ostatnią już ofiarę, dwunastoletnią '''Kimberly Leach'''. Jej ciało porzucił w opuszczonej szopie w [[Suwannee River State Park]].
12 lutego ukradł kolejny samochód, volkswagena „Garbusa”, którym opuścił ostatecznie Tallahassee, kierując się na zachód. Krótko po pierwszej w nocy, 15 lutego 1978, Bundy został zatrzymany do kontroli drogowej przez policjanta z [[Pensacola
=== 1979-1989 – procesy, wyroki, ślub, walka o życie i egzekucja ===
Linia 139:
W styczniu 1980 Bundy stanął ponownie przed sądem, tym razem w [[Orlando]], w kolejnej sprawie, oskarżony o zabójstwo K. Leach, swojej najmłodszej ofiary. 7 lutego 1980 został tam uznany za winnego wszystkich zarzucanych mu czynów, głównie dzięki znalezionym w skradzionym przez tu również vanie włóknom,, które pochodziły z odzieży K. Leach, oraz dzięki świadkom, którzy widzieli go wyprowadzającego K. Leach z terenu szkoły. Został skazany również na karę śmierci. 9 lutego 1980, podczas tego procesu, gdzie znowu występował jako własny obrońca, zgodnie z prawem stanu Floryda poślubił swoją byłą współpracownicę, Carole Ann Boone. C.A. Boone przeprowadziła się na Florydę, aby być bliżej swego ukochanego. Elokwentny i przystojny Ted Bundy cieszył się wielką popularnością wśród kobiet, o czym świadczy dwieście listów dziennie, jakie otrzymywał od fanek, przebywając w celi śmierci. Państwo Bundy otrzymali zgodę na intymne widzenia w więzieniu. W październiku 1982 C.A. Boone urodziła córeczkę, później rozwiodła się jednak z Bundym, w 1986 powróciła do stanu Waszyngton i zmieniła nazwisko swoje oraz córki.
W oczekiwaniu na wykonanie wyroku Bundy przebywał w [[
Również w tym samym czasie z Bundym kontaktował się bardzo często agent Zespołu Nauk Behawioralnych FBI, [[William Hagmaier]], który zdobył jego zaufanie tak dalece, że Bundy nazywał go swoim przyjacielem. W końcu Bundy opowiedział mu wiele szczegółów swych zbrodni, w tym o morderstwach, które były jeszcze całkowicie nieznane lub niepotwierdzone.
Linia 191:
== Linki zewnętrzne ==
* [http://web.archive.org/20040810042241/foia.fbi.gov/foiaindex/bundy.htm Akta [[Federal Bureau of Investigation|FBI]]] w sprawie Teda Bundy’ego
* [http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,920498-1,00.html Artykuł z [[The Time]] dotyczący procesu ''Chi Omega'']
* Dokumentacja procesowa: 1982 [http://www.law.fsu.edu/library/flsupct/59128/59128ini.pdf], 1982 [http://www.law.fsu.edu/library/flsupct/57772/57772ini.pdf], 1984 [http://www.law.fsu.edu/library/flsupct/57772/op-57772.pdf], 1985 [http://www.law.fsu.edu/library/flsupct/59128/op-59128.pdf], 1986 [http://supreme.justia.com/us/479/894/case.html], 1989 [http://www.law.fsu.edu/library/flsupct/73585/73585stay.pdf]
| |||