Janusz Meissner: Różnice pomiędzy wersjami

Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] został 1 września 1939 zmobilizowany i przydzielony do CWOL w Dęblinie. Uczestniczył w jednym locie bojowym podczas [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]]. 19 września 1939 ewakuował się do Rumunii, gdzie został komendantem oddziału 300 lotników polskich, głównie podchorążych, internowanych w [[Tulcza|Tulczy]], następnie obozie we wsi Sarighiol. Został następnie pełnomocnikiem Brytyjskiego Funduszu Pomocy i Opieki nad Internowanymi Żołnierzami Polskimi działającego przy ambasadzie brytyjskiej, pracując przy ewakuacji polskich żołnierzy do Francji. Jesienią 1939 przedostał się do Francji, a po jej upadku, do Wielkiej Brytanii. Nie otrzymując przydziału bojowego, został redaktorem i współautorem czasopisma satyrycznego „Polski Spitfire”, którego jedyny numer ukazał się 5 września 1940 w dwóch egzemplarzach. Zamieszczone w nim teksty i krytyka nie spotkały się z uznaniem polskich władz wojskowych, które wszczęły dochodzenie i skierowały go do rezerwy, „zsyłając” na [[Bute|Wyspę Węży (Bute)]]<ref>Pismo współredagowali Zygmunt Wasilewski i Artur Horowicz; według ''Mała encyklopedia...'' ukazały się cztery numery. Zawarte w nim teksty satyryczne krytykujące stosunki panujące na uchodźstwie i zbyt duży wpływ oficerów sztabowych stały się przyczyną odsunięcia Meissnera przez władze.</ref>. Mimo to, Meissner został następnie kierownikiem Wojskowej Rozgłośni Radiowej przy Biurze Propagandy Naczelnego Wodza, nadającej krótki program na falach BBC. Odmawiano jego prośbom o przydział do personelu latającego, powołując się na wiek. Od 1 kwietnia 1941 został jednak lotniczym korespondentem wojennym, uczestnicząc m.in. w lotach bojowych z załogami polskich [[Samolot bombowy|bombowców]], co wykorzystał w wydanej w 1943 popularnej książce ''Żądło Genowefy'' oraz w stanowiącej jej kontynuację ''L jak Lucy''. 22 października 1942 zwolniony ze służby wojskowej, został dyrektorem Radia Polskiego – działu Ministerstwa Informacji i Dokumentacji rządu na uchodźstwie. W styczniu 1945 został szefem wydziału propagandy, prasy i informacji Polskich Sił Powietrznych.

 

 

Jego I-sza żona Stanisława Jajkowska (we wspomnieniach występuje jako "Myszka") zginęła tragicznie w 1923 roku i jest pochowana w Warszawie (dane z akt parafialnych wyszukiwarki genealogicznej), z tego związku miał syna Andrzeja urodzonego w 1924 roku.