Chlotar II: Różnice pomiędzy wersjami

Tymczasem sojusz braci (Teudeberta II austrazyjskiego i Teuderyka burgundzkiego) nadal zagrażał Chlotarowi. W roku [[600]], w bitwie nad Orvanną, wojska neustryjskie poniosły klęskę. Burgundowie i Austrazyjczycy spustoszyli miasta i wsie nad Sekwaną. Chlotar zgodził się przystać na pokój na warunkach zwycięzców. Pozostawili oni w jego rękach obszar między [[Sekwana|Sekwaną]], [[Oise (rzeka)|Oise]] i [[kanał morski|kanałem]] [[La Manche]]. Resztę Neustrii podzielono między Austrazję i Burgundię. Po tych wydarzeniach sojusz Teudeberta z Teuderykiem uległ zachwianiu. Powodem była obawa neustryjskich możnych przed wpływami babki obu władców [[Brunhilda (królowa)|Brunhildy]], która miała ogromny wpływ na Teuderyka w Burgundii i posiadała dawne wpływy w Austrazji. Pod ich naciskiem Teudebert odmówił pomocy Burgundii, na którą Chlotar ruszał z wyprawą zbrojną. Istotnie, w roku 607 wojska Chlotara wtargnęły do Burgundii ale poniosły klęskę pod [[Étampes]]. Chlotar chcąc odzyskać swoją dzielnicę wykorzystał konflikt braci i sprzymierzył się z Teudebertem oraz królem [[Wizygoci|Wizygotów]] [[Witeryk]]iem. W [[612]] roku Teuderyk pokonał Teudeberta i pozbawił go tronu. Mając Burgundię, Austrazję i część Neustrii, Teuderyk snuł plan zajęcia dzielnicy Chlotara II i całkowitego zjednoczenia ziem frankijskich. Zmarł jednak na [[dyzenteria|dyzenterię]] w [[Metz]] w [[613]] roku. Tron Chlotara został uratowany. Władzę w Austrazji przejął 10 -letni [[Sigebert II]], nieślubny syn Teuderyka. Stało się tak z woli Brunhildy, prababki nowego króla, wbrew woli austrazyjskich możnych, którym przewodzili wówczas [[Pepin z Landen]] i biskup Metzu [[Arnulf z Metzu|Arnulf]]. Możni wezwali więc na tron Austrazji Chlotara II. Na czele wojsk Chlotar ruszył do Austrazji i dotarł do [[Koblencja|Koblencji]]. Austrazyjskie wojska rozeszły się bez walki. Brunhilda i Sigebert II schronili się w [[Wormacja|Wormacji]], dokąd Brunhilda wezwała oddziały Turyngów i Sasów. Oboje nie doczekali pomocy, ponieważ Burgundowie pod przywództwem [[Majordom]]a [[Warnachar II|Warnachara]] wydali ich Chlotarowi. Chlotar kazał stracić Brunhildę, którą przywiązano do końskiego ogona i wleczono tak długo aż zmarła.

W ten sposób Chlotar zjednoczył królestwa frankijskie. W następnym roku Chlotar zwołał synod biskupów powiązany ze zjazdem możnych z całego królestwa. W synodzie oprócz 12 metropolitów oraz 56 biskupów udział wzięli goście z [[Anglia|Anglii]] w osobach [[Justus z Canterbury|Justusa]] biskupa [[Rochester (miasto w Anglii)|Rochester]] i Pawła opata [[Dover]]. W czasie tego synodu w [[Paryż]]u w dniu [[10 października]] [[614]] roku<ref name="gw">Praca zbiorowa ''Historia powszechna Tom 7 Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki'', Mediaset Group SA, 2007, ss. 87, ISBN 978-84-9819-814-0</ref> król wydał tzw. ''Edictum Chlotari'' ([[Edykt Chlotara]]), porównywalny z ''[[Magna Charta Libertatum]]'', w którym zrezygnował ze sporych uprawnień królewskich. Wraz z wydaniem tego dokumentu władca stał się zależny od możnych. Zaraz po synodzie został zamordowany ustanowiony przez Chlotara nowy książę [[Górnej Burgundii|Transjuranii]] Herpo. Za jego zabójstwem stali burgundzcy możni Alethius i biskup [[Sion]] Leudemund, którzy pragnęli usunąć Chlotara z tronu. Spisek możnych z uwagi na małe poparcie w innych dzielnicach nie przyniósł rezultatu. Rola możnych w państwie Chlotara rosła. Austrazyjscy możnowładcy zmusili Chlotara II w roku [[622]] do ustanowienia jego nieletniego syna [[Dagobert I|Dagoberta]] austrazyjskim królem dzielnicowym, by mogli rządzić w jego imieniu. W Burgundii w [[626]] roku umiera majordom Warnachar. Możni burgundzcy odmówili Chlotarowi w [[Troyes]] powołania nowego majordoma ich dzielnicy. Chlotar ulegając możnym i biskupom zwołujezwołał w [[627]] lub [[628]] kolejny synod do [[Clichy-la-Garenne|Clichy]]. Chlotar umieraumarł w dniu [[18 października]] [[629]]. ZostajeZostał pochowany w Paryżu.