Wersja z 18:16, 26 wrz 2004 edytuj 83.16.41.34 (dyskusja) Nie podano opisu zmian		Wersja z 18:55, 26 wrz 2004 edytuj anuluj edycję Berasategui (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 50 990 edycji m wikizacja następna edycja →
Linia 1: '''Witold Łaszczyński''', pseudonim Alf ([[22 lipca]] [[1874]], [[Warszawa]] – [[22 maja]] [[1949]], [[Pruszków]]), poeta, literat, dramaturg. Pseudonim Alf. (22-VII-1874r. Warszawa – 22-V-1949r. Pruszków), syn Adama Stanisława i Marii z Prawdzic-Łukomskiej; poeta, literat, dramaturg, uczestnik spotkań literackich w salonie Deotymy, był jednym z jej faworytów; współpracownik warszawskiej prasy (m.in. „Wędrowca”, ”Prawdy”, „Tygodnika Polskiego”). 1891-1893r. redaktor tajnego tygodnika „Młody Świat”. 1902-1906r. redaktor czasopisma „Nasze Kłosy”. Członek zarządu Młodej Polski, członek zarządu Zrzeszenia Beletrystów, członek zarządu Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy, członek komitetu Kasy Literatów. Podczas zaborów organizator przedstawień patriotycznych (m.in. Leszek Biały, Kacper Karliński, Wyrok Jana Kazimierza, Obrona Częstochowy, Emigracja chłopska w Warszawie, Mazepa) wystawiane w Warszawie, Siedlcach, Sochaczewie, Ciechanowie, Czerwińsku i in. Już w 1906r. Łaszczyński założył i kierował Teatrem Młodzieży Pracy, przekształconym w Towarzystwo Teatralne Warszawskie im. Wojciecha Bogusławskiego. Z jego inicjatywy wystawiono sztuki popularne i cieszące się dużym powodzeniem, jak „Majster i czeladnik” Korzeniowskiego oraz „Błażek opętany” Anczyca. Później Łaszczyński jako prezes, dyrektor i reżyser wystawiał we wszystkich teatrach warszawskich (a szczególnie Letnim w Ogrodzie Saskim, w Dolinie Szwajcarskiej, w Bagateli, na Dynasach) najlepsze sztuki polskich autorów: Słowackiego, Syrokomli, „Obronę Częstochowy”, Bośniackiej, „Karpackich Górali” Korzeniowskiego, komedie Fredry „Damy i Huzary”, „Śluby panieńskie” i inne. Pod dyrekcją Łaszczyńskiego wystawiono ponad pięćset przedstawień i zagrano około 100 koncertów. Teatry kierowane przez Łaszczyńskiego nie korzystały z żadnych zapomóg i pomocy, były samowystarczalne, a bilety łatwo dostępne dla młodzieży i ludzi pracy. Był założycielem i dyrektorem Towarzystwa Teatralnego Warszawskiego im. W. Bogusławskiego; autorem m.in. poematu Dzień Zaduszny (poezje t. 1 1899r), Aria z Halki (komedia wiersza, 1899r), Warszawa (2t.), Wierzba Kościuszki (wiersze, 1921r), Wajdelota – pieśń o szczęściu (poemat dramatyczny, 1923r), wiersz Dzwony w Londynie, Prorok, Poezje, Wysoki próg (poezje, 1932r) - zbiór wierszy wydany z okazji XXXV- lecia pracy literackiej, artystycznej i społecznej poety, oraz był autorem kilkudziesięciu wierszowanych sylwetek wybitnych i popularnych wówczas postaci warszawskich (w rękopisie); tłumaczył m.in. z M. Konopnicką i W. Zagórskim komedię E. Rostanda Cyrano de Bergerac i inne arcydzieła Goethego, Schillera itp. Pisał mnóstwo wierszy tzw. Okolicznościowych z okazji rocznicy np. „Powrotu ks. Józefa Poniatowskiego”, „Zdobycia Warszawy przez Niemców” (3 sierpnia 1915r.), uczczenia zasług rycerzy polskich w dzień zaduszny, wejścia posłów polskich do Dumy Rosyjskiej, odezwy W.Ks. Mikołaja Mikołajewicza do Polaków, cenzury niemieckiej i rosyjskiej, odzyskania Śląska, zasług Francji i gen. Focha dla odzyskania naszej niepodległości, z okazji budowy wieży Eiffla w Paryżu . Odznaczony został Krzyżem Zasługi. Spuścizna literacka po Witoldzie Łaszczyńskim znajduje się w Muzeum Historycznym m.st. Warszawy. Syn Adama Stanisława i Marii z Prawdzic-Łukomskiej. Uczestnik spotkań literackich w salonie Deotymy, był jednym z jej faworytów; współpracownik warszawskiej prasy (m.in. „Wędrowca”, ”Prawdy”, „Tygodnika Polskiego”). [[1891]]-[[1893]] redaktor tajnego tygodnika „Młody Świat”, [[1902]]-[[1906]] redaktor czasopisma „Nasze Kłosy”. Członek zarządu Młodej Polski, członek zarządu Zrzeszenia Beletrystów, członek zarządu Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy, członek komitetu Kasy Literatów. Podczas zaborów organizator przedstawień patriotycznych (m.in. ''Leszek Biały'', ''Kacper Karliński'', ''Wyrok Jana Kazimierza'', ''Obrona Częstochowy'', ''Emigracja chłopska w Warszawie'', ''Mazepa'') wystawiane w Warszawie, Siedlcach, Sochaczewie, Ciechanowie, Czerwińsku i in. Już w [[1906]] Łaszczyński założył i kierował Teatrem Młodzieży Pracy, przekształconym w Towarzystwo Teatralne Warszawskie im. Wojciecha Bogusławskiego. Z jego inicjatywy wystawiono sztuki popularne i cieszące się dużym powodzeniem, jak ''Majster i czeladnik'' Korzeniowskiego oraz ''Błażek opętany'' Anczyca. Później Łaszczyński jako prezes, dyrektor i reżyser wystawiał we wszystkich teatrach warszawskich (a szczególnie Letnim w Ogrodzie Saskim, w Dolinie Szwajcarskiej, w Bagateli, na Dynasach) najlepsze sztuki polskich autorów: Słowackiego, Syrokomli, ''Obronę Częstochowy'' Bośniackiej, ''Karpackich Górali'' Korzeniowskiego, komedie Fredry ''Damy i Huzary'', ''Śluby panieńskie'' i inne. Pod dyrekcją Łaszczyńskiego wystawiono ponad pięćset przedstawień i zagrano około 100 koncertów. Teatry kierowane przez Łaszczyńskiego nie korzystały z żadnych zapomóg i pomocy, były samowystarczalne, a bilety łatwo dostępne dla młodzieży i ludzi pracy. Był założycielem i dyrektorem Towarzystwa Teatralnego Warszawskiego im. W. Bogusławskiego; autor m.in. poematu ''Dzień Zaduszny'' (poezje t. 1 [[1899]]), ''Aria z Halki'' (komedia wierszem, [[1899]]), ''Warszawa'', ''Wierzba Kościuszki'' (wiersze, [[1921]]), ''Wajdelota – pieśń o szczęściu'' (poemat dramatyczny, [[1923]]), wiersze ''Dzwony w Londynie'', ''Prorok'', ''Poezje'', ''Wysoki próg'' (poezje, [[1932]]) - zbiór wierszy wydany z okazji XXXV-lecia pracy literackiej, artystycznej i społecznej poety). Był także autorem kilkudziesięciu wierszowanych sylwetek wybitnych i popularnych wówczas postaci warszawskich (w rękopisie); tłumaczył m.in. z M. Konopnicką i W. Zagórskim komedię E. Rostanda ''Cyrano de Bergerac'' i inne dzieła Goethego, Schillera i innych. Pisał mnóstwo wierszy tzw. okolicznościowych z okazji rocznicy np. ''Powrotu ks. Józefa Poniatowskiego'', ''Zdobycia Warszawy przez Niemców'' ([[3 sierpnia]] [[1915]]), uczczenia zasług rycerzy polskich w dzień zaduszny, wejścia posłów polskich do Dumy Rosyjskiej, odezwy W.Ks. Mikołaja Mikołajewicza do Polaków, cenzury niemieckiej i rosyjskiej, odzyskania Śląska, zasług Francji i gen. Focha dla odzyskania naszej niepodległości, budowy wieży Eiffla w Paryżu . Odznaczony został Krzyżem Zasługi. Spuścizna literacka po Witoldzie Łaszczyńskim znajduje się w Muzeum Historycznym m.st. Warszawy.

Witold Łaszczyński: Różnice pomiędzy wersjami