Krzysztof Niemirowicz Szczytt (zm. 1720): Różnice pomiędzy wersjami

|ojciec = [[Justynian Niemirowicz-Szczytt (zm. 1677)|Justynian Niemirowicz-Szczytt]]

|żona = x I v. Ludwika Chreptowiczówna<br/> ''I v. za Krzysztofem Kimbarem'' <br/>II v. Katarzyna Bennettówna<br/> ''I v. za Jerzym Konstantym Judyckim''<br/>III v. Anna Kieżgajło-Zawiszanka<br/> ''I v. za Czerniewskim''<br/> ''II v. za Piotrem Stanisławem hr. Tarnowskim''

Jeden z sześciu synów podkomorzego połockiego [[Justynian Niemirowicz-Szczytt (zm. 1677)|Justyniana]] (zm. 1677) i Anny (Joanny) Tukowiczówny (zm. 1694), córki Bazylego i Zofii z Sieheniów.

Uczestniczył w [[Bitwa pod Wiedniem|wyprawie wiedeńskiej]] [[Jan III Sobieski|Jana III Sobieskiego]] (1683)<ref>B. Twardowski, Spis rycerstwa polskiego walczącego z Janem III. pod Wiedniem..., Poznań 1883</ref>.

W 1697 porzucił stronnictwo sapieżynskie i przystał do republikantów, zwalczających dominację Sapiehów na Litwie. Na elekcji 1697 głosował na Fryderyka Augusta, elektora saskiego. Reprezentował woj. połockie na koronacji [[August II Mocny|Augusta II]], a później na sejmie pacyfikacynympacyfikacyjnym 1699, gdzie został wybrany do deputacji ds. spisania konstytucji i wysłanej do króla w sprawie wyprowadzenia wojsk saskich.

Jako deputat z woj. połockiego w 1701 uczestniczył w zjazdach republikantów w Różanej, [[Wilno|Wilnie]] i [[Grodno|Grodnie]]. Jako poseł z woj. połockiego w obradach rad konfederackich w Warszawie i Toruniu w 1702 (powołanych pod Sandomierzem t.r.) i w zjeździe republikantów w Wilnie, gdzie w 1703 zawiązano konfederację generalną W.X.Lit. w obronie [[August II Mocny|Augusta II]] (był jednym z 12 posłów wydelegowanych do przekazania królowi podjętych decyzji). Brał udział w obradach konfederackiej rady malborskiej (1703). Na sejmie lubelskim 1703 obrany deputatem do [[Trybunał Skarbowy Wielkiego Księstwa Litewskiego|trybunału skarbowego]], a na zjeżdziezjeździe generalnym pod Sandomierzem 1704 na deputata do sądów [[Konfederacja sandomierska 1704|konfederacji sandomierskiej]]. Uczestniczył w obradach rady konfederacji sandomierskiej w Grodnie (1705).

Związany z hetmanem polnym lit. [[Michał Serwacy Wiśniowiecki|Michałem Wiśniowieckim]], dzięki któremu pod koniec 1702 otrzymał [[Cześnik wielki litewski|cześnikowstwo lit.]], zatrzymując dożywotnio chorąstwo połockie. W 1704 uczestniczył w walkach na Żmudzi z wojskami sapieżyńsko-szwedzkimi, w tym zwycięsko w starciu pod Szkudami z dywizją [[Krzysztof Kieżgajło Zawisza|Krzysztofa Kieżgajło-Zawiszy]]. W latach 1706-1707 znajdował się w obozie hetmana Wiśniowieckiego w [[Kowno|Kownie]].

W 1707 podpisał akt interregnum w [[Lublin|Lublinie]]. W 1708 prowadził walki z siłami rosyjsko-litewskimi [[Grzegorz Antoni Ogiński|Grzegorza Ogińskiego]] i wraz z obozem Wiśniowieckiego zaakceptował panowanie [[Stanisław Leszczyński|Stanisława Leszczyńskiego]].

W 1709 zaaprobował powrót do władzy [[August II Mocny|Augusta II]] i porzucił obóz Wiśniowieckiego, wiążąc się z dworem i hetmanem [[Stanisław Ernest Denhoff|Stanisławem Denhoffem]]. Od 1709 do 1716 posiadał w armii lit. chorągiew petyhorską.

W 1710 posłował z woj. połockiego i armii lit. na [[Walna Rada Warszawska|Walną Radę Warszawską]], na której potwierdzono jego obór na deputata do trybynału[[Trybunał Skarbowy Wielkiego Księstwa Litewskiego|trybunału skarbowego lit.]] W 1713 został [[Kasztelanowie smoleńscy|kasztelanem smoleńskim]] i rozpoczął starania o woj. mścisławskie. Brał udział w [[Sejm niemy|sejmie niemym]] (1717), na którym obrano go na deputata do trybunału skarbowego lit.

Zgromadził znaczny majątek, przede wszystkim w woj. połockim. Należały do niego m.in. [[Prozoroki]], Komorowszczyzna, Ososkowo, Lisno, Hlińce, Chociemicze, Uroda, [[Uszacz (obwód witebski)|Uszacz]], [[Datnów]], Jałówka, Sanniki, [[Kożangródek]], Nowy Dworzec, Bołotnica, Orzechowo, Mirowlany, Mojsiewicze, Połoczany, Swile, Klepacze, Poniewieże.

Ok. 1700 [[Wojewodowie połoccy|wojewoda połocki]] [[Dominik Michał Słuszka|Dominik SłuszkSłuszka]]<nowiki/>a zekazałprzekazał mu wsie Klaszyce i Niszcza, które utworzyły starostwo klaszyckie.

Przed 1687 ożenił się ponownie z KatarzynnąKatarzyną z Bennettów (zm. 1695), wdową po staroście jaśwojńskim Jerzym Konstantym Judyckim, synu kasztelana mińskiego Aleksandra. Miał z nią syna:

Trzecią żoną była Anna z Kieżgajło-Zawiszów (zm. 1736) I voto za Czerniewskim II voto za Piotrem Stanisławem hr. Tarnowskim, starostą krzepickim. Anna była córką Jana, starosty brasławskiego, i Apolonii z Kryszpin-Kirszenszteinów, a wnuczką [[Marszałek wielki litewski|marszałka wielkiego litewskiego]] [[Krzysztof Kieżgajło Zawisza|Krzysztofa Kieżgajło-Zawiszy]] i [[Podskarbi wielki litewski|podskarbiego wielkiego litewskiego]] [[Hieronim Kryszpin-Kirszensztein|Hieronima Kryszpina-Kirszenszteina]]. Z Anną miał:

* Jana Krzysztofa (zm. między 1756-1771), ożenionego z kasztelanką połocką Ludwiką Pacówną (córką [[Michał Kazimierz Pac (kasztelan połocki)|Michała Paca]]), ojca [[Józef Szczytt Niemirowicz|Józefa]] i [[Krzysztof Niemirowicz-Szczytt (zm. 1790)|Krzysztofa]]

Od synów KryzsztofaKrzysztofa Benedykta wywodzą się dwie linie Niemirowiczów-Szczyttów:

{{SORTUJ:Niemirowicz-Szczytt, Krzysztof}}