Rosyjskie drużyny oficerskie na Ukrainie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawa przek., poprawione martwe linki, WP:SK+mSK+ToS, drobne techniczne |
m nie ten Keller |
||
Linia 1:
'''Rosyjskie drużyny oficerskie na Ukrainie''' – ochotnicze oddziały wojskowe złożone z rosyjskich oficerów w armii [[Państwo Ukraińskie (hetmanat)|Hetmanatu]] pod koniec 1918 r.
Po przejęciu władzy na [[Ukraina|Ukrainie]] przez hetmana [[Pawło Skoropadski]]ego pod koniec kwietnia 1918 r., w różnych miastach, a zwłaszcza w [[Kijów|Kijowie]], zebrały się duże ilości oficerów b. armii carskiej, którzy zbiegli z terenów zajętych przez bolszewików. Do lata 1918 r. w Kijowie znalazło się ok. 50 tys. oficerów, w [[Odessa|Odessie]] – ok. 20 tys., w [[Charków|Charkowie]] – ok. 12 tys., w [[Dniepropetrowsk|Jekaterynosławiu]] – ok. 8 tys. W Charkowie powstała organizacja oficerska, która sformowała batalion, liczący ok. 1 tys. ludzi. W rezerwie pozostawało ok. 2 tys. oficerów. W Kijowie z tamtejszych oficerów rozpoczęto formowanie Specjalnego Korpusu gen. Bujwida i Mieszanego Korpusu gen. [[Lew Kipriczew|Lwa N. Kipriczewa]] Gwardii Narodowej. W poszczególnych miastach powstawały drużyny oficerskie (np. [[Ochotniczy Starobielski Oddział Oficerski]]). Największa [[Kijowska Ochotnicza Drużyna Oficerska|drużyna]] w sile pułku piechoty istniała w Kijowie. Wchodziły one w skład sił zbrojnych Hetmanatu na zasadzie oddziałów sojuszniczych. Pełniły zadania ochronne, ale faktycznie ich rolą była samoobrona. Po wybuchu powstania petlurowskiego w poł. listopada, tworzenie obu korpusów zostało przyśpieszone. Hetman zdawał sobie sprawę, że jedynie jednostki wojskowe złożone z Rosjan są realną siłą bojową mogącą stawić opór oddziałom [[ataman]]a [[Symon Petlura|Semena Petlury]]. Pawło Skoropadski próbował też nawiązać kontakt z dowództwem [[Armia Ochotnicza (Rosja)|Armii Ochotniczej]] gen. [[Anton Denikin|Antona I. Denikina]]. Wszystkie te działania zakończyły się jednak niepowodzeniem, gdyż drużyny oficerskie osiągnęły liczebność jedynie ok. 6–8 tys. rosyjskich oficerów. Zdecydowana większość Rosjan pozostała wroga wobec władz Hetmanatu. Na czele oddziałów rosyjskich w armii Hetmanatu 5 listopada 1918 r. stanął początkowo książę gen.
== Bibliografia ==
|