|
Główną przyczyną kryzysu powstałego za panowania [[Mieszko II Lambert|Mieszka II]] była nierozważna, mocarstwowa polityka jego ojca [[Bolesław I Chrobry|Bolesława]]. Młode państwo było zbyt słabe, aby udźwignąć ciężar długotrwałych wojen. Były one wyczerpujące zarówno dla ówczesnego systemu skarbowego, jak też dla sił zbrojnych. Ludność zmuszana była do coraz większych świadczeń na rzecz państwa i Kościoła, co musiało budzić niezadowolenie. Sąsiedzi Polski dążyli do odzyskania utraconych wcześniej ziem.
====Aspiracje możnych====
W roku 1025 Bolesław Chrobry zmarł pozostawiając państwo swemu młodszemu synowi Mieszkowi II Lambertowi. Ten natychmiast koronował się na drugiego króla Polski. Jego państwo obejmowało Łużyce, do których pretensje zgłaszało cesarstwo, Grody Czerwieńskie, które starała się odzyskać Ruś Kijowska i być może Morawy, które chcieli odzyskać Czesi (o ile nie odzyskali ich wcześniej). Również stosunki z Węgrami po wojnach toczonych za panowania jego ojca były wrogie. Niezależne od 1005 roku pogańskie Pomorze Zachodnie i Prusowie, pamiętający próby zawładnięcia nimi przez Bolesława, również wrogo odnosili się do chrześcijańskiej Polski. Mieszko II miał więc na wszystkich granicach państwa wrogie. Próbował jednak kontynuować mocarstwową politykę Chrobrego, nawiązując współpracę z pozycją antycesarską w Niemczech.
W miarę jak rosło znaczenie i bogactwo możnych, silna władza książęca przestała im odpowiadać. Zaczęli oni więc występować przeciw księciu.
Także w kraju rosła opozycja przeciwko królowi. Stałe wojny powodowały niszczenie kraju, a koszty ich musiała pokrywać ludność w postaci większych podatków (danin). Rosnąca grupa możnowładców nie mogła korzystać z majątków niszczonych w czasie wojen. Rozbudowana w tym czasie struktura Kościoła, kojarzonego przez ludność z władzą zarówno książęcą, jak i feudalną, pobierała rosnące opłaty (dziesięcina) od ludności i tępiła wciąż żywe pozostałości tradycyjnej kultury i wierzeń pogańskich (nie rozróżniając tego). Kościół był oparty w znacznym stopniu na duchownych – obcokrajowcach, którzy słabo znali język polski, co potęgowało poczucie obcości. Zarówno, pominięty przez ojca, starszy brat Bezprym, jak i młodszy Otton zgłaszali pretensje do udziału we władzy.
Tymczasem Mieszko zaczął ponosić klęski, które powodowały, że tracił poparcie drużyny, która żyła z łupów zdobywanych w zwycięskich wyprawach. Najpóźniej w roku 1029 Czesi zdobyli Morawy. Węgrzy w latach 1025-1038 zajęli Slowację. Zwycięska wyprawa rabunkowa na Saksonię, przeprowadzona w sojuszu z Wieletami, miała wzmocnić, dzięki łupom, poparcie króla przez drużynę. Jednak w 1031 książę ruski Jarosław Mądry zaatakował Mieszka w porozumieniu z Bezprymem. Mieszko zawarł szybko pokój z cesarzem za cenę oddania Łużyc. Jednak poparcie Bezpryma przez opozycję w kraju spowodowało klęskę Mieszka w wojnie z Rusią. Król zbiegł do Czech, Jarosław przyłączył Grody Czerwieńskie do swego państwa, a na tronie polskim osadził Bezpryma. Ten, za cenę uznania przez cesarza, odesłał mu insygnia królewskie. Wkrótce został jednak zamordowany i w roku 1032 do władzy powrócił Mieszko, jednak za cenę zrzeczenia się tytułu królewskiego i wydzielenia dzielnic bratu Ottonowi i wnukowi Ody, synowi Mieszka Mieszkowica – Dietrichowi. Dzięki śmierci Ottona w 1033 r. księciu Mieszkowi udało się przed śmiercią w r. 1034 roku znów zjednoczyć kraj.
Jednak po jego śmierci nastąpił rozpad państwa. Możni zmusili wdowę po Mieszku Rychezę i jego następcę (?) Kazimierza do opuszczenia kraju. Wiemy o utworzeniu samodzielnego państwa mazowieckiego przez Miecława (Masława), być może w innych częściach kraju powstały również lokalne księstwa. Pomorze Gdańskie usamodzielniło się natychmiast. W Wielkopolsce, gdzie system feudalny i Kościół były najbardziej rozbudowane, a związane z tym obciążenie ludności największe, wybuchło powstania ludowe, które zniszczyło struktury władzy i Kościoła, możnych panów i duchownych zabijano, jeśli nie zdołali zbiec. Na ogarnięty anarchią kraj wyprawy łupieżcze urządzali Pomorzanie i Prusowie. Książę czeski Brzetysław złupił do końca Wielkopolskę, zniszczył Gniezno, Poznań, Giecz i inne grody, uprowadził licznych mieszkańców do Czech, a Śląsk przyłączył do Czech.
Przestało istnieć arcybiskupstwo w Gnieźnie, a pytanie, kto ma prawdziwe relikwie świętego Wojciecha, raczej nigdy nie zostanie rozstrzygnięte.
Cesarz, uważający powstanie ludowo-pogańskie za zagrożenie dla ziem słowiańskich w swym państwie, oraz niezadowolony ze wzrostu potęgi Czech, udzielił w roku 1039 pomocy (500 rycerzy) synowi Mieszka Kazimierzowi w opanowaniu władzy w Wielkopolsce i Małopolsce. Wobec zniszczeń kraju w okresie anarchii wszystkie warstwy ludności powitały powrót władzy państwowej z zadowoleniem. Centrum państwa stał się obecnie nie zniszczony (być może dlatego, że przejściowo był znów w rękach czeskich) Kraków. Kazimierz uznał zwierzchnictwo cesarza nad Polską.
W sojuszu z księciem kijowskim Jarosławem Mądrym Kazimierzowi udało się w roku 1047 pokonać sprzymierzonego z Pomorzanami Miecława, który poległ w bitwie, i przyłączyć Mazowsze, oraz narzucić zwierzchnictwo Pomorzu Nadwiślańskiemu. W roku 1050 zaskoczył Czechów i opanował Śląsk. Cesarz zaakceptował to, za cenę płacenia trybutu lennego (daniny) z tej ziemi Czechom. W ten sposób Kazimierz przywrócił (poza Pomorzem Zachodnim) granice z końca panowania Mieszka I.
Kazimierz, nazwany Odnowicielem, na miejsce drużyny, na której utrzymanie nie miał środków, wprowadził system lenny (służba wojskowa za nadania ziemi). Zmarł w 1058 r.
=== Przebieg kryzysu – główne wydarzenia ===
|
