Operacja Danny: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m WP:CHECK#64 linki tożsame z tekstem linka |
m Aktualizacja linku |
||
Linia 41:
W odróżnieniu od innych państw arabskich, Transjordania zdecydowanie opowiadała się za przedłużeniem zawieszenia broni. Postawa ta znalazła swoje odbicie w niezrealizowaniu zamówień dostarczenia uzupełnień dla Legionu Arabskiego. Samo wznowienie walk zastało przywitane z wielkim niezadowoleniem, a król [[Abd Allah I ibn Husajn|Abdullah]] i jordański premier [[Taufik Abu al-Huda]] wystąpili nawet do [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], aby wpłynęła na [[Rada Bezpieczeństwa ONZ|Radę Bezpieczeństwa ONZ]] w celu nałożenia sankcji na państwa, które złamały rozejm<ref>{{cytuj książkę | autor = Michał Jadwiszczok | tytuł = Pierwsza wojna izraelsko-arabska 1948 roku i jej wpływ na formowanie się Izraelskich Sił Obronnych | url = https://repozytorium.amu.edu.pl/jspui/bitstream/10593/693/1/Jadwiszczok_PhD.pdf | wydawca = Wydział Historyczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu | miejsce = Poznań | rok = 2010 | strony = 203-204 | isbn = | język = pl| data dostępu = 2011-12-22}}</ref>. Generał John Bagot Glubb dysponował tymi samymi siłami Legionu Arabskiego, i z racji ograniczonych rezerw amunicji nie planował żadnych działań ofensywnych.
Rejonu miast Lidda i Ramla broniły siły [[Arabska Armia Wyzwoleńcza|Arabskiej Armii Wyzwoleńczej]], liczące około 1000 arabskich ochotników. Arabski Komitet Narodowy już przed wybuchem wojny nabył broń, prowadził szkolenia ochotników, rekwirował pojazdy i organizował usługi medyczne w obu miastach. Wielkość sił arabskich milicji działających na tym obszarze ocenia się na około 1 tys. ochotników, którzy byli uzbrojeni w [[karabin]]y, [[pistolet maszynowy|pistolety maszynowe]], 15 [[karabin maszynowy|karabinów maszynowych]], 5 [[ciężki karabin maszynowy|ciężkich karabinów maszynowych]], 25 [[armata przeciwpancerna|armat przeciwpancernych]], oraz dwa lub trzy [[samochód pancerny|samochody pancerne]] uzbrojone w karabiny maszynowe<ref name="kadish">{{cytuj stronę | url = http://www.accessmylibrary.com/coms2/summary_0286-11881944_ITM | tytuł = Myths and historiography of the 1948 Palestine War revisited: the case of Lydda | data dostępu = 2011-09-04 | autor = Alon Kadish, Avraham Sela | opublikowany = 2005-09-22 | praca = Access my Library | data = | język = en|archiwum=https://archive.is/cHOt|zarchiwizowano=2012-07-19}}</ref>. Dodatkowo w Liddzie znajdowało się 125 jordańskich żołnierzy z 5 Kompanii Piechoty, a całością obrony dowodził emerytowany sierżant z Legionu Arabskiego. Arabski oficer został mianowany wojskowym gubernatorem obu miast<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.
W obszarze przyszłych walk znajdowały się trzy jordańskie bataliony piechoty z 4 Regimentu dowodzonego przez pułkownika [[Habis al-Majali]]. Na samym początku rozejmu, najbardziej zmęczony walkami 5 Batalion opuścił rejon Latrun w celu reorganizacji. Po powrocie zajął on pozycje na linii [[Biddu]] - [[Nabi Samwil]]. Zluzowany został w ten sposób 1 Batalion, który przeszedł do sił odwodu stacjonujących na północ od [[Nablus]]u. 4 Batalion również opuścił Latrun, i po odpoczynku zajął pozycje obronne na wzgórzach na północ od [[Szaar HaGai]]. Rejon fortu brytyjskiej policji Latrun obsadził 2 Batalion. Do obrony wysuniętych miast Lidda i al-Ramla skierowano 5 kompanię, którą wzmocniono 500 ochotnikami. Siły te nie dysponowały czołgami. Każdy z batalionów dysponował około 14 pojazdami opancerzonymi. Artylerię stanowiło 8 [[haubicoarmata 25-funtowa|haubic 25-funtowych]], 8 [[armata 6-funtowa|armat 6-funtowych]], 10 [[armata 2-funtowa|przeciwpancernych armat 2-funtowych]] i 16 [[moździerz]]y. Całością sił jordańskich dowodził [[John Bagot Glubb]]<ref name="morris"/>. Dodatkowo w wiosce [[Majdal Jaba]] stacjonował [[Irak|iracki]] [[batalion]] piechoty.
| |||