Zduństwo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Materiały i narzędzia: drob. |
dodanie dolinkowań do 'piec kaflowy' |
||
Linia 1:
'''Zduństwo''' - dział [[rzemiosło|rzemiosła]] zajmujący się budową i naprawą [[piec|pieców]] ([[piec kaflowy|kaflowych]], kuchennych, chlebowych, pieco-kominków, [[kominek|kominków]]). Rzemieślnik uprawiający to rzemiosło to '''[[zdun]]'''.
Początkowo nie był to wyodrębniony zawód, obejmowały go takie rzemiosła jak [[garncarstwo]] i [[budownictwo]]. Z czasem zdunowie byli coraz liczniejsi i zakładali własne [[cech]]y. Nauka zawodu rozpoczynała się wcześnie, kandydat na zduna początkowo [[terminator|terminował]] u mistrza, potem zostawał [[czeladnik]]iem a następnie [[mistrz]]em.
Linia 6:
Piece wiejskie były przeważnie wielofunkcyjne i do połowy [[XIX wiek|XIX]] wieku zajmowały około 25% powierzchni pomieszczenia. Od początku [[XX wiek|XX]] wieku zmniejszały się ich rozmiary i poszerzała funkcjonalność.
Do pierwszej wojny światowej piece na wsi stawiane były tylko z [[cegła|cegły]]. Bardziej eleganckie i droższe [[piec kaflowy|piece kaflowe]] można było znaleźć w pałacach, u właścicieli ziemskich i bogatszych mieszkańców.
Po drugiej wojnie światowej, w odbudowywanej Polsce, w tym także Warszawie, jeszcze przez wiele lat głównym źródłem ciepła w mieszkaniach były piece. Od tamtych czasów wiele się zmieniło w technologiach grzewczych i zduństwo jest zanikającym zawodem. Na przełomie wieków XX/XXI nastąpiło niewielkie ożywienie w tej branży, gdyż wzrosło zainteresowanie kominkami i tradycyjnymi metodami ogrzewania, jednak specjalistów jest niewielu, a szkoły zawodowe zaniechały kształcenia w tym kierunku.
| |||