Getto krakowskie: Różnice pomiędzy wersjami

Getto krakowskie zostało powołane zarządzeniem gubernatora dystryktu krakowskiego dra Otto Wächtera z 3 marca 1941 roku, z dniem zamknięcia wyznaczonym na 21 marca. Getto powstało w części dzielnicy [[Podgórze (dzielnica Krakowa)|Podgórze]], którą pierwotnie zamieszkiwało 3 tys. ludzi, na powierzchni ok. 20 hektarów i obejmowało 15 ulic (lub ich fragmentów) oraz 320 domów i 3167 pokojów. Dzielnica została otoczona drutem kolczastym, a w kwietniu rozpoczęto wznoszenie wokół getta wysokiego muru o półkolistych zwieńczeniach przypominających kształtem żydowskie nagrobki – [[macewa|macewy]]). Fragment muru getta zachował się do dzisiaj m.in. przy ulicy Lwowskiej, obecnie znajduje się na nim pamiątkowa tablica. Do getta prowadziły cztery bramy: na placu Zgody (obecnie [[Plac Bohaterów Getta w Krakowie|Plac Bohaterów Getta]]), u wylotu ul. Lwowskiej, tuż obok na ul. Limanowskiego, oraz u wylotu ul. Limanowskiego na Rynek Podgórski. Bramy do getta były silnie strzeżone przez żandarmerię niemiecką i polską policję tzw. granatową. Okna wychodzące na stronę „aryjską” zostały zamurowane. Mieszkańcom getta od początku doskwierało ogromne przeludnienie – tam, gdzie poprzednio żyło 3,5 tysiąca osób, nagle stłoczono 16 tysięcy ludzi. Metraż powierzchni mieszkalnej na jedną osobę wynosił zaledwie 2 m².

[[Plik:Bundesarchiv Bild 183-L25516, Polen, Bau der Mauer für ein Ghetto.jpg|thumb|Wznoszenie murów getta, maj 1941]]

[[Plik:Krakow Ghetto 39066.jpg|thumb|Mienie porzucone przez deportowanych, ul. Lwowska w tle brama III getta, marzec 1943]]