|
== Historia ==
Teren przy klasztorze [[bernardyni|bernardynów]] w Warszawie, na którym wzniesiono pałac, został przekazany królowi Zygmuntowi III Wazie przez spadkobierców podkomorzego [[Bobolowie|Andrzeja Boboli]] w 1617 roku. Niedługo później w istniejącym na tym terenie wcześniej dworze okazjonalnie funkcjonowała mennica królewska.
Król Zygmunt III Waza nabył dwór [[Bobolowie|Bobolich]] przy klasztorze [[bernardyni|bernardynów]] w Warszawie i przystosował na rezydencję dla najstarszego syna [[Władysław IV Waza|Władysława IV Wazy]].
RozbudowęW latach 1632–1643 przeprowadzono rozbudowę wcześniejszego dworu przeprowadziłwieżowego wprzypuszczalnie latachwg 1628–1643projektu włoskiwłoskiego architektarchitekta [[Constantino Tencalla|KonstantynKonstantyna Tencalla]],. jednak wW 1632 roku pałacnieruchomość od królewicza Władysława otrzymał w darze jego przyjaciel [[Adam Kazanowski (ok. 1599–1649)|Adam Kazanowski]]., Okolicznośćjednak podarowaniaokoliczności przeztego królewiczawydarzenia dworu,nie wrazsą zedo wspaniałymkońca urządzeniem,wyjaśnione. KazanowskiemuWg spowodowałajednej spórkoncepcji nastąpiło to za życia króla Zygmunta III Wazy i spowodowało to jego konflikt z synem, który doprowadził nawet do opieczętowania pałacu., Spórjednakże jednakspór miała zakończyła śmierć króla Zygmunta w kwietniu 1632 roku. Inne źródła dowodzą, że do darowizny doszło dopiero 16 sierpnia 1632 roku i Wazowie nie prowadzili tam wcześniej żadnych prac budowlanych i podjął je dopiero Adam Kazanowski<ref>https://www.academia.edu/25244979/Od_wie%C5%BCy_mieszkalnej_Kaspra_Sad%C5%82ochy_do_castellum_Adama_Kazanowskiego._O_aktualno%C5%9Bci_%C5%9Bredniowiecznego_archetypu_siedziby_feudalnej_po_czasy_potopu_</ref>.
Kazanowski kontynuujączbudował rozbudowęw przekształciłtym pałacmiejscu w jedną z najwspanialszych warszawskich rezydencji pałacowych 1 połowy XVII wieku. Rezydencję opisał autor pierwszego wierszowanego przewodnika po Warszawie z 1643 roku, Adam Jarzębski, oraz historyk francuski, [[Jean Le Laboureur]], który wspominał: ''"Włochy (...) nie mają nic tak pompatycznego i wielkoksiążęcego. Przyznam, żem się czuł jakby przeniesiony we śnie do jakiegoś czarodziejskiego pałacu (...)"''<ref>http://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/1,97596,4547870.html</ref><ref>http://nick.salon24.pl/664908,jean-le-laboureur-na-wycieczce-w-polsce-1647</ref>.
Od strony Krakowskiego Przedmieścia pałac oddzielony był oddzielony fosą i parterowym budynkiem z bramą z mostem zwodzonym. następnieNastępnie wchodziło się na dziedziniec, po którego bokach stały parterowe boczne skrzydła, a na wprost na samym stoku skarpy wiślanej wznosił się jako dominanta czterokondygnacyjny pałac zwieńczony dwoma wieżami na bokach i attyką. Pierwsze piętro miało charakter reprezentacyjny i tam znajdowała się sala stołowa ze srebrną fontanną z Bachusem z beczką, z którego lało się wino. Sala posiadała też galerię dla muzyków. Na drugim piętrze znajdowały się apartamenty mieszkalne Adama Kazanowskiego i jego żony [[Elżbieta Słuszczanka|Elżbiety Słuszczanki]], kaplica, kancelaria i biblioteka. Za pałacem do Wisły schodził tarasami ogród, z fontannami, oranżerią, zwierzyńcem, szpalerami drzew i grotą. Po śmierci Adama Kazanowskiego w 1649 roku pałac odziedziczyła jego żona Elżbieta, która wyszła ponownie za mąż w maju 1650 roku za podkanclerza koronnego Hieronima Radziejowskiego. Gdy na skutek zniesławiających podejrzeń o zdradę postanowiła się z nim w lecie 1651 roku rozwieść, jej brat [[Bogusław Jerzy Słuszka]] 4 stycznia 1652 roku obsadził pałac swoimi oddziałami. Na wiadomość o tym [[Hieronim Radziejowski]] zebrał swoich stronników i 5 stycznia nieskutecznie próbował przez kilka godzin odbić pałac.
Pałac został zniszczony w 1656 roku w czasie [[potop szwedzki|potopu szwedzkiego]]<ref>{{Cytuj książkę|tytuł = M. Drozdowski, A.Zahorski - [i]Historia Warszawy[/i]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s.58. ISBN 83-01-01770-8}}</ref>.
|
