Starołęka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Inne osobliwości: +1 |
→Położenie, obszar i historia: rozb., źr. |
||
Linia 8:
Początkowo była wsią książęcą, a od 1253 miejską. Po 1314 [[Władysław Łokietek]] skonfiskował ją miastu i odtąd była wsią szlachecką, następnie mieszczańską, podzieloną na kilka części, będących w posiadaniu różnych rodzin poznańskich, m.in. Macieja Starołęskiego. Starołęka Mała w latach 1408-1413 była własnością Strosbergów, którzy sprzedali ją [[karmelici|karmelitom trzewiczkowym]] od [[Kościół Bożego Ciała w Poznaniu|kościoła Bożego Ciała]]. W połowie XVI wieku funkcjonował tu młyn wodny (tzw. ''korzecznik'', czyli nasiębierny)<ref name=Wiesio>Jacek Wiesiołowski, ''Wsie parafii głuszyńskiej w świetle Liber beneficiorum z 1510 roku'', w: ''[[Kronika Miasta Poznania]]'', nr 4/2009, s.83-84, ISSN 0137-3552</ref>.
Na przełomie XIX i XX wieku Starołęka stała się dynamicznie rozwijającym przedmieściem przemysłowym Poznania. W 1885 miała 185 ha powierzchni i liczyła 322 mieszkańców, głównie [[katolicyzm|katolików]]. Były tu 42 budynki mieszkalne. W 1875 oddano do użytku [[Linia kolejowa nr 272|linię kolejową]] do [[Kluczbork]]a ze stacją ''Luisenhain''. W 1886 urządzono przy dworcu stację pocztową. Położenie bezpośrednio przy [[Warta|Warcie]] i linii kolejowej zwróciło uwagę poznańskich przemysłowców, którzy rozpoczęli tu lokowanie zakładów przemysłowych. Jednym z pierwszych był [[Roman May]], który wzniósł Chemiczną Fabrykę Nawozów Sztucznych w 1879. W 1881 zbudowano nabrzeże przeładunkowe nad Wartą. Dynamiczny rozwój przyniosło ostatnie dziesięciolecie XIX wieku, a od początku XX wieku wieś zaczęła zyskiwać charakter przemysłowy, co wiązało się z poważnym wzrostem cen gruntów. W 1901 powstał znacznych rozmiarów [[spichlerz]] nad Wartą, w bezpośrednim sąsiedztwie stacji kolejowej i mostu na Warcie (nieistniejący). W 1905 gmina Mała Starołęka zajmowała 198,5 ha i liczyła 1105 mieszkańców, w większości Polaków i katolików. Bliskość stacji [[Park Jana Pawła II w Poznaniu|Łęgów Dębińskich]] sprzyjała również rozwojowi funkcji [[rekreacja|rekreacyjnej]] – przy ul. Starołęckiej wyrosły ogródki rozrywkowe, m.in. popularna restauracja ogrodowa Bogusława Kempfa (wcześniej ''Zameczek nad Wartą''), czy oberża ''Zum Deutscher Kaiser''. W 1902 powstała szkoła gminna. W 1905 powiększono i rozbudowano stację kolejową. W 1903 dobudowano do mostu kolejowego kładkę pieszą, co uderzyło w funkcjonującą obok przeprawę promową braci Kanoniczaków. W 1905 przejście piesze oświetliły lampy elektryczne. W tym samym roku skasowano przystanek kolejowy na Dębinie, co wywołało protesty ludności (bezskuteczne)<ref name=Karol>Waldemar Karolczak, ''Z dziejów Małej Starołęki na początku XX wieku'', w: ''[[Kronika Miasta Poznania]]'', nr 4/2009, s.190-210, ISSN 0137-3552</ref>.
Starołęka Mała (m.in. rejon ul. Maya i ul. św. Antoniego) przyłączona została do Poznania w styczniu [[1925]]. Starołękę Wielką (m.in. ul. Żorska, Kotwicza i in.) włączyły w granice miasta niemieckie władze okupacyjne podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]].▼
Licznie powstawały różnego rodzaju towarzystwa, tak polskie, jak i niemieckie. W 1912 założono np. polskie Koło Śpiewackie, czy niemiecki Związek Kombatantów powstały w 1904. W 1905 powołano Towarzystwo Biblioteczne, a w 1908 powstało Towarzystwo Ochotniczej Straży Pożarnej Małej Starołęki<ref name=Karol/>.
Starołęki nie omijały tez klęski, zwłaszcza pożary. Dwa największe miały miejsce 5 października 1907 w Fabryce Mydła Ludwiga Ascha i 31 lipca 1910 w młynie braci Brummerów<ref name=Karol/>.
▲Starołęka Mała (m.in. rejon ul. Maya i ul. św. Antoniego) przyłączona została do Poznania w styczniu [[1925]]. Starołękę Wielką (m.in. ul. Żorska, Kotwicza i
== Przemysł ==
| |||