Pomnik Poległych Stoczniowców 1970: Różnice pomiędzy wersjami

|projektant = [[Bogdan Pietruszka]], [[Elżbieta Szczodrowska|Elżbieta Szczodrowska-Peplińska]], Robert Pepliński i Wiesław Szyślak

|zabytek = A-1206 z 6.12.1999<ref name="zabytek">{{zabytek|pomorskie|data dostępu=2013-09-23}}</ref>

|minutN = 21

|sekundN = 37.80

|minutE = 38

|sekundE = 57.12

}}

|Plik:Strajk sierpniowy w Stoczni Gdańskiej im. Lenina 20.jpg|Podczas strajku trwała zbiórka środków na budowę Pomnika Poległych Stoczniowców 1970pomnika. Przed wejściem do Biura Projektowo-Konstrukcyjnego Stoczni Gdańskiej im. Lenina stała kaseta na pieniądze, za nią szkic pierwotnego projektu pomnika autorstwa inżyniera Bogdana Pietruszki

Pierwotny projekt, autorstwa [[Bogdan Pietruszka|Bogdana Pietruszki]] z Biura Projektowo-Konstrukcyjnego Stoczni Gdańskiej im. Lenina, zatwierdzony przez Plenum [[Międzyzakładowy Komitet Strajkowy|Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego]] 24 sierpnia 1980 roku, przewidywał, że monument składać się będzie z czterech krzyży, łączących się kotwicami i ramionami<ref name="Kazański" />. Opracowania formy plastycznej pomnika podjął się bezpośrednio po podpisaniu porozumień trzyosobowy zespół, w którego skład weszli architekt i plastyk [[Wojciech Mokwiński]], rzeźbiarka Maria Korpalska, artysta plastyk Giedymin Jabłoński. Zespół ten zaproponował trzy krzyże zamiast czterech, ze względu na lepszą bryłę i bardziej uniwersalną symbolikę. Konsultował i poparł ten pomysł ówczesny biskup diecezji gdańskiej [[Lech Kaczmarek]]. Zespół zaproponował także użyte finalnie materiały – stal kwasoodporną i brąz. Projekt w wersji tego zespołu zatwierdził (co było wymogiem ówczesnego prawa w Polsce) minister kultury, [[Wiktor Zin]]. 1 października 1980 roku komitet wybrał kolejną wersję projektu pomnika, zaproponowaną przez zespół, w skład którego wchodzili: [[Bogdan Pietruszka]], [[Elżbieta Szczodrowska|Elżbieta Szczodrowska-Peplińska]], Robert Pepliński (rzeźbiarze) i Wiesław Szyślak (architekt). Małą architekturę w otoczeniu pomnika zaprojektowali [[Wojciech Mokwiński]] i [[Jacek Krenz]]<ref name="Kazański" />.

Władze próbowały odwlec budowę pomnika, m.in. proponując zorganizowanie szerokiego konkursu<ref name="Kazański" />. Podjęto także próbę zmiany jego nazwy, tak by objął on również pamięć poległych [[Milicja Obywatelska|milicjantów]]. Udało się temu zapobiec dzięki ostrym protestom [[Anna Walentynowicz|Anny Walentynowicz]], która obawiała się, że może to umożliwić manipulację prawdą historyczną i rozmycie odpowiedzialności za masakrę stoczniowców<ref name="Kazański156" />. Do końcowego zatwierdzenia lokalizacji i terminu rozpoczęcia budowy przyczyniły się także odważne działania całej grupy osób współpracujących z Komitetem Budowy Pomnika. Obalali oni przygotowywane wielokrotnie na zlecenie komunistycznych władz fałszywe materiały i dokumenty mające uniemożliwić realizację projektu. Pierwszy pal pod budowę wbito 17 września 1980 roku<ref name="Kazański" />. Uroczystość wbudowania [[kamień węgielny|kamienia węgielnego]] odbyła się 6 grudnia 1980 roku. W budowie pomnika brało udział kilkanaście zakładów i instytucji<ref name="Kazański156" />. 16 grudnia 1980 roku, w dziesiątą rocznicę wydarzeń grudniowych, pomnik został odsłonięty<ref name="Kazański156" />, ceremonii towarzyszyło premierowe odtworzenie ''Lacrimosy'' [[Krzysztof Penderecki|Krzysztofa Pendereckiego]], dzieła zamówionego specjalnie na tę okazję przez [[Lech Wałęsa|Lecha Wałęsę]].