Powstanie węgierskie (1848–1849): Różnice pomiędzy wersjami

Pierwszą akcją ze strony [[Wiedeń|Wiednia]] była agitacja do buntu wśród [[Mniejszość narodowa|mniejszości narodowych]] zamieszkujących [[Królestwo Węgier]] – [[Serbowie|Serbów]], [[Chorwaci|Chorwatów]] i [[Rumuni|Rumunów]] – przeciwko [[Madziaryzacja|madziaryzacji]]. 23 marca zawarto wiedeńsko-chorwacki sojusz, nominujący [[Josip Jelačić|płk. Josipa Jelačicia]], bardzo popularnego przywódcę, na [[Ban (tytuł)|bana]] Chorwacji. Drugim aktem politycznym dworu, który wpłynął na dalsze wydarzenia na Węgrzech, była konstytucja Pillersdorfa, głosząca m.in. „Wszystkim ludom monarchii gwarantuje się nietykalność narodową i językową”. Mniejszości narodowe poparły dwór wiedeński i wystąpiły przeciwko Węgrom (w czerwcu Serbowie, we wrześniu – Chorwaci, Rumuni, Słowacy). W sierpniu 1848 Austria udzieliła pomocy finansowej JellacićowiJellaciciowi na przygotowania do wojny z Węgrami. Poparcie Austrii dla Chorwatów doprowadziło do dymisji rządu Batthyánya, lojalnego dotychczas wobec Habsburgów. Rewolucyjny sejm (obradujący w Peszcie od lipca 1848) powołał 22 września Komitet Obrony Narodowej, którego przewodnictwo objął w październiku [[Lajos Kossuth]]. Komitet przystąpił do tworzenia armii narodowej (honwédów). Powstańców mobilizowała pieśń Petőfiego ''„Powstań, Węgrze, Ojczyzna Cię woła!”''. Symbolem rewolucji stał się trójkolorowy sztandar: czerwono-biało-zielony, a hasłem (wzorem [[rewolucja francuska|rewolucji francuskiej]]): ''„[[Wolność, równość, braterstwo|Wolność, Równość, Braterstwo]]”''.