Kościół Chrystusowy w RP: Różnice pomiędzy wersjami

W 1951 Paweł Bajeński, po wyjściu z więzienia i kilkumiesięcznym pobycie w szpitalu, podjął starania o odzyskanie opieczętowanych kaplic. Zwołał również konferencję w [[Inowrocław]]iu, gdzie wybrano nowy zarząd Kościoła. Prezesem został Paweł Bajeński, sekretarzem – [[Konstanty Sacewicz]], skarbnikiem – Nikon Jakoniuk. Jerzy Sacewicz i Mikołaj Korniluk nadal siedzieli w więzieniu. Działalność Kościoła ograniczała się do nabożeństw. Władze prowadziły politykę łączenia pokrewnych wyznań i przydzielały jedną kaplicę do wspólnego użytkowania. ZKCh posiadał wówczas 24 zbory, 53 placówki, 12 kaplic, 6 sal modlitewnych, w których gromadziło się około 3000 wiernych{{r|NHury}}. Barbara Polak z [[Instytut Pamięci Narodowej|IPN]]-u, zarzuciła, że Paweł Bajeński po wyjściu na wolność realizował wytyczne władz (połączenie z ZKE)<ref name = "Biuletyn_IPN_24">{{Cytuj pismo | imię = Ryszard | nazwisko = Michalak | autor link = Ryszard Michalak | url = http://pl.scribd.com/doc/14138777/biuletyn338 | tytuł = Dziel i rządź | czasopismo = Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej | oznaczenie = Nr 3 (38) | data = marzec 2004 | strony = 24}}</ref>. Paweł Bajeński po wyjściu na wolność doprowadził do tego, że ZKCh weszło do ZKE{{odn|Weremiejewicz|2014|s=119}}. W tym samym czasie Jerzy Sacewicz był pozbawiony wolności i nie miał wpływu na życie Kościoła. Po wyjściu na wolność miał pretensje do Bajeńskiego, że „wprowadził Kościół do Babilonu”{{odn|Weremiejewicz|2014|s=116}}. W roku 1956 pojawiły się w Kościele tendencje separatystyczne, wspierane przez Amerykanów, jednak pozycja Bajeńskiego była na tyle silna, że zdołał nie dopuścić do wystąpienia ZKCh z ZKE{{odn|Weremiejewicz|2014|s=193}}. Ostatecznie w 1958 roku J. Naumiuk i W. Dawidow zorganizowali samodzielny Kościół Chrystusowy{{odn|Weremiejewicz|2014|s=193}}, zarejestrowany w 1982 roku{{odn|Weremiejewicz|2014|s=194}}.