James Brown: Różnice pomiędzy wersjami

James Brown uznawany jest za prekursora gatunków [[rhythm and blues]], [[soul]] i [[funk]]. Muzyka Browna wywodzi się z fuzji [[blues]]a i [[gospel]] z instrumentalnym, tanecznym [[jazz]]em oraz sporymi wpływami muzyki latynoskiej. Muzyka ta, oparta na bogatym instrumentarium obejmującym rozbudowaną sekcję [[instrument perkusyjny|instrumentów perkusyjnych]] i [[instrument dęty|dętych]], cechuje się wielką żywiołowością. Brown jako wokalista charakteryzuje się mocnym, ekspresyjnym głosem. Jego technika wokalna, pełna zaśpiewów i ozdobników, czyni go jednym z najłatwiej rozpoznawalnych wokalistów [[soul]]owych. Dotyczy to również jego emocjonującego i ekstatycznego scenicznego ''emploi'', będącego szczerą projekcją charyzmy artysty. James Brown był artystą bardzo płodnym. W ciągu długiej kariery, rozciągającej się od końca lat pięćdziesiątych do wczesnych osiemdziesiątych [[XX wiek]]u, wydawał średnio po cztery albumy rocznie, a w rekordowym 1968 roku aż dziewięć. Wylansował wiele utworów, które są dziś standardami muzyki rozrywkowej, takich jak „[[It’s a Man’s Man’s Man’s World]]”, „[[I Got You (I Feel Good)]]” czy „[[Get Up (I Feel Like Being a) Sex Machine]]”. Kariera została przerwana finansowymi i prawnymi kłopotami artysty, które doprowadziły do kontrowersyjnego procesu kryminalnego (nadużycia podatkowe) i uwięzienia. W końcu lat dziewięćdziesiątych Brown powrócił do studia nagraniowego i na scenę, choć nie udało mu się już odzyskać dawnej popularności.

 

 

W 1980 roku wziął udział w filmie muzycznym ''[[Blues Brothers (film 1980)|Blues Brothers]]''. Zagrał rolę księdza w protestanckim kościele. Pojawił się również w filmie ''[[Blues Brothers 2000]]'' z 1998 roku, gdzie zagrał rolę dyrygenta chóru gospel.