ORP Piorun (1940): Różnice pomiędzy wersjami

Budowę niszczycieli typu N, do którego należał ORP „Piorun”, rozpoczęto na zamówienie [[Admiralicja brytyjska|Admiralicji brytyjskiej]], która w marcu 1939 roku zdecydowała o konieczności szybkiego utworzenia kolejnej flotylli niszczycieli (czas budowy pierwszych okrętów serii określono na 18,5-22,5 miesiąca). Typ ten stanowił kontynuację udanej serii dużych niszczycieli typu [[niszczyciele typu J/K/N|J/K]]. Decyzja Admiralicji o budowie tego typu wynikała z napiętej sytuacji politycznej w Europie: wobec wzrostu prawdopodobieństwa wybuchu konfliktu zbrojnego za konieczne uznano zwiększenie stanu floty niszczycieli [[Royal Navy]], a opóźnienia w budowie najnowszej serii dużych [[Niszczyciele typu L/M|niszczycieli typu L/M]], związane z brakiem wież artylerii głównej dla tych okrętów, oraz wysokie koszty ich budowy, wymusiły powrót do mniej wymagającego i sprawdzonego już w praktyce projektu typu J/K{{odn|Miarka|1994|s=5-7}}{{odn|Twardowski|2001|s=50}}. [[Stępka|Stępkę]] pod drugą jednostkę typu, nazwaną [[Lista prefiksówskrótowców przed nazwami okrętów|HMS]] „Nerissa”, położono 29 lipca 1939 roku w stoczni Johna Browna (''John Brown Shipbuilding & Engineering Company Ltd.'') w [[Clydebank]], kadłub wodowano 7 maja 1940 roku{{odn|Miarka|1994|s=6-7}}{{odn|Whitley|1988|s=117-118}}.

W dniach od 17 do 26 października eskortował konwój CT04 z Greenock do Halifaxu (w trakcie rejsu 23 października na krótko opuścił konwój w celu uzupełnienia paliwa i wody w porcie [[St. John'sJohn’s (Kanada)|St. John’s]] na Nowej Fundlandii). W drodze powrotnej w dniach od 4 do 12 listopada 1941 eskortował z Halifaxu do portów Szkocji konwój TC14A, w skład którego wchodziły dwa transportowce i liniowiec [[SS Pasteur|s/s „Pasteur”]], przewożące żołnierzy i sprzęt kanadyjskiej [[5 Kanadyjska Dywizja Pancerna|5 Dywizji Pancernej]]{{odn|Pławski|2003|s=413-417}}{{odn|Borowiak|2000|s=30}}. Po remoncie i modernizacji, trwającym od 18 grudnia do lutego 1942 roku, przeprowadzał patrole na [[Morze Irlandzkie|Morzu Irlandzkim]] i ponownie eskortował konwoje transatlantyckie. Od 26 lutego 1942 był w eskorcie konwoju ON-70 do Halifaxu („Piorun” był okrętem flagowym dowódcy zespołu eskorty, kmdr. Hendersona). W obronie tego konwoju 11 marca dokonał ataku na zanurzony okręt podwodny – na „Piorunie” uznano, że U-boot został zatopiony, nie uzyskano jednak potwierdzenia, czy atak zakończył się pełnym sukcesem{{odn|Borowiak|2000|s=33}}. 16 marca dotarł do Argentii, drobne uszkodzenia, które powstały podczas sztormu na Atlantyku, naprawiono w porcie z pomocą okrętu-bazy [[USS Prairie (AD-15)|USS „Prairie”]]. 21 marca okręt wyruszył w drogę powrotną w eskorcie konwoju SC-75. Do Anglii konwój dotarł w nocy z 1 na 2 kwietnia. „Piorun” odszedł do stoczni w Greenock w celu przeczyszczenia kotłów{{odn|Borowiak|2010|s=285-287}}.

W celu osłony planowanych działań desantowych w [[Normandia (kraina historyczna)|Normandii]] (operacja „Neptune”), 24 maja 1944 przesunięto do Plymouth 10. flotyllę niszczycieli, której dowództwo objął kmdr [[Basil Jones|B. Jones]]{{odn|Borowiak|2000|s=46}}. W skład tej flotylli, oprócz jednostek brytyjskich i kanadyjskich, weszły również OORP „Piorun” i „Błyskawica” (wraz z niszczycielami [[HMS Eskimo (1938)|HMS „Eskimo”]] i [[HMS Javelin|HMS „Javelin”]] tworzyły 20. dywizjon, dowodzony przez kmdr. por. [[Konrad Namieśniowski|K. Namieśniowskiego]] z „Błyskawicy”). Okręty tej flotylli miały zwalczać okręty podwodne i nawodne w zachodniej części [[La Manche|kanału La Manche]]{{odn|Pertek|1987|s=434-435}}.