Związek Syndykalistów Polskich: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
brak źródeł ⇒ brak przypisów; artykuł jest częściowo uźródłowiony |
RoodyAlien (dyskusja | edycje) |
||
Linia 18:
* idea stworzenia wspólnoty słowiańskiej w [[Europa|Europie]] Środkowej<ref>Wizje Polski. Programy polityczne lat wojny i okupacji 1939-1944, wybór i opracowanie Kazimierz Przybysz, Warszawa 1992, s. 30-44.</ref>.
Podczas [[powstanie warszawskie|Powstania Warszawskiego]] na [[Stare Miasto w Warszawie|Starym Mieście]] walczyła [[104 Kompania Syndykalistów]] pod dowództwem ppor. [[Kazimierz Puczyński (hydrotechnik)|Kazimierza Puczyńskiego]] ps. „Wroński”, a w [[Śródmieście|Śródmieściu]] – tzw. [[Brygada Syndykalistyczna]] pod dowództwem [[Edward Wołonciej-Czemier|Edwarda Wołoncieja-Czemiera]] formalnie związana z [[Syndykalistyczny Porozumienie Powstańcze|Syndykalistycznym Porozumieniem Powstańczym]], a nie ZSP.
W lutym 1944 r. ZSP współtworzyło [[Centralizacja Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych|Centralizację Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych]]. Z inicjatywy ZSP zaczęły powstawać wówczas (głównie w Warszawie i na Kielecczyźnie) liczne komitety fabryczne, będące konspiracyjną namiastką związków zawodowych. We wrześniu 1944 r. ZSP uznał [[Krajowa Rada Narodowa|Krajową Radę Narodową]] i [[Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego]]. W zamian komuniści podpisali wspólną deklarację (nie zrealizowaną), która miała oddawać po zakończeniu wojny zarządzanie przemysłem w ręce związków zawodowych, a z Krajowej Rady Związków Zawodowych uczynić najwyższy organ polityki gospodarczej w państwie. ZSP oficjalnie nigdy nie została rozwiązana, jednak po [[1945]] r. nie podjęła dalszej działalności. Niektóre z osób z dawnego ZSP po wyzwoleniu włączyły się w odbudowę ruchu spółdzielczego<ref>Jarosław Tomasiewicz, Między faszyzmem a anarchizmem: nowe idee dla Nowej Ery, Pyskowice 2000, s. 38.</ref>.
| |||