Kowanowo (województwo wielkopolskie): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Dodana historia miejscowości
MOs810 (dyskusja | edycje)
Anulowanie wersji 46496347 autora Mikolaj1025 (dyskusja) br. źr. dewastacja hasła
Linia 43:
[[Podział administracyjny Polski (1975–1998)|W latach 1975-1998]] miejscowość administracyjnie należała do [[Województwo poznańskie (1975–1998)|województwa poznańskiego]].
 
Wieś należała do posiadaczy niemieckich (do 1939 była w rękach rodziny Busse). W centrum wsi parterowy [[dwór]] z XIX wieku (około 1867), nakryty [[dach dwuspadowy|dachem dwuspadowym]], z [[ryzalit]]em na osi, mocno zniekształcony przebudową powojenną, zwłaszcza [[weranda|werandą]] z 1990 (obecnie restauracja ''Pod kłosem''). Wokół zaniedbany park z resztkami [[mała architektura|małej architektury]]. W pobliżu zabudowania [[folwark|folwarczne]] z XIX wieku<ref>[[Marcin Libicki]], [[Piotr Libicki]], ''Dwory i pałace wiejskie w Wielkopolsce'', Rebis, Poznań, 2010, ss.173-174, ISBN 978-83-7301-243-1</ref><ref>praca zbiorowa, ''Zabytki architektury i budownictwa w Polsce, Województwo poznańskie 32, cz. 2'', Ośrodek Dokumentacji Zabytków, [[Warszawa]], [[1998]], s.449, ISBN 83-86334-37-1</ref>.{{Przypisy}}
Prawdopodobnie w XIII w. istniała jedna wieś pod wspólną nazwą „Chowanowo”, którą w pierwszej połowie XIV w. podzielono na Starą i Nową wieś Kowanowo. Istnienie dwóch wsi zostało poświadczone w roku 1356 r. Wieś należała do króla (starostów obornickich) i wójtów Obornik. Jeden z nich, Maciej w 1356 r. uposażył kościół św. Ducha pod Obornikami, m.in. w dziesięciny z 4 łanów w Kowanowie po 5 groszy od łanu. W 1423 r. zostały ustalone sporne granice między Kowanowem i Kowanówkiem a miastem Oborniki, tak jak były one wytyczone 29 lipca 1403 r., za czasów starosty generalnego wielkopolskiego Tomka. Tym samym zakończono wieloletni spór graniczny pomiędzy wójtami a starostami obornickimi.
 
{{Przypisy}}
Kowanowo należało do parafii w Obornikach. W 1508 r. pleban obornicki pobierał z Kowanowa po dwa korce żyta i dwa korce owsa z łanu. Dwa lata później także opłatę - mszalne. W 1580 r. pobór płacili: z części należącej do wójta - Wojciech Redecki, a z części podlegającej starostom obornickim - Maciej Nieżychowski. W czasie wojny polsko – szwedzkiej Kowanowo, podobnie jak Oborniki i okoliczne wsie, zostało poważnie zniszczone.
 
Po uwłaszczeniu w XIX w. Kowanowo obejmowało wieś włościańską i folwark. W 1883 r. posiadało 15 domów i 186 mieszkańców, z czego  148 Niemców i 38 Polaków. Istniały wówczas na terenie Kowanowa 3 folwarki posiadające: 589, 349, 453 morgi. Ich właścicielami byli: Leopold Buse, Karl Buse i Leopold Wege. Później cały majątek ziemski obejmujący 117 ha i 1119 marek dochodu, przeszedł na własność Leopolda Buse, który posiadał go jeszcze w latach 1885 – 1902. 
 
W Polsce niepodległej Kowanowo stało się siedzibą gminy i nabrało ponownie charakteru polskiego. Według spisu z 1921 r. miało 173 mieszkańców (142 Polaków) i 16 budynków mieszkalnych. Majątek znajdował się jednak, aż do 1939 r. w rękach rodziny Buse. Przed wybuchem wojny ostatni właściciel Artur Buse został w 1939 r. internowany przez władze polskie. W 1945 r. majątek upaństwowiono, a rok później rozparcelowano. W dniu 9 maja 1953 r. 11 udziałowców założyło Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną , wnosząc 85,1 ha użytków rolnych. Pierwszym prezesem Spółdzielni wybrano Stanisława Wielgosza.
 
W centrum wsi parterowy [[dwór]] z XIX wieku (około 1867), nakryty [[dach dwuspadowy|dachem dwuspadowym]], z [[ryzalit]]em na osi, mocno zniekształcony przebudową powojenną, zwłaszcza [[weranda|werandą]] z 1990 (obecnie restauracja ''Pod kłosem''). Wokół zaniedbany park z resztkami [[mała architektura|małej architektury]]. W pobliżu zabudowania [[folwark|folwarczne]] z XIX wieku<ref>[[Marcin Libicki]], [[Piotr Libicki]], ''Dwory i pałace wiejskie w Wielkopolsce'', Rebis, Poznań, 2010, ss.173-174, ISBN 978-83-7301-243-1</ref><ref>praca zbiorowa, ''Zabytki architektury i budownictwa w Polsce, Województwo poznańskie 32, cz. 2'', Ośrodek Dokumentacji Zabytków, [[Warszawa]], [[1998]], s.449, ISBN 83-86334-37-1</ref>.{{Przypisy}}
 
{{Gmina Oborniki}}