Pociski Pomeroya: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m →‎Historia: poprawa linków
poprawa linków
Linia 15:
 
== Wykorzystanie bojowe ==
Swojej efektywności pociski Pomeroya (wystrzeliwane na przemian z nową amunicją rozrywającą Brocka i wypełnionymi [[fosfor]]em pociskami Buckinghama) dowiodły [[2 września]] [[1916]] roku, kiedy porucznik William Leefe Robinson z 39 eskadry [[Royal Flying Corps]] zestrzelił jeden z 16 sterowców z niemieckiej formacji. [[Aerostat]] typu „[[Schütte-Lanz]]” o numerze bocznym SL.11 został zaatakowany w nocy przez lecącego rozpoznawczym samolotem typu [[Royal Aircraft Factory BE.2|RAF BE.2C]] Leefe Robinsona, który wystrzelił w jego kierunku dwa bębny amunicji typu Pomeroy i Brock, ale bez efektu. Dopiero trzeci bęben amunicyjny zawierający również wypełnione fosforem pociski Buckinghama pozwolił na zestrzelenie sterowca, który w płomieniach spadł nieopodal wioski [[Cuffley]] niedaleko [[Londyn]]u grzebiąc w swych szczątkach całą załogę poza kapitanem, który wyskoczył z płonącego statku powietrznego i zginął na skutek upadku. Za ten wyczyn William Leefe Robinson został uhonorowany najwyższym brytyjskim odznaczeniem wojskowym [[Victoria Cross]]<ref>{{cytuj stronęname="western front"/>.
|url = http://www.westernfrontassociation.com/thegreatwar/articles/individuals/notableindividualsitl.htm
|tytuł = Notable Individuals Of The Great War: #2. I - L
|praca = The Western Front Association Contributed Articles
|data dostępu = 2 listopada 2007
|język = en}}</ref>.
 
Pociski Pomeroya, a także wykorzystywana wraz z nimi amunicja Brocka i Buckinghama znacząco przyczyniła się do ograniczenia, a ostatecznie zaniechania nalotów na miasta angielskie wykonywanych za pomocą sterowców. Do końca wojny przy pomocy tej broni zniszczono jeszcze 4 inne niemieckie sterowce. Początkowo Niemcy starali się bronić przed atakami samolotów brytyjskich konstruując sterowce latające na pułapie większym niż 6000 metrów, ale ze względu na panujące na tej wysokości warunki wkrótce z nich zrezygnowano. Niedostatek [[tlen]]u i przenikliwe zimno dokuczały nie tylko załogom, ale powodowało znaczny spadek elastyczności konstrukcji aerostatu. To z kolei było przyczyną kilka wypadków zniszczenia na skutek niskich temperatur szkieletu statków powietrznych<ref>{{cytuj stronę