Zamek w Żwańcu: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1431]] r. [[Władysław II Jagiełło]]<ref>Antoni Urbański ''Z czarnego szlaku i tamtych rubieży : zabytki polskie przepadłe na Podolu, Wołyniu, Ukrainie'', Gdańsk: Oficyna Wydawnicza "Graf", 1991, s. 16</ref> nadał Żwaniec rycerzowi Świeczce z Leczyna (Łęczyna). W [[1469]] r. miasteczko było własnością królestwa, dzierżawioną przez [[Michał Buczacki|Michała Buczackiego]]. Za jego czasów powstała pierwsza warownia, której kształt nie jest znany. W końcu [[XVI wiek|XVI]] wieku Żwaniec przeszedł na własność rodziny Kalinowskich<ref name=Ukraina/>. W pierwszej ćwierci [[XVII wiek|XVII]] wieku [[Walenty Aleksander Kalinowski]] wzniósł nowy zamek, który ze względu na bliskość granicy biegnącej [[Dniestr]]em i sąsiedztwo wielkiej twierdzy tureckiej w [[Chocim]]iu, stał się ważnym ogniwem strategicznym systemu obronnego<ref name=Ukraina/> ziem Korony, znajdującym się w najdalej wysuniętym na południe łańcuchu zamków. Kolejnym właścicielem zamku był Stanisław Lanckoroński, który otrzymał go jako wiano siostry Walentego Kalinowskiego. W [[1653]] r. był schronieniem wojsk polskich, obleganych przez [[Kozacy zaporoscy|Kozaków]] Chmielnickiego. W [[1672]] r. oddany został bez walki [[Turek|Turkom]], przez załogę która przeniosła się do pobliskiego [[Kamieniec Podolski|Kamieńca Podolskiego]] i do [[1699]] r. pozostawał w rękach tureckich. Po odzyskaniu przez Lanckorońskich, zamek został odbudowany, ale ponownie zniszczył go najazd turecko-tatarski w [[1768]] r. W tym samym czasie na krótko zamek zajęli konfederaci barscy, wyparci przez wojska rosyjskie. Po [[1793]] r. Żwaniec znalazł się w zaborze rosyjskim i utracił militarne znaczenie. Odtąd zaczął się powolny proces dewastacji zamku, prowadzący do jego całkowitej ruiny.