Rugi pruskie: Różnice pomiędzy wersjami

Rolnictwo we wschodnich prowincjach Prus było w dużym stopniu oparte na wielkoobszarowych latyfundiach posiadanych przez niemieckich obszarników – [[junkier|junkrów]]. Potrzebowali oni taniej siły roboczej i zatrudniali tysiące imigrantów – Polaków z zaboru rosyjskiego i austriackiego. Podobnie rosnący przemysł [[Górny Śląsk|Górnego Śląska]] przyciągał imigrantów z tych zaborów. Nie odnotowano antyniemieckiej działalności ze strony tych imigrantów. Napływowi Polaków sprzyjał jednoczesny odpływ miejscowej ludności, tak niemieckiej jak polskiej, do zachodnich, bardziej rozwiniętych części [[Niemcy|Niemiec]] ([[Ostflucht]]). Jednakże ten napływ Polaków do wschodnich prowincji Prus wzbudził niepokój nacjonalistycznych kół niemieckich, w tym Otto von Bismarcka, kanclerza Cesarstwa Niemieckiego.

Wykonywanie rozporządzenia o wysiedleniu obywateli [[Imperium Rosyjskie]]go i [[Austro-Węgry|Austro-Węgier]] z Górnego Śląska rozpoczęło się de facto w czerwcu roku 1885 i trwało około dwóch lat<ref>Adam Galos, op.cit., str 73.</ref>. Sprawozdania [[Landrat (Prusy)|landratów]] górnośląskich raportują liczby wysiedlonych na podstawie rozporządzenia z 26 marca dopiero od III kwartału 1885 (922 osoby do [[Królestwo Polskie (kongresowe)|Królestwa Polskiego]] i ani jednej do [[Galicja (Europa Środkowa)|Galicji]]) do III kwartału 1887 (odpowiednio 31 i 13 osób). W szczytowym okresie [[Rugi|rugów]] na Górnym Śląsku (do II kwartału 1886) wysiedlano z Górnego Śląska od tysiąca do ponad półtora tysiąca osób kwartalnie, jak w tabeli obok<ref name=Galos>[[Adam Galos]], „Rugi pruskie na Górnym Śląsku (1885-1890)”, w: [[Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka]], IX 1954, s. 56-107; tabela str. 94.</ref>.

Wysiedlenia wywarły duże wrażenie na opinii publicznej [[Polska|Polski]], Niemiec i [[Europa|Europy]]<ref name=autonazwa2 />. Nawet niektórzy zadeklarowani przeciwnicy Polski wyrazili swoje oburzenie. Np. [[Alfred von Waldersee]] zgodził się zasadniczo z koniecznością wysiedleń, ale stwierdził, że w poszczególnych wypadkach zastosowano „niewiarygodną srogość” ([[język niemiecki|niem.]]: ''unglaubliche Härte''). Schweinitz, ówczesny ambasador niemiecki w Imperium Rosyjskim, wyraził swoją refleksję: „Gdy wielki kanclerz pewnego dnia ustąpi, wielu ludzi będzie się wówczas wstydzić i wzajemnie zarzucać sobie nikczemność, z jaką płaszczyli się przed jego potężną wolą. Mnie dotyka najbardziej niemądre i niepotrzebnie okrutne rozporządzenie o wydaleniach”<ref name=autonazwa2 />.

Od 1815 roku panowały dobre stosunki pomiędzy Prusami i Imperium Rosyjskim. W latach osiemdziesiątych XIX wieku wystąpił reakcyjny i bardziej nacjonalistyczny trend w polityce rosyjskiej. Pogorszył się stosunek do mniejszości narodowych, lecz dała się zauważyć nowa tendencja – negatywny stosunek do [[Niemcy bałtyccy|Niemców bałtyckich]] (pochodzących z pozostających pod władzą rosyjską [[Łotwa|Łotwy]] i [[Estonia|Estonii]]), którzy tradycyjnie wiernie służyli rządowi rosyjskiemu. Wystąpił także negatywny stosunek rządu i części opinii publicznej ([[panslawizm|panslawistów]]) do zarówno Niemców urodzonych i zamieszkałych w [[Rosja|Rosji]], jak i niemieckich kolonistów, którzy przybywali do Rosji i osiedlali się jako rolnicy na ziemiach polskich zaboru rosyjskiego.

Rugi pruskie, które dotknęły pod koniec XIX wieku w najsilniejszym stopniu Polaków i Żydów – obywateli Królestwa Polskiego oraz Galicji nie ograniczyły się bynajmniej tylko do nich i do rejonów przez nich zamieszkanych, a także nie tylko do okresu bezpośrednio po roku 1885. Kilka lat później, w wyniku akcji pruskiego ministra spraw wewnętrznych i nadprezydenta [[Szlezwik-Holsztyn|prowincji Szlezwik-Holsztyn]] [[Ernst Matthias von Köller|Ernsta Köllera]] z roku 1898 w listopadzie i grudniu wysiedlono z tej prowincji znaczną liczbę mieszkających tam [[Duńczycy|Duńczyków]]; w tym samym czasie wznowiono wysiedlenia na [[Śląsk]]uŚląsku (oprócz Polaków wysiedlano także [[Czesi|Czechów]] i [[Słowacy|Słowaków]], przy czym tym razem akcja objęła tylko poddanych austriackich); wysiedlano także [[Francuzi|Francuzów]] i [[Holendrzy|Holendrów]]. Skutkiem tych działań były reakcje rządu duńskiego oraz premiera Austro-Węgier [[Franz von Thun und Hohenstein|Franza Antona Thuna]] i pewne zaostrzenie się stosunków międzynarodowych<ref>Adam Galos, s. 100.</ref>.