Charles Henri d’Estaing: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Charles Henri Jean-Baptiste, Comte d'Estaing (1729-94) (par Jean-Pierre Franque).jpg|thumb|Jean Baptiste Charles Henri Hector, hrabia d'Estaingd’Estaing]]

[[Plik:CharlesComtedestaing.jpg|thumb|Jean Baptiste Charles Henri Hector, hrabia d'Estaingd’Estaing]]

'''Jean Baptiste Charles Henri Hector, [[hrabia]] d'Estaingd’Estaing''' (ur. [[24 listopada]] [[1729]] w zamku D'EstaingówD’Estaingów w [[Owernia|Owernii]], zm. [[28 kwietnia]] [[1794]] w [[Paryż]]u) - [[admirał]] [[Francja|francuski]].

Mający świetne [[arystokracja|arystokratyczne]] pochodzenie D'EstaingD’Estaing początkowo robił karierę w armii lądowej, zostając od razu [[pułkownik]]iem, a już w roku 1757 [[generał]]em [[brygada|brygady]]. W [[Wojna siedmioletnia|wojnie siedmioletniej]] walczył w [[Indie|Indiach]], i został wzięty do [[Wielka Brytania|brytyjskiej]] niewoli podczas oblężenia [[Ćennaj|Madrasu]] w roku 1759. Zwolniony na słowo honoru, że nie będzie walczył na terytorium Indii, wyekwipował na własny koszt dwa okręty i we wrześniu 1759 roku wyruszył w 22 miesięczny [[korsarz|korsarski]] rejs, w trakcie którego przemierzył cały [[Ocean Indyjski]] od [[Zatoka Perska|Zatoki Perskiej]] po [[Sumatra|Sumatrę]], paląc brytyjskie [[faktoria|faktorie]] i niszcząc napotkane statki. W spragnionej jakiegokolwiek morskiego sukcesu Francji D'EstaingD’Estaing został obwołany bohaterem, i w roku 1761 otrzymał etat [[kontradmirał|kontradmiralski]].

Podczas wojny siedmioletniej D'EstaingD’Estaing nie wyruszył już do walki, jednak dzięki umiejętnym zabiegom na dworze w roku 1777 specjalnie dla niego utworzono trzeci etat admiralski - obok tradycyjnych admirałów [[Ocean Atlantycki|Atlantyku]] i [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]] D'EstaingD’Estaing został tytularnym dowódcą sił morskich w [[Azja|Azji]] i [[Ameryka|Ameryce]] - ''Viceamiral d'Asie et d'Amerique''. Tytuł ten zaczął mieć powiązanie z rzeczywistością kiedy w kwietniu 1778 roku D'EstaingD’Estaing z 12 [[okręt liniowy|liniowcami]] opuścił [[Tulon]] w celu wspomożenia [[Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych|amerykańskiej rewolucji]], a następnie udania się na [[Antyle]]. W dniach 12 i 13 sierpnia 1778 roku D'EstaingD’Estaing stoczył na wysokości [[Rhode Island]] bitwę z siłami adm. [[Richard Howe|Richarda Howe'aHowe’a]], nie dała ona jednak rozstrzygnięcia, ponieważ drugiego dnia walki obie floty zostały rozproszone przez sztorm. Następnie francuski admirał udał się na [[Antyle]], gdzie we wrześniu [[Bitwa o wyspę Saint Lucia|nie zdołał zapobiec upadkowi wyspy Saint Lucia]], jednak na przełomie 1778 i 1779 roku opanował praktycznie nie bronione wyspy [[Sint Maarten (wyspa)|Sint Maarten]], [[Saint-Barthélemy|Saint Barthélemy]] i [[Saint Vincent]].

4 lipca 1779 roku, wzmocniony w międzyczasie do 24 liniowców, zdobył [[Grenada|Grenadę]]. Dwa dni później D'EstaingD’Estaing stoczył [[Bitwa koło Grenady|zwycięską bitwę ze spóźnioną brytyjską odsieczą]] dowodzoną przez kontradmirała [[John Byron|Johna Byrona]], w której zadowolił się jednak jedynie odparciem ataku nieprzyjaciela, który błędnie szacował wielkość francuskiej floty, opieszałością i niezdecydowaniem swojego pościgu zaprzepaszczając szanse na zniszczenie czterech pozbawionych masztów nieprzyjacielskich liniowców{{r|mahan}}.

Po tejże bitwie D'EstaingD’Estaing udał się na wody amerykańskie, gdzie wspólnie z [[George Washington|Waszyngtonem]] próbował odebrać Brytyjczykom [[Savannah (Georgia)|Savannah]]. Mimo początkowego sukcesu w postaci opanowania nieprzyjacielskiego liniowca i [[Fregata (okręt)|fregaty]], [[Bitwa pod Savannah|natarcie]] przeprowadzone 9 października zakończyło się dużymi stratami (zginął w nim m.in. [[Kazimierz Pułaski]]), tak że ranny i zniechęcony D'EstaingD’Estaing zdecydował się wracaċ do Tulonu. Jego długa amerykańska [[kampania (wojskowość)|kampania]] przyniosła zatem w sumie ograniczone sukcesy, co było spowodowane przede wszystkim ostrożnością admirała, który, chociaż osobiście odważny, nie bez racji nie był zbyt pewny swoich czysto morskich kwalifikacji.

D'EstaingD’Estaing nie wziął udziału w dalszych etapach [[Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych|wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych]], i zajął się polityką. W roku 1787 został wybrany do [[Zgromadzenie Notabli|Zgromadzenia Notabli]], a jego akceptacja dla ideałów [[rewolucja francuska|rewolucji]] była jednym z powodów dla których w roku 1792 [[Zgromadzenie Narodowe (Francja)|Zgromadzenie Narodowe]] wybrało go admirałem Francji. Będąc lojalnym wobec rewolucji, D'EstaingD’Estaing chciał też jednak być lojalnym wobec monarchii. W czasie procesu królowej [[Maria Antonina Austriaczka|Marii Antoniny]] nie wahał się zeznawać na jej korzyść, co w połączeniu z odnalezieniem przyjaznych listów jakie wymieniał z królową było dla zaciekle [[Monarchizm|antyrojalistycznych]] [[Jakobini|jakobinów]] wystarczającym powodem do zaprowadzenia go pod [[gilotyna|gilotynę]]. Prowadzony na miejsce egzekucji powiedział: „Poślijcie moją głowę Anglikom, drogo wam za nią zapłacą”<ref>Ch. de La Roncière, G. Clerc-Rampal ''Histoire de la Marine Française'', Paris 1934, s . 156 za: Paweł Piotr Wieczorkiewicz ''Historia wojen morskich. Wiek żagla'', Wydawnictwo Puls, Londyn 1995, s. 428.</ref>.

* [[Lucie Madeleine d'Estaingd’Estaing]]