Django Reinhardt: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: usunięcie odwołania commons:File:Schnuckenack Reinhardt 1973 (Heinrich Klaffs Collection 37).jpg (usunięto z Wikimedia Commons) |
m Dodano kategorię "Francuscy muzycy jazzowi" za pomocą HotCat |
||
Linia 26:
|www =
}}
'''Django Reinhardt''', właśc. '''Jean-Baptiste Reinhardt'''<ref name="Britannica-Enciclopedia-Moderna-s2216"/>
Reinhardt uważany jest za jednego z najwybitniejszych gitarzystów wszech czasów<ref name="Dregni-Gypsy-Jazz-s241"/>. Po tym jak w wieku 18 lat doznał poparzeń w pożarze, Reinhardt podczas gry solowej używał tylko wskazującego i środkowego palca lewej ręki (pozostałe palce zostały sparaliżowane)<ref name="Earls-Guitar-Handbook-s52"/>. Wymyślił on wówczas nowy styl techniki gry na gitarze (czasem zwanym „hot jazz guitar”)<ref name="cmuse.org-Genius"/>, która od tamtego momentu stała się popularna nie tylko w cygańskiej muzyce Francji<ref name="dw.com-france-fetes-jazz-legend-django-reinhardt"/>. Wspólnie ze skrzypkiem [[Stéphane Grappelli|Stéphane’em Grappellim]] stworzył [[Quintette du Hot Club de France]] określony przez krytyka Thoma Jureka jako „jeden z najbardziej oryginalnych zespołów w historii jazzu nagranego”<ref name="allmusic.com-mw0001182662"/>. Najpopularniejsze kompozycje Reinhardta stały się [[Jazzowy standard|standardami jazzowymi]], w tym takie utwory jak „[[Minor Swing]]”, „Daphne”, „Belleville”, „Djangology”, „Swing ’42”, „[[Nuages]]”<ref name="iraf.ro"/> oraz „Blue Drag”.
Linia 37:
=== Wypadek ===
Pod koniec 1928 roku w [[Saint-Ouen (Seine-Saint-Denis)|Saint-Ouen]]
Brat Django – Joseph – także utalentowany gitarzysta, kupił mu nową gitarę. Pomimo paraliżu obu palców rehabilitacja oraz trening pomogły mu nauczyć się gry w całkowicie nowy sposób. Wszystkie solówki grał za pomocą tylko dwóch sprawnych palców, używając dwóch innych sparaliżowanych przy akordach<ref name="Delaunay-Reinhardt-s31-35">{{Cytuj książkę | autor = Charles Delaunay | tytuł = Django Reinhardt | wydawca = Da Capo Press | data = 1961 | strony = 31–35 | isbn = 0-306-80171-X}}</ref>.
Linia 44:
=== Odkrywanie jazzu ===
Lata 1929 do 1933 były dla Reinhardta latami kształtującymi. Istotnym etapem rozwoju było przejście z banjo na gitarę. W tym czasie po raz pierwszy usłyszał jazz amerykański; znajomy Émile Savitry zagrał mu utwory ze swojej domowej kolekcji – szczególnie był on pod wrażeniem [[Louis Armstrong|Louisa Armstronga]], którego nazywał „swoim bratem”<ref name="Delaunay-Reinhardt-s50">{{Cytuj książkę | autor = Charles Delaunay | tytuł = Django Reinhardt | wydawca = Da Capo Press | data = 1961 | strony = 50 | isbn = 0-306-80171-X}}</ref>. Niedługo potem poznał [[Stéphane Grappelli|Stéphane’a Grappelliego]], skrzypka o bardzo podobnych zainteresowaniach muzycznych<ref name="jazz.com-grappelli">{{Cytuj stronę | url = http://www.jazz.com/encyclopedia/grappelli-stephane | tytuł = Grappelli, Stéphane – Jazz.com / Jazz Music – Jazz Artists – Jazz News | autor = Eric Wendell | opublikowany = jazz.com | język = en | data dostępu = 2015-09-25}}</ref>.
=== Zespół ===
Linia 73:
Po powrocie do Francji Reinhardt występował w i poza Paryżem, zanim wiosną 1947 roku rozpoczął koncertowanie w Belgii. W tamtym czasie gitarzysta zaczął czuć się rozbity, co ostatecznie doprowadziło do rozłamu Quintette du Hot Club de France. Założyciele zespołu – Charles Delaunay i Hugues Panassié – zasadniczo nie zgadzali się co do roli [[bebop]]u w przyszłości muzyki jazzowej. Delaunay skłaniał się ku twierdzeniu, że bebop miał być kluczowym elementem rozwoju jazzu, natomiast Panassié uważał bebop za sprzeczny z esencją jazzu, nie uznając jednocześnie tego stylu za estetyczny. W sytuacji gdy Reinhardt jako jedyny reprezentował francuskie stanowisko w narracji historii jazzu w tamtym czasie, obaj twórcy formacji walczyli by przekonać Reinhardta do ich racji. Reinhardt do końca życia kontynuował grę, która kroczyła przez granice tradycji i nowoczesności. Muzyk nadal zgłębiał właściwości bebopu, jednak wyraźnie czuł zobowiązanie do pozostania wiernym tradycyjnym dźwiękom<ref name="jazz.com-James-django"/>.
Reinhardt spędził resztę życia pogrążając się ponownie w cygańskim życiu, nie mogąc dostosować się do powojennej rzeczywistości. Czasami pojawiał się na swoich koncertach bez wzmacniacza lub błąkał się po parkach i plażach, a czasem
W 1949 roku gitarzysta wyruszył wspólnie z Grappellim w krótką trasę koncertową po Włoszech. Na początku tamtego roku Reinhardt – wraz ze swoim towarzyszem – trafił do studia nagraniowego w [[Rzym]]ie. Podczas sesji wspomagała ich [[sekcja rytmiczna]] (bas: Carlo Pecori , fortepian: Gianni Safred, perkusja: Aurelio de Carolis). Nagrany wówczas materiał pierwotnie nie został wydany. Był to ostatni wspólny studyjny projekt obu muzyków. Dopiero w 1961 roku nagrania (12 utworów z tamtej sesji) zostały wydane na amerykańskim rynku (wytwórnia [[RCA Records|RCA Victor]]), które trafiły na album ''[[Djangology]]''<ref name="allmusic.com-djangology-mw0000804313">{{Cytuj stronę | url = http://www.allmusic.com/album/djangology-mw0000804313 | tytuł = Djangology – Django Reinhardt / Songs, Reviews, Credits / AllMusic | autor = Mark Deming | opublikowany = allmusic.com | język = en | data dostępu = 2015-10-06}}</ref>.
Linia 99:
[[Plik:Angélo Debarre pendant le Paris Jazz Roots Festival à la Belleviloise.jpg|thumb|170px|Grający w stylu Reinhardta Angelo Debarre]]
W 1973 roku Stéphane Grappelli sformował udany kwartet z brytyjskim gitarzystą [[Diz Disley|Dizem Disleyem]] oraz [[Denny Wright|Dennym Wrightem]]<ref name="Carr-Fairweather-Priestley-s308">{{Cytuj książkę | autor = Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley | tytuł = The Rough Guide to Jazz | wydawca = Rough Guides | data = 2004 | strony = 308 | isbn = 9781843532569 | data dostępu = 17 października 2015 | url = https://books.google.pl/books?id=I5wrGL-a-Q8C&pg=RA1-PR60#v=onepage&q&f=false}}</ref>. Grappelli uczestniczył w tworzeniu wielu muzycznych projektów, wspólnie z takimi muzykami jak [[John Etheridge]]<ref name="johnetheridge.com-biog">{{Cytuj stronę | url = http://www.johnetheridge.com/biog.htm | tytuł = John Etheridge - biography | autor = Bill Starling | opublikowany = johnetheridge.com | język = en | data dostępu = 2015-10-17}}</ref>, [[Nigel Kennedy]]<ref name="theguardian.com-jazz.urban">{{Cytuj stronę | url = http://www.theguardian.com/music/2007/dec/19/jazz.urban | tytuł = Nigel Kennedy on his friendship with Stéphane Grappelli {{!}} Music {{!}} The Guardian | autor = John Lewis / Nigel Kennedy | data = 19 grudnia 2007 | opublikowany = theguardian.com | język = en | data dostępu = 2015-10-17}}</ref> oraz [[David Grisman]]<ref name="articles.latimes.com-mn-59818">{{Cytuj stronę | url = http://articles.latimes.com/1997/dec/02/news/mn-59818 | tytuł = Stephane Grappelli; France's Pioneering Jazz Violinist | autor = Don Heckman | data = 2 grudnia 1997 | opublikowany = articles.latimes.com | język = en | data dostępu = 2015-10-17}}</ref>.
W Holandii zaczęli pojawiać się muzycy nowego pokolenia grający w stylu Reinhardta, m.in. [[Jimmy Rosenberg|Jimmy]]<ref name="allmusic.com-mw0000015062">{{Cytuj stronę | url = http://www.allmusic.com/album/the-django-reinhardt-ny-festival-live-at-birdland-mw0000015062 | tytuł = The Django Reinhardt NY Festival: Live at Birdland – Various Artists {{!}} Songs, Reviews, Credits {{!}} AllMusic {{!}} autor = Ken Dryden | opublikowany = allmusic.com | język = en | data dostępu = 2015-10-19}}</ref> i [[Stochelo Rosenberg]]<ref name="adelaidefestivalcentre.com.au-stochelo-rosenberg-trio-adelaide-guitar-festival">{{Cytuj stronę | url = http://www.adelaidefestivalcentre.com.au/media/2315/stochelo-rosenberg-trio-and-adelaide-guitar-festival-orchestra.pdf | tytuł = Stochelo Rosenberg Trio and Adelaide Guitar Festival Orchestra | data = 20 lipca 2014 | opublikowany = adelaidefestivalcentre.com.au | język = en | data dostępu = 2015-10-19}}</ref> oraz [[Paulus Schäfer]]<ref name="nunomarinhomusic.wordpress.com-paulus-shafers-interview">{{Cytuj stronę | url = https://nunomarinhomusic.wordpress.com/2015/10/10/gypsy-jazz-master-paulus-shafers-interview/ | tytuł = Gypsy Jazz Master Paulus Schafer’s Interview | Maximizing Performance: The Mindful Practice Process | autor = Nuno Marinho | data = 10 października 2015 | opublikowany = nunomarinhomusic.wordpress.com | język = en | data dostępu = 2015-10-19}}</ref>.
Linia 211:
[[Kategoria:Romowie (biografie)]]
[[Kategoria:Belgijscy gitarzyści]]
[[Kategoria:Francuscy muzycy jazzowi]]
|