Wikipedia

Lotnisko wojskowe Smoleńsk-Siewiernyj: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Anulowanie wersji 46593310 autora 176.107.171.59 a co to za jaki?
Częstotliwości radiolatarni NDB błędnie przypisane markerom. Dokładność wskazań RSP podaje się w jednostkach kątowych, a nie w metrach, Przelot nad markerem nie powoduje przełączenia odbiornika radiokompasu, Tu ma (dwa) podwójne odbiorniki.
Linia 43:
Na lotnisku Siewiernyj, typowym dla [[Układ Warszawski|Układu Warszawskiego]] lotnisku wojskowym o [[beton]]owym pasie startowym długim na 2500 m i szerokim na 49 m, do naprowadzania rosyjskich samolotów wojskowych wykorzystywano tzw. radiotechniczny system bliskiej nawigacji, RSBN (ros. радиотехническая система ближней навигации, РСБП), stosowany w Rosji jedynie w lotnictwie wojskowym<ref name="vremya.ru">{{cytuj stronę| url =http://www.vremya.ru/2010/61/52/251482.html | tytuł=Аэропорт первой категории| opublikowany =vremya.ru | data =2010-04-12 | język =ru| data dostępu = 2010-08-14}}</ref>.
 
W 2010 roku lotnisko nie posiadało [[Wieża kontroli lotów|wieży kontroli lotów]] i kierowanie lotami odbywało się z tzw. punktu startowego dowodzenia (SKP; ros. стартово-командный пункт, СКП)<ref name="uwagi">{{cytuj stronę|url=http://www.mak.ru/russian/investigations/2010/tu-154m_101/comment_polsk.pdf|tytuł=Uwagi Rzeczypospolitej Polskiej do projektu Raportu końcowego z badania wypadku samolotu Tu-154M nr boczny 101, który wydarzył się 10 kwietnia 2010, opracowanego przez Międzypaństwowy Komitet Lotniczy MAK|opublikowany=mak.ru| data=2011-01-12|język=pl|data dostępu=2011-01-20}}</ref>. Lotnisko nie było wyposażone w [[Instrument Landing System]] (ILS), jedynie w dwie [[Radiolatarnia bezkierunkowa|radiolatarnie bezkierunkowe]] (NDB) typu PAR-10S z markerami E-615.5<ref name="2mak.ru">{{cytuj stronę|url=http://www.mak.ru/russian/investigations/2010/tu-154m_101/finalreport_rus.pdf|tytuł=Окончательный отчет Технической комиссии МАК по расследованию катастрофы самолета Ту-154М № 101 Республики Польша, произошедшей 10 апреля 2010 года в районе аэродрома Смоленск «Северный»|opublikowany=mak.ru|data=2011-01-12|język=ru|data dostępu=2011-01-18}}</ref>, umożliwiające lądowanie w kierunku ze wschodu na zachód<ref name="naszdziennik.pl">{{cytuj stronę| url =http://stary.naszdziennik.pl/index.php?dat=20100729&typ=po&id=po01.txt | tytuł=Czy śledczy wiedzą, co wyciekło z tupolewa?| opublikowany =naszdziennik.pl | data =2010-07-29 | język =pl| data dostępu = 2010-07-30}}</ref> kursem 259 stopni<ref name="2mak.ru" />. Dalsza radiolatarnia prowadząca, numer fabryczny 1004567, [[częstotliwość]] 310 [[Herc|kHz]], została wyprodukowana w 1990 roku, a jej marker, (numer fabryczny 59278, [[częstotliwość]] 310 [[Herc|kHz]]) w 1989 roku; bliższa radiolatarnia prowadząca, numer fabryczny 7643, częstotliwość 640 kHz i jej marker, (numer fabryczny 0147, częstotliwość 640 kHz) zostały wyprodukowane w 1981 roku<ref name="2mak.ru" />. Radiolatarnie PAR-10S, wytwarzane przez zakłady produkcyjne „Irtysz” w [[Omsk]]u<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.rbs.ru/vttv/99/firms/irtysh/r-par10.htm|tytuł=Автоматизированные приводные радиостанции ПАР-10 и ПАР-10С|opublikowany=rbs.ru|język=ru|data dostępu=2011-02-07}}</ref>, znajdowały się na wschodniej stronie pasa startowego i były rozmieszczone: pierwsza w odległości 1050 m od progu pasa, druga w odległości 6280 m<ref name="2mak.ru" />. Lokalizacja drugiej radiolatarni w odległości 6280 m od progu pasa była nietypowa<ref name="2mak.ru" />, różna od najczęściej stosowanej 4 km<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.rp.pl/artykul/466823-Dziwny-uklad-radiolatarni.html|tytuł=Dziwny układ radiolatarni|opublikowany=rp.pl|data=2010-04-26|język=pl|data dostępu=2010-07-26}}</ref> (według niektórych źródeł faktyczna odległość między radiolatarniami mogła wynosić 4,5 km<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.rp.pl/artykul/504491-Radiolatarnia-byla-dalej--niz-powinna-.html|tytuł=Radiolatarnia była dalej, niż powinna?|opublikowany=rp.pl|data=2010-07-06|język=pl|data dostępu=2010-07-30}}</ref>). Radiolatarnie PAR-10S oraz markery E-615 były certyfikowane przez [[Międzypaństwowy Komitet Lotniczy]] ([[język rosyjski|ros.]] Межгосударственный авиационный комитет, MAK)<ref>{{cytuj stronę| url=http://www.mak.ru/russian/kommissions/ksao/certificates/rto.pdf| tytuł=Сертификаты типа на радиотехническое оборудование центров УВД, аэродромов и воздушных трасс| opublikowany =mak.ru |strony=1, 5|język = ru|data dostępu = 2011-02-08}}</ref>, organ wykonawczy [[Wspólnota Niepodległych Państw|Wspólnoty Niepodległych Państw]].
 
Lotnisko posiadało [[radar]] RSP-6M2 o numerze fabrycznym 9672, wyprodukowany w 1989 roku<ref name="2mak.ru" /> (rosyjski radar wojskowy wykorzystywany w trudnych warunkach [[Meteorologia|meteorologicznych]]<ref>{{cytuj stronę| url=http://vzrto.ru/services/19.html| tytuł=Ремонт радиолокационных систем посадки: РСП-6М2, РСП-10МН1| opublikowany =vzrto.ru | język = ru|data dostępu = 2010-08-06}}</ref>); radar ten podawał wysokość nadlatujących samolotów z dokładnością do 300 m<ref>{{cytuj stronę|url=http://wyborcza.pl/1,75248,8202991,Rosja_oporna_ws__Smolenska.html|tytuł=Rosja oporna ws. Smoleńska|opublikowany=wyborcza.pl|data=2010-08-02|język=pl|data dostępu=2010-08-02}}</ref>. Radar był ustawiony ok. 200 metrów na północ od pasa startowego, w równych odległościach 1250 m od progów pasa startowego, oznaczonych liczbami 8 (próg po stronie wschodniej) i 26 (próg po stronie zachodniej)<ref name="2mak.ru" />.
 
Radiolatarnie automatycznie potwierdzały przelot nad nimi i powodowały przełączenie [[Automatyczny radiokompas|radiokompasu]]Odbiornik na następnąpokładzie radiolatarnię<refsamolotu name="samoloty.pl">{{cytujpotwierdzał stronę|przelot urlnad =http://www.samoloty.pl/index.php/artykuly-lotnicze/5061markerami | tytuł=O katastrofie Tu-154M inaczej| opublikowany =samoloty.pl | data =2010-04-16 | język =pl| data dostępu = 2010-07-30}}</ref>radiolatarni. Ten system lądowania nazywany jest w Polsce Radiolokacyjnym Systemem Lądowania (RSL), w Rosji systemem RSP ([[język rosyjski|ros.]] радиолокационная система посадки, РСП), a w krajach anglojęzycznych systemem naziemnej radiolokacyjnej kontroli zbliżenia i lądowania ([[Język angielski|ang.]] ''[[ground-controlled approach]], GCA'')<ref name="samoloty.pl">{{cytuj stronę|url=http://www.samoloty.pl/index.php/artykuly-lotnicze/5061|tytuł=O katastrofie Tu-154M inaczej|data=2010-04-16|data dostępu=2010-07-30|opublikowany=samoloty.pl|język=pl}}</ref>. Systemy

Oprócz tego rodzaju bywająlotnisko wyposażone było w kodowo-neonowy sygnalizator świetlny KNS (ros. кодовый неоновый светомаяк, КНС), czyli czerwoną lampę wysyłającą sygnały świetlne z zakodowaną [[Kod Morse'a|alfabetem Morse’a]] literą, ustawioną obok bliższej radiolatarni prowadzącej<ref name="samoloty.pl" />. Do jesieni 2009 roku, gdy rozformowano pułk wojskowego lotnictwa transportowego stacjonujący w Smoleńsku, na lotnisku Siewiernyj znajdował się sprzęt [[Nawigacja|nawigacyjny]] umożliwiający lądowanie w kierunku z zachodu na wschód; jesienią 2009 roku został on zdemontowany<ref name="naszdziennik.pl" />. W kwietniu 2010 roku w kursie lądowania 259 stopni znajdowało się oprzyrządowanie techniki świetlnej SS-1<ref name="tvn24.pl" />.
 
Na południowy wschód od lotniska znajdują się warsztaty [[Smoleńska Fabryka Samolotów|Smoleńskiej Fabryki Samolotów]] SmAZ (ros. Смоленский авиационный завод, СмАЗ)<ref>{{cytuj stronę| url =http://www.smaz.ru/root/contacts.phpm| tytuł=Смоленский авиационный завод| data=2007-02-13| opublikowany =smaz.ru | język = ru|język2=en|data dostępu = 2010-04-24}}</ref>, która w okresie istnienia [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] produkowała m.in. samoloty [[Jak-18]]T, zaprojektowane przez Biura Projektowe [[Jakowlew]]a (w latach 1973–1983 przeszło 500 sztuk samolotów Jak-18T)<ref>{{cytuj stronę| url =http://www.smaz.ru/root/history.php | tytuł=История Смоленского авиационного завода| opublikowany =smaz.ru | data =2009-09-01 | język =ru| data dostępu = 2010-08-16}}</ref>. W Smoleńskiej Fabryce Samolotów nadal remontuje się samoloty Jak-18T, [[Jak-40]] i [[Jak-42]]<ref>{{cytuj stronę| url =http://www.smaz.ru/avia/services.php| tytuł=Перечень авиационного имущества (запчасти, средства наземного обслуживания, ремонтные комплекты) и услуг (бюллетень, доработка, переоборудование, ТО), оказываемых ОАО „СмАЗ” в эксплуатации и при ремонте самолетов: ЯК-42, ЯК-40, ЯК-18Т| data=2010-04-23| opublikowany =smaz.ru | język =ru|data dostępu = 2010-08-16}}</ref>. Na mocy Rozporządzenia Rządu Federacji Rosyjskiej nr 1034-r z 10 sierpnia 2007 roku lotnisko Siewiernyj uzyskało status tzw. lotniska wspólnego bazowania (ros. аэродром совместного базирования)<ref>{{cytuj stronę| url =http://lawrussia.ru/texts/legal_634/doc634a350x895.htm| tytuł=Распоряжение Правительства РФ от 10.08.2007 N 1034-р об утверждении перечня аэродромов совместного базирования Российской Федерации|data=2010-04-23| opublikowany =lawrussia.ru | język =ru|data dostępu = 2010-10-04}}</ref>, na którym oprócz samolotów wojskowych mogły bazować również statki powietrzne lotnictwa doświadczalnego znajdujące się w gestii Ministerstwa Przemysłu i Energetyki Federacji Rosyjskiej, należące do zakładów lotniczych w Smoleńsku<ref>{{cytuj stronę| url = http://fakty.interia.pl/fakty_dnia/news/siewiernyj-ma-status-lotniska-wspolnego-bazowania,1537517 | tytuł = Siewiernyj ma status lotniska wspólnego bazowania | opublikowany = interia.pl| data = 2010-09-28 | język = pl | data dostępu = 2010-10-04}}</ref>.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Lotnisko_wojskowe_Smoleńsk-Siewiernyj”