Wikipedia

Reprezentacja Związku Radzieckiego w piłce nożnej mężczyzn: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
MastiBot (dyskusja | edycje)
Boty
3 422 539 edycji
m Robot wspomógł poprawę ujednoznacznienia Reprezentacja Belgii w piłce nożnej – zmieniono link(i) do Reprezentacja Belgii w piłce nożnej mężczyzn
MastiBot (dyskusja | edycje)
Boty
3 422 539 edycji
m Robot wspomógł poprawę ujednoznacznienia Reprezentacja Austrii w piłce nożnej – zmieniono link(i) do Reprezentacja Austrii w piłce nożnej mężczyzn
Linia 79:
Trudniejszym rywalem okazali się ''biało-czerwoni''. W inauguracyjnym meczu eliminacji drużyna radziecka wygrała co prawda 3:0, jednak rewanżowe spotkanie, po dwóch golach [[Gerard Cieślik|Gerarda Cieślika]], wygrali Polacy. Ponieważ obie drużyny zakończyły rundę grupową z taką samą liczbą punktów o awansie decydował baraż na neutralnym terenie. 24 listopada 1957 w [[Lipsk]]u ([[Niemiecka Republika Demokratyczna|NRD]]) ''Sborna'' wygrała z reprezentacją Polski 2:0 i wywalczyła pierwszy w historii radzieckiego futbolu awans na mistrzostwa świata.
 
Drużyna ZSRR rozpoczęła udział w turnieju finałowym od remisu 2:2 z [[reprezentacja Anglii w piłce nożnej|Anglią]]. Następnie wygrała z [[reprezentacjaReprezentacja Austrii w piłce nożnej mężczyzn|Austrią]] 2:0 i przegrała z [[Reprezentacja Brazylii w piłce nożnej mężczyzn|Brazylią]] 0:2. W meczu barażowym decydującym o awansie z grupy pokonała Anglię 1:0. W ćwierćfinale ''Sborna'' musiała uznać wyższość [[Reprezentacja Szwecji w piłce nożnej mężczyzn|Szwedów]], którzy pokonali ZSRR 2:0.
 
O obliczu zespołu radzieckiego w mistrzostwach świata w dużej mierze decydowali złoci medaliści z Melbourne: Jaszyn w bramce, [[Borys Kuzniecow (piłkarz)|Borys Kuzniecow]] (30, [[Dynamo Moskwa (piłka nożna)|Dynamo Moskwa]]) w obronie oraz czwórka napastników: W. Iwanow, Iljin, [[Siergiej Salnikow]] (33, [[Spartak Moskwa (piłka nożna)|Spartak Moskwa]]) oraz [[Nikita Simonian]] (32, [[Spartak Moskwa (piłka nożna)|Spartak Moskwa]]), zastępujący w roli kapitana Igora Nettę, który na szwedzkim turnieju wystąpił jedynie w meczu z Brazylią. Olimpijczyków wspierali obrońcy [[Dynamo Moskwa (piłka nożna)|Dynama Moskwa]]: 28-letni [[Władimir Kiesariew]] i 32-letni [[Konstantin Kriżewski]] oraz pomocnicy: [[Jurij Wojnow]] (27, [[Dynamo Kijów]]), [[Wiktor Cariow]] (27, [[Dynamo Moskwa (piłka nożna)|Dynamo Moskwa]]) i [[Aleksandr Iwanow (piłkarz)|Aleksander Iwanow]] (30, [[Zenit Petersburg|Zenit Leningrad]]). Znaczącym osłabieniem drużyny był brak [[Eduard Strielcow|Eduarda Strielcowa]], który po odmowie przejścia z Torpeda do Dynama lub CSKA Moskwa został usunięty z kadry, a następnie skazany w pokazowym procesie pod zarzutem gwałtu i osadzony w obozie pracy.
Linia 122:
W eliminacjach ''Sborna'' pokonała [[Reprezentacja Walii w piłce nożnej mężczyzn|Walijczyków]], [[Reprezentacja Grecji w piłce nożnej mężczyzn|Greków]] oraz [[Reprezentacja Danii w piłce nożnej mężczyzn|Duńczyków]], przegrywając jedynie ostatni mecz z Walią. W czasie eliminacji pewnym punktem drużyny przestał być Jaszyn, który przegrywał rywalizację z [[Anzor Kawazaszwili|Anzorem Kawazaszwilim]] ([[Torpedo Moskwa]]) i [[Wiktor Bannikow|Wiktorem Bannikowem]] ([[Dynamo Kijów]]).
 
Do zawodów o Mistrzostwo Świata drużyna radziecka przystąpiła bez dwóch doświadczonych zawodników: 16 maja 1965 roku towarzyskim meczem z [[reprezentacjaReprezentacja Austrii w piłce nożnej mężczyzn|Austrią]] z reprezentacją pożegnał się wieloletni kapitan ''Sbornej'' Igor Nietto, zaś w lipcu reprezentacyjną karierę zakończył Walentin Iwanow. Na turnieju finałowym mistrzostw świata w Anglii drużyna radziecka wygrała wszystkie mecze grupowe: z [[Reprezentacja Korei Północnej w piłce nożnej mężczyzn|Koreą Północną]] (3:0), [[Reprezentacja Włoch w piłce nożnej mężczyzn|Włochami]] (1:0) oraz [[Reprezentacja Chile w piłce nożnej mężczyzn|Chile]] (2:1) i z pierwszego miejsca awansowała do ćwierćfinału, w którym z kolei wygrała z [[Reprezentacja Węgier w piłce nożnej mężczyzn|Węgrami]] 2:1. W grze o wejście do finału piłkarze radzieccy ulegli 1:2 [[reprezentacja Niemiec w piłce nożnej|drużynie RFN]], a w 44. minucie czerwoną kartką został ukarany Czislenko. W meczu o III miejsce ''Sborna'' przegrała 1:2 z rewelacją turnieju – [[Reprezentacja Portugalii w piłce nożnej mężczyzn|Portugalią]], chociaż decydującą bramkę Portugalczycy strzelili dopiero w 88. minucie.
 
W całym turnieju w drużynie ZSRR wystąpiło aż 21 zawodników. Ani jednego meczu nie zaliczył tylko trzeci bramkarz Bannikow. W dwóch meczach grupowych (z KRLD i Chile) bronił Kawazaszwili, w pozostałych wystąpił Jaszyn. W obronie nowemu kapitanowi ''Sbornej'' Albertowi Szesterniowowi towarzyszyli najczęściej [[Władimir Ponomariow]] (26, [[CSKA Moskwa (piłka nożna)|CSKA Moskwa]]) i [[Wasilij Daniłow]] (25, [[Zenit Petersburg|Zenit Leningrad]]). Do pomocy Morozow delegował zwykle Walerija Woronina oraz [[Jożef Sabo|Jożefa Sabo]] (26, [[Dynamo Kijów]]). Najlepszym strzelcem drużyny został z 4 bramkami 22-letni debiutant [[Wałerij Porkujan|Walerij Porkujan]] ([[Dynamo Kijów]]), choć zagrał tylko w 3 meczach. Częściej w ataku pojawiali się doświadczeni Czislenko i Chusainow oraz 24-letni [[Eduard Małofiejew]] ([[Dynama Mińsk (piłka nożna)|Dynamo Mińsk]]) i 20-letni [[Anatolij Baniszewski]] ([[Neftçi Baku|Neftczi Baku]]). Nikołaj Morozow prowadził reprezentację do końca 1966 roku.
Linia 131:
 
=== 1968 rok – IV miejsce na mistrzostwach Europy ===
Z początkiem 1967 roku funkcję głównego trenera reprezentacji powierzono [[Michaił Jakuszyn|Michaiłowi Jakuszynowi]]. W eliminacjach [[Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 1968|mistrzostw Europy]] piłkarze ''Sbornej'' w pokonanym polu pozostawili [[Reprezentacja Grecji w piłce nożnej mężczyzn|Greków]], [[reprezentacjaReprezentacja Austrii w piłce nożnej mężczyzn|Austriaków]] oraz [[Reprezentacja Finlandii w piłce nożnej mężczyzn|Finów]]. Do turnieju finałowego drużyna radziecka awansowała po pokonaniu w ćwierćfinale [[Reprezentacja Węgier w piłce nożnej mężczyzn|Węgier]]. 5 maja 1968 roku ''Sborna'' zagrała o awans do finału z gospodarzami imprezy – [[Reprezentacja Włoch w piłce nożnej mężczyzn|drużyną Włoch]]. Do końca meczu utrzymał się wynik 0:0, ale także dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia. O awansie zdecydował rzut monetą – los okazał się korzystny dla gospodarzy. Drużyna radziecka w meczu o III miejsce przegrała z mistrzami świata [[reprezentacja Anglii w piłce nożnej|Anglikami]] 0:2.
 
Jakuszyn dokonał wielu zmian w porównaniu ze składem, który zajął IV miejsce na mistrzostwach świata w 1966 roku. Jaszyna, który pożegnał się z reprezentacją zastępowali Kawazaszwili i [[Jurij Pszenicznikow (piłkarz)|Jurij Pszenicznikow]] (28, [[CSKA Moskwa (piłka nożna)|CSKA Moskwa]]), ale w finałach grał tylko ten drugi. Pewnym punktem obrony był w dalszym ciągu kapitan Albert Szestierniow, tym razem jednak wspomagany przez trzech zawodników [[CSKA Moskwa (piłka nożna)|CSKA Moskwa]]: [[Jurij Istomin|Jurija Istomina]] (24), [[Wołodymyr Kapłyczny|Władimira Kaplicznego]] (24) i mającego za sobą udział w mistrzostwach świata w Anglii [[Walentin Afonin|Walentina Afonina]] (29). Do przednich formacji obok Baniszewskiego i Małofiejewa Jakuszyn delegował pomocników: [[Aleksandr Leniow|Aleksandra Leniowa]] (24, [[Torpedo Moskwa]]) i [[Giennadij Łogofiet|Giennadija Łogofieta]] (26, [[Spartak Moskwa (piłka nożna)|Spartak Moskwa]]) oraz napastników: [[Anatolij Byszowiec|Anatolija Byszowca]] (22, [[Dynamo Kijów]]) i [[Giennadij Jewriużychin|Giennadija Jewriużychina]] (24, [[Dynamo Moskwa (piłka nożna)|Dynamo Moskwa]]). Mimo udziału w większości meczów eliminacyjnych w finałach nie zagrali Wiktor Aniczkin, [[Murtaz Churcilawa|Murtaz Churciława]], Igor Czislenko, Jożef Sabo i Walerij Woronin, a także Eduard Strielcow, który powrócił do futbolu po kilkuletnim pobycie w kolonii karnej.
Linia 213:
 
==== 1990 rok – runda grupowa mistrzostw świata ====
W eliminacjach do [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1990|mistrzostw świata]] we [[Włochy|Włoszech]] w 1990 roku drużyna radziecka wyprzedziła [[reprezentacjaReprezentacja Austrii w piłce nożnej mężczyzn|Austrię]], [[Reprezentacja Turcji w piłce nożnej mężczyzn|Turcję]], [[reprezentacja Niemieckiej Republiki Demokratycznej w piłce nożnej|NRD]] oraz [[Reprezentacja Islandii w piłce nożnej mężczyzn|Islandię]]. Na turniej finałowy jechała w roli faworyta<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Biliński (red.) | imię = Henryk | tytuł = Encyklopedia Piłkarska Fuji | wydanie = | wydawca = Wydawnictwo GiA | miejsce = Katowice | rok = 1992 | strony = 167 | tom = 3 | tytuł tomu = Euro. Historia Mistrzostw Europy | isbn = 8390022729 | język = pl}}</ref>.
 
W pierwszym meczu przegrała jednak 0:2 z [[reprezentacja Rumunii w piłce nożnej|Rumunią]], a w drugim również 0:2 uległa aktualnym jeszcze Mistrzom Świata – [[Reprezentacja Argentyny w piłce nożnej mężczyzn|Argentynie]] tracąc szansę na awans. Na pożegnanie ''Sborna'' wygrała 4:0 z rewelacją turnieju – [[Reprezentacja Kamerunu w piłce nożnej mężczyzn|drużyną Kamerunu]] (prowadzoną przez radzieckiego trenera [[Walerij Niepomniaszczij|Walerego Niepomniaszczego]]), która jednak wcześniej zapewniła sobie awans do 1/8 finału i mecz z ZSRR potraktowała ulgowo.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Reprezentacja_Związku_Radzieckiego_w_piłce_nożnej_mężczyzn”