Władimir Bienieszewicz: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Życiorys: lit. |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 4:
Pochodził z rodziny białoruskiej. Jego ojciec był komornikiem przy sądzie rejonowym, a jego dziadek kapłanem prawosławnym. Był absolwentem prawa Uniwersytetu Petersburskiego (1897). Studia uzupełniał na Uniwersytecie w Heidelbergu, na Uniwersytecie w Lipsku i na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. Po powrocie do Rosji, ożenił się z [[Ludomiła Zielińska|Ludomiłą (Amatą) Zielińską]] (1888-1967), najstarszą córką [[Tadeusz Zieliński (filolog)|Tadeusza Zielińskiego]], wybitnego polskiego filologa klasycznego (późniejszą profesor [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]]). Miał z nią trzech synów: Nikitę (1910-1918) oraz bliźniaków: Dymitra (1911-1937) i Jerzego (1911-1937).
W latach 1900-1905 pracował w Europie i na Bliskim Wschodzie, badając źródła słowiańskie i bizantyńskie. Brał też udział w wyprawach archeologicznych na górę Athos,
udał się na 3 miesiące do Niemiec. W listopadzie 1928 roku został aresztowany za szpiegostwo na rzecz Watykanu, Niemiec i Polski. Został skazany na trzy lata więzienia i wysłany do obozu wyspy Sołowieckie. Powrócił do Leningradu w 1930 roku. został ponownie oskarżony wraz z żona i bratem pod zarzutem działalności wywrotowej. W sierpniu 1931 roku, został skazany na pięć lat więzienia. Zniszczono wtedy dużą część jego rękopisów. W marcu 1933 został przedwcześnie został wypuszczony na wolność (poręczył za nim [[Władimir Boncz-Brujewicz]]). Pracował jako archiwista rękopisów greckich w bibliotekach publicznych oraz wykładał historię Bizancjum na Uniwersytecie Leningradzkim.
27 listopada 1937 został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Niemiec. Wraz z nim resztowano jego dwóch synów i brata (w 1937 roku zostali rozstrzelani). 17 stycznia 1938 roku został rostrzelany w Leningradzie. Został zrehabilitowany w 1958 roku.
|