Władimir Bienieszewicz: Różnice pomiędzy wersjami

 

W latach 1900-1905 pracował w Europie i na Bliskim Wschodzie, badając źródła słowiańskie i bizantyńskie. Brał też udział w wyprawach archeologicznych na górę Athos, do Synaju, Egiptu, Grecji, Azji Mniejszej i Palestyny. Głównym celem jego działalności badawczej była historia prawa grecko-rzymskiego. W 1905 został prywatnym docentem historii bizantyńskiej na Uniwersytecie Petersburskim. W 1909 został profesorem nadzwyczajnym, a wkrótce potem profesorem zwyczajnym historii Bizancjum. Oprócz wykładów z paleografii i historii prawa kanonicznego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Petersburskiego wykładał też m.in. w petersburskiej Akademii Teologicznej (1906-1909) oraz w Akademii Wojskowej Akademii Prawa (1909-1912). W latach 1917-1918 pełnił funkcję sekretarza Rady Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W latach 1919-1926 pracował w różnych archiwach i bibliotekach kościelnych. Wielokrotnie aresztowany i zsyłany na [[Syberia|Sybir]] przez stalinowską administrację. Po raz pierwszy oskarżony w 1922 roku i skazany na więzienie. Ponownie został uwięziony w 1924 roku w związku ze sprawą [[Beniamin (Kazanski)|metropolity Beniamina]]. W 1924 roku oswobodzony wskutek wstawiennictwa prezydenta Polski, został wysłany samolotem do [[Warszawa|Warszawy]]. Powrócił do ZSRR i został mianowany sekretarzem komisji bizantynologicznej ZSRR. W 1927 roku

27 listopada 1937 został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Niemiec. Wraz z nim resztowano jego dwóch synów i brata (w 1937 roku zostali rozstrzelani). 17 stycznia 1938 roku został rostrzelany w Leningradzie. Został zrehabilitowany w 1958 roku.