Ajjubidzi: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Kultura, religia, gospodarka: lit. |
m poprawa linków |
||
Linia 96:
Ajjubidzi przetrwali ten kryzys ponieważ "ku zadziwieniu współczesnych obserwatorów trzej bracia utrzymali skuteczny sojusz podczas trudnych lat piątej wyprawy krzyżowej. Przewrót skierowany przeciwko Al-Kamilowi został szybko stłumiony, Seldżukidzi Rumu zostali przepędzeni przez Al-Aszrafa, a krzyżowcy, którzy dwukrotnie odmówili przyjęcia Jerozolimy w zamian za ewakuację [[Damietta|Damietty]] musieli opuścić Egipt całkowicie pokonani we wrześniu 1221 roku"{{odn|Humphreys|2004|s=750}}. Po ustaniu kryzysu napięcia pomiędzy członkami rodu Ajjubidów wybuchły z nową siłą. Walka toczyła się pomiędzy Al-Kamilem sprzymierzonym z Al-Aszrafem a Al-Mu'azzamem. Jednocześnie Ajjubidzi spotkali się z nowym zagrożeniem ze wschodu. Od początku istnienia dynastii prowadziła ona aktywną politykę na północnym wschodzie. W roku 1180 Saladyn podporządkował swojej władzy [[Artukidzi|Artukidów]], w roku 1207 Ajjubidzi zdobyli [[Ahlat]], zaś Al-Adil pokonał [[Gruzja|gruzińską]] królową [[Tamara (królowa Gruzji)|Tamarę]] (1184 - 1213), na mocy rozejmu z 1209/1210 roku zapewniając sobie kontrolę nad regionem wokół [[Wan (jezioro)|jeziora Wan]]. Od roku 1225 politykę w tym regionie zdominowało jednak pojawienie się [[Imperium Chorezmijskie|chorezmszaha]] [[Dżalal ad-Din Manguberti|Dżalal ad-Dina]] (1220 - 1231), który sprzymierzył się z Al-Mu'azzamem i innymi oponentami Al-Kamila z regionu Al-Dżaziry. W roku 1229 Dżalal ad-Din zdobył i straszliwie złupił Ahlat. W tej sytuacji Al-Kamil wolał uniknąć kolejnego bezpośredniego starcia z krzyżowcami i zaproponował [[Święte Cesarstwo Rzymskie|cesarzowi]] [[Fryderyk II Hohenstauf|Fryderykowi II]] (1212 - 1250) oddanie Jerozolimy pod warunkiem zachowania kontroli nad [[Kopuła na Skale|Kopułą na Skale]] i [[Meczet Al-Aksa w Jerozolimie|meczetem Al-Aksa]]. Ku oburzeniu zarówno wielu chrześcijan, jak i muzułmanów, do zawarcia traktatu na tych warunkach doszło w lutym 1229 roku{{odn|Holt|1993|s=71, 78, 80 - 81}}{{odn|Humphreys|2004|s=748}}{{odn|Cahen|1986|s=799}}.
Al-Mu'azzam zmarł w roku 1227 i dwa lata później jego braciom udało się ostatecznie pokonać jego syna i następcę [[An-Nasir Dawud|An-Nasira Dawuda]] (1227 - 1229). Al-Aszraf przejął teraz Damaszek, zaś Al-Kamil [[Palestyna|Palestynę]] i [[Zajordanie]]. Z kolei w roku 1230 Dżalal ad-Din został ostatecznie pokonany nieopodal [[Erzincan]]u przez połączone siły seldżuckiego sułtana i Al-Aszrafa. Pokój pomiędzy Ajjubidami przetrwał do śmierci Al-Aszrafa w roku 1237. Jego brat i sukcesor [[As-Salih Isma'il]] (1237, 1239 - 1245) został wyparty z Damaszku przez Al-Kamila, ten jednak wkrótce potem zmarł w marcu 1238 roku. Natychmiast wybuchła walka o sukcesję po Al-Kamilu, przy czym najpoważniejszym pretendentem do władzy był rządzący w Al-Dżazirze najstarszy syn zmarłego [[As-Salih Ajjub]] (1238 - 1249). W Al-Dżazirze As-Salih Ajjub sprzymierzył się z tzw. [[Chorezmijczycy|Chorezmijczykami]], grupą najemników będącą pozostałością po rozbitej armii Dżalal ad-Dina. W roku 1240 As-Salih Ajjub pokonał swojego rządzącego w Egipcie brata [[
=== Upadek ===
| |||