Deklaracja z Balamand: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
AlohaBOT (dyskusja | edycje)
m Link tożsamy z tekstem linka
Usunięto z wikiźródeł
Linia 7:
 
== Treść Deklaracji ==
[[s:Deklaracja z Balamand| Tekst Deklaracji z Balamand]] podzielony jest na trzy części: ''Wprowadzenie'', ''Podstawy eklezjologiczne'' i ''Zasady praktyczne''. Motywem przewodnim dokumentu były uzgodnione wcześniej założenia: dążenie do jedności [[Kościół (teologia)|Kościoła powszechnego]] oraz uznanie Cerkwi prawosławnej i Kościoła rzymskokatolickiego za Kościoły siostrzane. Chodziło o odrzucenie postawy odmawiającej statusu kościelnego drugiej stronie dialogu.
 
{{Cytat|13. (...) Obie strony rozumieją, że to, co Chrystus powierzył Swojemu Kościołowi: wyznanie wiary apostolskiej, uczestnictwo w tych samych sakramentach, przede wszystkim jedyne kapłaństwo sprawujące jedyną ofiarę Chrystusa, sukcesja apostolska biskupów – nie może być uważane za wyłączną własność jednego z naszych Kościołów. W tym kontekście nie ulega wątpliwości, że powtórne chrzty muszą być zaniechane.
 
14. To w tej perspektywie Kościoły katolickie i Kościoły prawosławne uznają się wzajemnie za Kościoły siostrzane, obdarzone wspólną odpowiedzialnością za utrzymanie Kościoła Bożego w wierności Jego Boskiemu powołaniu, a szczególnie w tym co się tyczy jedności. Zgodnie ze słowami papieża Jana Pawła II, ekumeniczny wysiłek siostrzanych Kościołów Wschodu i Zachodu, zakorzeniony w dialogu i modlitwie jest poszukiwaniem doskonałej i pełnej komunii, która nie jest ani wchłonięciem, ani połączeniem, lecz spotkaniem w prawdzie i miłości<ref>''[[Slavorum apostoli]]'', 27</ref> ([[s:Deklaracja z Balamand|Deklaracja z Balamand]], 13–14).}}
 
Katolickie rozróżnienie w ramach [[Chrześcijaństwo|chrześcijaństwa]] na Kościoły i kościelne wspólnoty chrześcijańskie przypomniała siedem lat później deklaracja ''[[Dominus Iesus]]''. Kościoły prawosławne są uznane za ''prawdziwe Kościoły partykularne'', składające się na Kościół powszechny, który trwa nieprzerwanie poprzez sukcesję apostolską biskupa Rzymu w Kościele katolickim (powszechnym). Ten ostatni należy oczywiście rozumieć szerzej niż sam Kościół rzymskokatolicki obrządku łacińskiego: