[[Plik:Terrorist in Malaya.jpg|thumb|250px|Ranny powstaniec schwytany przez brytyjskich żołnierzy w 1952 roku]]
Armia Wyzwolenia Narodowego Malajów w walce partyzanckiej stosowała metody walki takie jak ataki na [[infrastruktura|infrastrukturę]] czy plantacje kauczuku<ref>Rashid, Rehman (1993). ''A Malaysian Journey''. s. 27. {{ISBN|983-99819-1-9}}.</ref>. Baza wsparcia dla partyzantów opierała się głównie na żyjących na Malajach Chińczykach a szczególnie liczącej około 500 tysięcy osób grupy ''dzikich lokatorów'' zamieszkujących głównie na skraju dżungli i pracujących jako rolnicy . Owa grupa ludności pozwalała partyzantom zaopatrzyć się w żywność a także stanowiła źródło nowych rekrutów<ref>O. Tilman, Robert (1966). "The non-lessons of the Malayan emergency". Asian Survey 6 (8): 407–419.</ref>. Powstanie w nieznaczny sposób wsparte zostało przez [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]<ref>Geoffrey Jukes (1973). ''The Soviet Union in Asia.'' University of California Press. s. 302–. {{ISBN|978-0-520-02393-2}}.</ref>. Administracja kolonialna na powstanie zareagowała licznymi represjami wobec malajskich cywili. Brytyjczycy przeprowadzili masowe przesiedlenia ludności oskarżanej o możliwe sprzyjanie partyzantom, liczba przesiedlonych osób wynosi około pół miliona osób<ref>Karl Hack (2013), ''Defense & Decolonization in South-East Asia'', s. 113., Journal of Southeast Asian Studies</ref>. Rząd do końca lat 50. poczynił duże postępy w tłumieniu rebelii a w 1960 roku doprowadził do jej ostatecznego upadku. Przyczyniło się do tego m.in. użycie broni chemicznej ([[kwas 2,4-dichlorofenoksyoctowy]] i [[kwas 2,4,5-trichlorofenoksyoctowy]])<ref>Bruce Cumings (1998). ''The Global Politics of Pesticides: Forging Consensus from Conflicting Interests''. Earthscan. s. 61.</ref> oraz brutalne metody stosowane przez wojsko brytyjskie które jak wykazano dokonywało masakr cywilnych mieszkańców (których to symbolem stała się miejscowość Batang Kali), egzekucji na jeńcach oraz stosowało tortury i okaleczanie partyzantów oraz osób podejrzanych o sprzyjanie im<ref>Fujio Hara (grudzień 2002). ''Malaysian Chinese & China: Conversion in Identity Consciousness, 1945–1957''. University of Hawaii Press. s. 61–65.</ref><ref>[http://www.bbc.co.uk/news/world-19473258 "Malaysian lose fight for 1948 'massacre' inquiry". ''BBC News''.]</ref>. Stłumienie rebelii ułatwił też fakt że partyzanci byli najczęściej chińskiego pochodzenia przez co próby stłumienia powstania były wspierane przez [[islam|muzułmańskich]] Malajów, liczących na to że po stłumieniu powstania Malaje uzyskają niepodległość<ref>Trevor Owen Lloyd: ''The British Empire 1558–1995''., s. 335. Oxford University Press, 1996. {{ISBN|0-19-873134-5}}.</ref>.
