Giovanni Battista Tiepolo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m zamieniam magiczny ISBN na szablon, są zmienione |
|||
Linia 3:
|Grafika = Tiepolo, Giovanni Battista - Fresken Treppenhaus des Würzburger Residenzschlosses, Szenen zur Apotheose des Fürstbischofs, Detail Giovanni Battista Tiepolo - 1750-1753.jpg
|Podpis = Giovanni Battista Tiepolo, ''Autoportret na fresku''
|link_do_zdjęcia =
|Pełne imię i nazwisko = Giovanni Battista Tiepolo
|Data i miejsce urodzenia = [[5 marca]] [[1696]]<br />[[Wenecja]]
Linia 11:
|Styl = [[rokoko]]
|Ważne dzieła =''''
|Muzeum artysty =
|commons = Category:Giovanni Battista Tiepolo
|source =
|quote =
|www =
}}
'''Giovanni Battista Tiepolo''' lub '''Giambattista Tiepolo''' (ur. [[5 marca]] [[1696]] w [[Wenecja|Wenecji]], zm. [[27 marca]] [[1770]] w [[Madryt|Madrycie]]) – włoski malarz, [[fresk]]ant, rysownik, grafik i rytownik okresu [[rokoko|rokoka]], ostatni z wielkich mistrzów weneckiego malarstwa dekoracyjnego.
== Życie ==
Pochodził z bogatej rodziny weneckiej. Był synem kupca i kapitana statku. Około 1710 wstąpił do pracowni malarza portretów i scen historycznych – [[Gregorio Lazzarini|Gregoria Lazzariniego]] (1655-1730). W 1717 został członkiem [[Gildia (historia)|gildii]] malarzy i mając zaledwie 21 lat stał się niezależnym artystą. W 1719 poślubił Cecylię Guardi, siostrę [[Francesco Guardi|Francesca Guardiego]]. W 1722 wszedł w skład ekipy malarzy, ozdabiających nawę [[Kościół San Stae|kościoła San Stae]]. Następnie malował freski w [[Udine]], [[Mediolan]]ie, [[Bergamo]], [[Werona|Weronie]] i [[Vicenza|Vicenzie]]. W 1740 udał się ponownie do
Malarzami byli również jego dwaj synowie: [[Giovanni Domenico Tiepolo]] (1726-1795) i [[Lorenzo Baldissera Tiepolo]] (1728-1777).
Linia 139:
* „Tiepolo zdejmuje z nas ciężar, dostarcza powietrza, pozwala unosić się w przestworzach, stwarzając złudzenie, że wstępujecie w niebo”. (Alain Buisine, 1996)<ref>F. Gambrelle, Giovanni Battista Tiepolo, Siechnice 2000, s. 25.</ref>
* „Ostatni wielki dekorator, ostatni tytan renesansowej „maniera grande”. Ostatni twórca gigantycznych pikturalnych dewocjonaliów, ostatni epik mitologii antycznej ilustrowanej przez malarstwo – ostatni grzmiący ryk Wenecji na arenie Szkoły Weneckiej, czyli ostatnia brawurowa symfonia kilkuset lat Szkoły Weneckiej”. (Waldemar Łysiak, 1999)<ref>W. Łysiak, ''Malarstwo białego człowieka'', wyd. 2, t. 6, Warszawa 2011, s.
{{Przypisy}}
Linia 146:
{{commonscat|Giovanni Battista Tiepolo}}
{{Wikiźródła|Tiepolo, Giovanni Battista}}
* Karly Allen, ''Giovanni Battista Tiepolo'', [w:] ''501 wielkich artystów'', red. Stephen Farthing, Warszawa: MWK, 2009 s.
* Wendy Beckett, ''1000 arcydzieł'', Warszawa: Arkady, 2001. {{ISBN|83-213-4218-3}}.
* Stefano Casu, Elena Franchi, Andrea Franci, ''Wielcy mistrzowie malarstwa europejskiego'', Warszawa: Arkady, 2005. {{ISBN|83-213-4387-2}}.
Linia 155:
* Marion Kaminski, ''Wenecja. Sztuka i architektura'', Köln: Könemenn, 2001. {{ISBN|3-8290-8141-3}}.
* Leksykon malarstwa od A do Z, Warszawa: Muza S.A., 1992. {{ISBN|83-7079-076-3}}.
* Waldemar Łysiak, ''Malarstwo białego człowieka'', t. 6, wyd. 2, Warszawa: Nobilis, 2011 (rozdz. ''W blasku ostatnich fresków''), {{ISBN|978-83-60297-
* Christine Stukenbrock, Barbara Toepper, ''Arcydzieła malarstwa europejskiego'', Koenigswinter: h. f. ullmann, 2007. {{ISBN|978-3-8331-2131-9}}.
* ''Sztuka świata'', t. 13, ''Leksykon L-Z'', Warszawa: Arkady, 2000. {{ISBN|83-213-4135-7}}.
| |||