Taharka: Różnice pomiędzy wersjami

'''Taharka''' – władca [[Kusz (kraina)|kuszycki]] rezydujący w [[Napata|Napacie]], oraz [[faraon]] – władca starożytnego Egiptu z czasów końca Trzeciego Okresu Przejściowego, zaliczany do [[XXV dynastia|XXV dynastii kuszyckiej]], rezydujący początkowo w [[Teby (Egipt)|Tebach]], a następnie w [[Memfis]] i [[Tanis (Egipt)|Tanis]]. Był młodszym synem [[Pianchi]]ego i królewskiej małżonki Abale, młodszym bratem [[Szabataka|Szabataki]], następcą Szabataki na tronie kuszyckim oraz tronie faraonów, ojcem Atlanersa, założyciela dynastii rodzimych władców napatańskich.

W czasie panowania Szabataki, Taharka będąc współwładcą oraz głównodowodzącym sił egipskich toczył walki z władcą asyryjskim [[Sennacheryb]]em na terenach Judy i Palestyny. W wyniku tych walk i wycofaniu się Taharki, wojska asyryjskie bezpośrednio zagroziły Egiptowi, stając u jego granic. Jednakże nie doszło do ostatecznego rozstrzygnięcia, gdyż armia asyryjska odstąpiła od granic Egiptu i wycofała się do Asyrii. W roku 681 p.n.e. Sennacheryb został zamordowany przez dwóch ze swoich synów<ref>2 Krl 19, 37</ref>, a tron po nim objął jego najmłodszy syn [[Asarhaddon]]. Jego panowaniu przyświecały dwa cele. Po pierwsze podporządkowanie i uspokojenie Babilonii. Po wtóre zdobycie Egiptu. Aby pokonać Taharkę postanowił wykorzystać rozbicie władzy i skłócenie rodów książęcych z terenów Delty oraz, jak sądził, powszechną w Egipcie niechęć do Kuszytów. W 679 roku p.n.e. wojska asyryjskie zdobyły graniczne miasto Arza, niegdyś zdobyte i później utracone przez Sennacheryba. Aby zatrzymać siły asyryjskie, Taharka wzniecał i wspierał wszelkie działania antyasyryjskie w Palestynie, Syrii i Fenicji. W 677 roku p.n.e. wzniecił bunt antyasyryjski w [[Sydon]]ie, którego zlikwidowanie zajęło Asarhaddonowi aż około trzech lat. Ponadto Asarhaddon związany walkami ze [[Scytowie|Scytami]] i [[KimmerowieKimerowie|KimmeramiKimerami]] musiał zaniechać wyprawy na Egipt. Wszelkie te działania odsuwały bezpośrednie zagrożenie terenów Egiptu. Ostatecznie w 674 roku p.n.e władca asyryjski zdecydował się rozpocząć inwazję. Wykorzystał w tym celu ludy arabskie zamieszkałe w okolicach Morza Martwego, a w zamian za pomoc, chcąc uzyskać przynajmniej ich neutralność, dokonał zwrotu zdobyczy zagarniętych niegdyś przez jego ojca Sennacheriba. Do spotkania sił Taharki i Asarhaddona doszło w okolicach Askalon. Wybuchł tam bunt antyasyryjski. Ponadto w samej Asyrii wybuchły zamieszki. W wyniku starcia oraz trudnej sytuacji wewnętrznej w państwie, wojska asyryjskie zmuszone były cofnąć się. Pierwszą batalię wygrał Taharka. Wkrótce jednak władca asyryjski miał ponownie uderzyć na Egipt znacznie większymi siłami.

Po wygranej batalii z Asarhaddonem, Taharka niezmiennie wspierał wszelkie działania zmierzające do osłabienia Asyrii i odbudowy wpływów egipskich w Syrii, Fenicji i Palestynie. Jak się wydaje dążył do odbudowy imperium i przywrócenia mocarstwowej roli Egiptu we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Realizując ten cel stworzył koalicję antyasyryjską, wspierając najmniejsze nawet przejawy działań korzystnych dla realizacji swych planów. Jednakże Asarhaddon po opanowaniu niepokojów wewnętrznych powrócił do planów zdobycia Egiptu. Okazało się jasne, iż nie osiągnie swych celów bez pokonania królestw w Syropalestynie i zlikwidowania wpływu Taharki w tym rejonie. Około 671 roku p.n.e. wojska asyryjskie ponownie wyruszyły na podbój Egiptu. Wkrótce opanowały i zdobyły [[Tyr (miasto)|Tyr]] i [[Gaza (Palestyna)|Gazę]] i zajęły całą niemal Cylicję i Palestynę, a następnie przeszły przez Synaj i stanęły u granic Egiptu. Szybko pokonawszy graniczne garnizony egipskie, po dwutygodniowej kampanii obległy [[Memfis]], które wkrótce zostało zdobyte, splądrowane i zrujnowane. Po upadku Memfis w krótkim czasie cały obszar Delty został opanowany przez najeźdźców, a książęta licznych państewek złożyli hołd Asarhaddonowi. Wobec znacznej przewagi wroga i następujących po sobie porażek, Taharka zmuszony był wycofać swoje siły na południe do Teb. Wkrótce jednak i tu dosięgnęły go wojska asyryjskie rozpoczynając oblężenie miasta. Stąd także Taharka zmuszony był wycofać się na głębokie zaplecze, aż do swej macierzystej Napaty. Teby jednak nie zostały zdobyte, gdyż pozostawieni bez asyryjskiego nadzoru książęta Delty wszczęli spiski, dążąc do ponownego uzyskania swych wpływów sprzed inwazji. Na wieść o tym Asarhaddon zarządził odwrót. Sam władca oraz znaczne siły asyryjskie nie mogli jednak pozostawać długo poza swym krajem, trapionym nadal niepokojami wewnętrznymi oraz nieustannie zagrożonym przez azjatyckie plemiona z północy. Asarhaddon dokonał zmian personalnych na kluczowych stanowiskach, głównie wśród władców państewek w Delcie. Pozostawił nieliczne garnizony wojskowe pod nadzorem swych zaufanych namiestników, i opuścił Egipt. Taharka w praktyce niepokonany, stopniowo odbudowywał swe zwierzchnictwo nad Górnym Egiptem, wypierając garnizony asyryjskie, prąc coraz dalej na północ. Po wycofaniu się głównych sił asyryjskich wszczął bunty przeciw okupantom. Około 669 roku p.n.e. odzyskał Memfis i przywrócił swe zwierzchnictwo nad państewkami książąt Delty. Na wieść o tym, Asarhaddon ponownie zabrał wielką armię i wyruszył na Egipt. W czasie trwania tej wyprawy, w 668 roku p.n.e., w drodze do Egiptu, w [[Harran]]ie zachorował i zmarł. Okazał się jednak zapobiegliwym władcą, który zadbał o podział władzy w swym państwie. Ustalił, iż władzę w Asyrii obejmie jeden z jego synów - [[AssurbanipalAszurbanipal]], a w [[Babilonia|Babilonii]] drugi - [[Szamasz-szuma-ukin]]. Wola jego została uszanowana i przejęcie władzy odbyło się bez niepokojów wewnętrznych.