Synchronizator karabinu maszynowego: Różnice pomiędzy wersjami

Prawdopodobnie rozwiązanie francuskiego synchronizatora trafiło do [[Anton Fokker|Antona Fokkera]] z propozycją jego powielenia i zastosowania we własnych samolotach. Inne informacje mówią też, że Fokker po zapoznaniu się z rozwiązaniem Saulniera, opracował swój własny synchronizator w kilka dni. Najbardziej jednak prawdopodobne jest to, że oba rozwiązania powstawały niezależnie w tym samym czasie, przy czym Fokker pracował nad własnym rozwiązaniemprojektem już od 1914 roku opierając się raczej na synchronizatorze opatentowanym przez Schneidera. Dowodem tego może być proces wytoczony Fokkerowi w [[1916]] przez firmę LVD i Schneidera, o naruszenie praw patentowych, który Fokker przegrał.

Zespół Fokkera zainstalował pierwszy synchronizator do nowego karabinu Parabellum lMG 14 na pokładzie [[jednopłat]]owego samolotu Fokker A.III, którym latał porucznik Otto Parschau. Maszyna ta oznaczona jako [[Fokker M.5/MG]] została zademonstrowana po raz pierwszy w dniach [[19 maja|19]] i [[20 maja]] 1915 i wysłana na front 30 maja tegodziesięć samegodni rokupóźniej.

Rozwiązanie Fokkera polehałopolegało na zastosowaniu zamocowanej do wału śmigła [[Krzywka (maszynoznawstwo)|krzywki]], naciskającej na długi pręt, który uruchamiał spust broni. Ustawienie krzywki dobrano w ten sposób, że odpalenie naboju odbywało się tylko, gdy śmigło znajdowało się w pozycji horyzontalnej. Naciśnięcie spustu broni przez pilota popychało pręt na pozycję, w której mogła go nacisnąć krzywka.

Pierwsze zwycięstwo w walce powietrznej z wykorzystaniem wyposażonej w synchronizator Fokkera broni miało miejsce [[1 lipca]] 1915 roku, gdy porucznik Kurt Wintgens z ''Feldflieger Abteilung 67'', lecący na Fokkerze M.5K/MG zmusił do lądowania niedaleko [[Lunéville]] francuski myśliwiec Morane-Saulnier L. Maszyna wylądowała na terytorium kontrolowanym przez siły francuskie, więc zwycięstwo nie zostało oficjalnie uznane. Pierwsze potwierdzone zwycięstwo odniósł [[Max Immelmann]] na [[Fokker E.I|Fokkerze E.I]] [[1 sierpnia]] 1915, zmuszając do lądowania brytyjski samolot [[Royal Aircraft Factory BE.2|RAF BE.2C]].

Fakt posiadania wyłącznie przez Niemców sprawnie i niezawodnie działającego synchronizatora przyczyniłoprzyczynił się do ich panowania na niebie w okresie zwanym ''Zmorą Fokkerów''. PoczatkowoPoczątkowo z braku synchronizatora, starano się przeciwstawić samolotom niemieckim maszyny ze śmigłem pchającym takie jak [[Vickers FB.5]] czy [[Airco DH.2]], w których nie były one potrzebne. Niemcy z kolei w celu uchronienia swego wynalazku przed dostaniem się w ręce przeciwnika zabronili własnym maszynom zapuszczać się nad wrogie terytorium, aby nie zostały one zmuszone do lądowania po niewłaściwej stronie frontu. Mimo wszystko w [[1916]] [[Alianci]] opracowali własne rozwiązanie synchronizatora, również bazujące na krzywkach, tak jak mechanizm Fokkera.