Malarz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Malarze polscy w czasach nowożytnych, szkoły malarskie: poprawa literówek, replaced: sie → się |
Andrzei111 (dyskusja | edycje) m drobne techniczne |
||
Linia 4:
W Polsce zawód malarza wykonują;
* malarze artyści, [[Konserwator zabytków|restauratorzy]], wykształceni na uczelniach plastycznych specjaliści, posiadający obok kunsztu niejednokrotnie tytuły naukowe,
* malarze [[Cech rzemiosła|cechowi]], rzemieślnicy; malarze ścian,
* malarze ludowi zrzeszeni i niezrzeszeni,
* niezrzeszeni malarze, malarze amatorzy, lub uzdolnieni pracownicy, fachowcy lub bez dyplomu specjalizujący się w różnych technikach malarskich.
Linia 31:
W [[Cesarstwo Bizantyńskie|Cesarstwie Bizantyńskim]] zachowano sztukę malowania [[malarstwo tablicowe|obrazów tablicowych]]. Przepisy malowania obrazów na drewnianych tablicach trafiają do malarzy w krajach przyjmujących religię od kościoła w [[Konstantynopol]]u, ale także do pracowni malarzy w [[Italia (kraina historyczna)|Italii]] i dalej do krajów przyjmujących [[kościół łaciński|chrześcijaństwo łacińskie]]<ref>{{Cytuj książkę | autor = Pijoan Jose | tytuł = Drugi złoty wiek sztuki bizantyjskiej | miejsce = Warszawa | data = 1989 | seria = Sztuka Świata | strony = t. III, 124}}</ref>.
Ekspansja kościoła i religii chrześcijańskiej mogła być przyczyną że w XI wieku powstał [[Traktat (nauka)|traktat]], który można nazwać pierwszym europejskim podręcznikiem wielu technik i rzemiosł, w tym malarstwa. Praca ta była niezbędna nowo powstającym kościołom, klasztorom i pracowniom. Dzieło, ''„Schedula diversarium artium”'' zostało spisane przez [[Teofil
[[Cech rzemiosła|Cechy]] i [[Gildia (historia)|bractwa malarskie]] tworzone były w naszej części Europy dopiero w połowie XIV wieku.
Linia 78:
Malarze cechowi malowali, ozdabiali i złocili elewacje i wnętrza budynków, elementy architektoniczne, wyposażenie kościołów, obrazy, [[Rama do obrazu|ramy]] i rzeźby, przedmioty codziennego użytku, ceramikę, szkło, elementy uzbrojenia, [[Rząd koński|rzędy końskie]], [[Powóz (pojazd)|powozy]] i [[Kareta (pojazd)|karety]], ilustracje w księgach i dokumentach, grafiki. Ponadto prowadzili prace konserwatorskie, byli rzeczoznawcami sądowymi w sprawach sztuki i bronili miast polskich na równi z innymi rzemieślnikami<ref>{{Cytuj książkę | autor = Dąbówna Barbara | tytuł = Warsztat malarza cechowego w Polsce | miejsce = Wrocław Warszawa Kraków | data = t. IV, s. 331-379 | seria = Studia renesansowe}}</ref>.
Przywilej czeskiego [[Wacław IV Luksemburski|króla Wacława]] z roku 1390 dla malarzy śląskich bardzo lakonicznie określał że tylko malarze i [[malarz szkła|szklarze]] (witrażownicy) mogą pracować pędzlem<ref>{{Cytuj książkę | autor = Schulz Alvin | tytuł = Urkundliche Geschichte der Breslauer Maler
Przepis ten dawał malarzom wyłączność na malowanie pędzlem wyrobów innych rzemieślników. Takie rozumienie rzemiosła malarskiego najprawdopodobniej obowiązywało także w [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Królestwie Polskim]], bo malarze cechowi broniąc swojego rzemiosła procesowali się z innymi rzemieślnikami próbującymi malować swoje wyroby<ref>{{Cytuj książkę | autor = Herbst Stanisław | tytuł = Toruńskie cechy rzemieślnicze | miejsce = Toruń | data = 1933 | strony = 194, 195}}</ref><ref>{{Cytuj książkę | autor = Charewiczowa Łucja | tytuł = Lwowskie organizacje zawodowe za czasów Polski przedrozbiorowej | miejsce = Lwów | data = 1929 | strony = 151}}</ref>.
| |||