Zenon Klemensiewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem Ignacego (urzędnika) i Kamili z Rożanowiczów. W latach 1901–1909 uczęszczał do gimnazjum w [[Nowy Sącz|Nowym Sączu]], następnie (do 1914) studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim językoznawstwo i historię literatury, m.in. u [[Ignacy Chrzanowski|Ignacego Chrzanowskiego]], [[Józef Kallenbach|Józefa Kallenbacha]], [[Jan Łoś|Jana Łosia]], [[Jan Michał Rozwadowski|Jana Michała Rozwadowskiego]]; w późniejszym czasie uzupełniał studia na uniwersytetach we [[Fryburg Bryzgowijski|Fryburgu]] i [[Paryż]]u (1926–1927). W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] służył w armii austriackiej na frontach rosyjskim i włoskim. W latach 1918–1921 był oficerem [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]]. W 1919 rozpoczął pracę jako profesor języka polskiego w [[II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie|Gimnazjum im. Sobieskiego]] w [[Kraków|Krakowie]] (do 1939). Od 1923 współpracował z Uniwersytetem Jagiellońskim, prowadząc wykłady z dydaktyki języka polskiego; na podstawie pracy ''Orzecznik przy formach osobowych słowa "być"'' doktoryzował się na tej uczelni w 1925. Analogiczne wykłady prowadził również w Państwowym Pedagogium w Krakowie (1928–1931) i Instytucie Pedagogicznym w [[Katowice|Katowicach]] (1928–1932). W 1930 uzyskał na UJ habilitację z języka polskiego (po przedstawieniu rozprawy ''Liczebnik główny w polszczyźnie literackiej. Historia formy i składni''), a w 1933 habilitację z dydaktyki języka polskiego. W 1939 został najpierw profesorem tytularnym, a wkrótce profesorem zwyczajnym UJ (w Katedrze Języka Polskiego).

W 1946 został powołany na członka-korespondenta Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1954 był członkiem-korespondentem, a od 1961 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, w latach 1965–1968 zasiadał w Prezydium PAN, był członkiem władz Oddziału PAN w Krakowie (1957–1965 wiceprzewodniczący, od 1965 przewodniczący) oraz wiceprzewodniczącym Komitetu Językoznawstwa PAN (od 1961). Należał ponadto m.in. do [[Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego|Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego]] (1923–1949 sekretarz, od 1959 prezes) i Polskiego Towarzystwa Językoznawczego (1925 członek-założyciel, 1938–1949 sekretarz, 1950–1956 prezes); w latach 1958-1969 był redaktorem naczelnym czasopisma ''[[Język Polski]]''<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.jezyk-polski.pl/historia.html|tytuł=Historia czasopisma|opublikowany=jezyk-polski.pl|data dostępu=16 maja 2014}}</ref>, był wiceprezesem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Wspólnie z [[Julian Aleksandrowicz|Julianem Aleksandrowiczem]], [[Walery Goetel|Walerym Goetlem]], [[Roman Ingarden|Romanem Ingardenem]] i [[Antoni Kępiński|Antonim Kępińskim]] zakładał pod koniec [[lata 50. XX wieku|lat 50.]] Krakowskie Towarzystwo Higieny Psychicznej. Został odznaczony m.in. [[Order Odrodzenia Polski|Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski]] (1954)<ref>{{Monitor Polski|rok=1954|numer=112|pozycja=1588}}</ref>, bułgarskim [[Order Cyryla i Metodego|Orderem Cyryla i Metodego]], tytułem [[Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”|Zasłużonego Nauczyciela PRL]].

Dzieło naukowca kontynuowała jego córka, także językoznawca, profesor doktor habilitowany, członek Rady Języka Polskiego i Rady Naukowej Instytutu Języka Polskiego PAN, [[Irena Bajerowa]].