Schronisko turystyczne na Babiej Górze: Różnice pomiędzy wersjami

O zaprojektowanie poproszono Wilhelma Schlesingera – działacza BV, który był również znakarzem [[szlak turystyczny|szlaków]] na Babią Górę. W latach [[1904]] – [[1905]] powstał solidny, jednopiętrowy murowany budynek, którego największą atrakcją była oszklona weranda z widokiem na [[Tatry]], [[Mała Fatra|Małą Fatrę]] i [[Orawa (region)|Orawę]]. Koszt budowy wyniósł 22 tysiące [[korona austro-węgierska|koron austriackich]]. W 4 pokojach na piętrze mogło nocować 20 turystów (jeden pokój przeznaczony był tylko dla pań). Na parterze znajdowała się [[Kuchnia (pomieszczenie)|kuchnia]], pokój dla obsługi, izba gościnna dla 30 i [[weranda]] dla 20 gości oraz [[Ubikacja|sanitariaty]]. Ponieważ w pokojach zimą było zimno i nie pomagało nawet ogrzewanie ich piecami, gospodarze obok schroniska wybudowali sobie niewielki drewniany domek mieszkalny. Oprócz niego w pobliżu znajdowała się [[Obora (budynek)|obórka]] dla dwóch krów i drobiu, [[szopa (pomieszczenie gospodarcze)|szopa]], [[stacja meteorologiczna]] i niewielka [[kapliczka]]. Obiekt znajdował się po stronie [[Kraje Korony Świętego Stefana|węgierskiej]], niedaleko granicy z [[Królestwo Galicji i Lodomerii|Galicją]]. W pobliżu znajduje się nigdy niezanikające źródło "[[Głodna Woda]]", z którego poprowadzono grawitacyjny rurociąg doprowadzający wodę dla potrzeb mieszkańców obiektu i turystów.